Εκτυπώστε το
Μέση οδός καμιά: ή θα λειώσουμε ως μισθωτοί σκλάβοι ή θα επαναστατήσουμε!
Arbeit macht frei: «Η δουλειά απελευθερώνει», διαβεβαιώνει η επιγραφή έξω από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Χρησιμοποιώντας παρόμοιου επιπέδου προπαγάνδα η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να επιβάλλει ένα εργασιακό Νταχάου…
Επιδιώκουν να στρέψουν το ρολόι των εργατικών δικαιωμάτων στον 19ο αιώνα. Λες και δεν υπήρξαν οι χιλιάδες των νεκρών εργατών που πάλεψαν για το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τη στοιχειώδη προστασία από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Όλα αυτά ακυρώνονται από την πλέον εργοδοτική κυβέρνηση που έχει γνωρίσει η χώρα.
Η κυβέρνηση αυτή παραδίδει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί έχουν πλήρη συνείδηση ότι υπηρετούν τα συμφέροντα των πλούσιων μεγαλοκαρχαριών κηρύσσοντας πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας. Επειδή ακριβώς είναι συνειδητοί μισθοφόροι του κεφαλαίου, προορίζονται να γίνουν η πλέον διεφθαρμένη κυβέρνηση που υπήρξε στο νεοελληνικό κράτος.
Άνθρωποι που ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο και μετατρέπουν τους εργαζόμενους ανθρώπους μιας χώρας κυριολεκτικά σε μισθωτούς σκλάβους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν αντιδράσουν όπως επιβάλλεται οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν θα βγάλουν την τετραετία, αλλά θα φύγουν από τη χώρα με ελικόπτερο όπως αξίζει σε ατιμασμένους διεφθαρμένους μισθοφόρους. Για το λόγο αυτό, θα φροντίσουν να αρπάξουν και αυτοί για λογαριασμό τους όσα περισσότερα μπορέσουν από τη λεηλασία των εργαζομένων. Δεν θα βάλουν απλά το χέρι στο μέλι, θα καταπιούν ολόκληρο το βάζο.
Η κυβέρνηση αυτή με την ωμή ταξική της τοποθέτηση είναι τουλάχιστον διαφανής:
Έχουμε τον πιο ψευδόμενο πρωθυπουργό που έχει γνωρίσει η χώρα. Συστηματικά διαστρέφει την πραγματικότητα, χρησιμοποιεί οργουελικές μεθόδους περιγραφής: μιλάει για «κοινωνική δικαιοσύνη» ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που παραχωρεί χωρίς κανένα ενδοιασμό τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο. Το υπουργείο καταστολής και αστυνομοκρατίας έχει μετονομαστεί σε υπουργείο «προστασίας του πολίτη».
Το τελικό αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένας βέβαιος τρόπος ελέγχου της αλήθειας. Ότι διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός ως «απολύτως αληθές», είναι απολύτως αναληθές. Ότι διαψεύδει «κατηγορηματικά» ότι θα πράξει η κυβέρνησή του, είναι απολύτως βέβαιο ότι τελικά αυτό θα πράξει! Επιβεβαιώνεται, για μια ακόμα φορά, ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει και τόσο αξιοζήλευτο IQ (αλλά αυτό ήταν γνωστό σε όλους και πριν γίνει πρωθυπουργός…).
Ο πρωθυπουργός «Γιωργάκης» Παπανδρέου διαβεβαιώνει ότι, όσον αφορά τα σκάνδαλα, θα «βγουν όλα στο φως» ακόμα και «αν χρειαστεί να ματώσουμε».
Φυσικά…
…εννοεί να ματώσουν οι εργαζόμενοι όχι οι υπεύθυνοι των σκανδάλων.
Στην εξεταστική για το Bατοπέδι η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη: πέντε κόμματα, πέντε πορίσματα, πέντε διαφορετικές εκτιμήσεις και δήθεν υποδείξεις υπόπτων από τα δυο κόμματα εξουσίας.
Στην υπόθεση Siemens η εξεταστική προχωρεί με ανάλογο βηματισμό. Τα στοιχεία έχουν από καιρό καταχωνιαστεί ή «εξαφανιστεί». Τα αδικήματα παραγραφεί.
Αλλά ούτε και τα «καμένα χαρτιά», όπως για παράδειγμα Ρουσόπουλος-Τσοχατζόπουλος, πρόκειται να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε σοβαρή ποινική δίωξη. Πρόκειται για ένα ασφαλές στοίχημα: ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ζει μέσα στη διαφθορά και την ατιμωρησία εδώ και δεκαετίες, χωρίς να πληρώνει οποιοδήποτε τίμημα. Το πολύ-πολύ κάποιοι δευτεροκλασάτοι (π.χ. Μαντέλης) από τα δυο κόμματα εξουσίας να ψιλο-ταλαιπωρηθούν για κάποιο διάστημα…
Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει χαλαρά τα σκάνδαλα όχι μόνο γιατί πρωτοκλασάτα ιστορικά στελέχη παλαιότερων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν βουτηγμένα σε αυτά, αλλά και διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι στο άμεσο μέλλον πολλά μέλη της θα βρεθούν με τις ίδιες και βαρύτερες κατηγορίες για διαφθορά. Μεταξύ απατεώνων υπάρχει αλληλεγγύη.
Μια παρατήρηση που αφορά την Αριστερά: προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο εργατικό κίνημα όσοι στην Αριστερά δίνουν σε αυτήν την ταξική επίθεση του κεφαλαίου «εθνική» διάσταση. Προβάλλουν, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση «δεν είναι ελληνική» αλλά «των Βρυξελλών και του ΔΝΤ». Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνουν την κυβέρνηση, δεν της δημιουργούν κανένα πρόβλημα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το τελευταίο καταφύγιο της κυβερνητικής προπαγάνδας που δυστυχώς έχει απήχηση στον κόσμο της εργασίας:
«Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό επιβάλλει το ΔΝΤ και η Ε.Ε.. Μπορεί η μικρή Ελλάδα να κάνει διαφορετικά;».
Δεν βοηθά σε τίποτα η προσπάθεια εκείνης της Αριστεράς που διαβάζει τη σημερινή κρίση με εθνικό τρόπο «να τη βγει από τα αριστερά» κάνοντας επίκληση του συνθήματος της «εθνικής ανεξαρτησίας». Ιστορικά αυτή η λογική οδήγησε το ΚΚΕ και γενικά τη ρεφορμιστική Αριστερά στο να γίνει ουρά των πολιτικών εκπροσώπων των καπιταλιστών (από το ΕΑΜ μέχρι και σήμερα). Άλλωστε η «εθνική ανεξαρτησία» ήταν το βασικό ιδεολόγημα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για να εντάξει το οργανωμένο εργατικό κίνημα στη λογική του ελληνικού κεφαλαίου.
Η αλήθεια είναι απλή και εντελώς ταξική: η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ελληνικότατη, δεν υπακούει σε κανένα κέντρο του εξωτερικού, αλλά μονάχα στα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου το οποίο υπηρετεί με συνέπεια. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα.
Που αλήθεια ποντάρει η κυβέρνηση για να αποτρέψει μια εξέγερση του κόσμου της εργασίας;
Η κυβέρνηση ποντάρει στην Θατσερική συνταγή: απανωτά χτυπήματα στους εργαζόμενους με την ελπίδα ότι η περισσότερη καταπίεση και εκμετάλλευση θα έχει ως συνέπεια το πάγωμα των αντιδράσεων σπέρνοντας τον ταξικό τρόμο. Στην Βρετανία τη δεκαετία του 1980 αυτή η πολιτική αποδείχθηκε λίαν επιτυχής με σαφή την ευθύνη της ηγεσίας του εργατικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα συντρίφτηκε μετά την ήττα της απεργίας των ανθρακωρύχων και μέχρι σήμερα δεν έχει ανακάμψει παρ’ ότι έχουν περάσει δεκαετίες…
Με άλλα λόγια, αν εμείς οι εργαζόμενοι δεν αντιδράσουμε δυναμικά, με απεργίες και καταλήψεις χώρων εργασίας, θα υπονομεύσουμε όχι μόνο το δικό μας παρόν αλλά και το μέλλον της επόμενης γενιάς.
Να, λοιπόν, τι ευθύνεται που τόσο μέτριοι και ασήμαντοι πολιτικοί σαν τον «Γιωργάκη» γίνονται πρωθυπουργοί.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου από νάνοι σχεδόν γιγαντώνονται γιατί εμείς, οι εργαζόμενοι, είμαστε πεσμένοι στα γόνατα.
Ας σηκωθούμε!
Άγγελος Κ
Category: Χωρίς κατηγορία
Φίλε Άγγελε Κ,
Επίτρεψέ μας ένα rewriting στο παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο σου: «Δεν βοηθά σε τίποτα η προσπάθεια εκείνης της Αριστεράς που διαβάζει τη σημερινή κρίση με εθνικό τρόπο «να τη βγει από τα αριστερά» κάνοντας επίκληση του συνθήματος της «εθνικής ανεξαρτησίας». Ιστορικά αυτή η λογική οδήγησε το ΚΚΕ και γενικά τη ρεφορμιστική Αριστερά στο να γίνει ουρά των πολιτικών εκπροσώπων των καπιταλιστών (από το ΕΑΜ μέχρι και σήμερα). Άλλωστε η «εθνική ανεξαρτησία» ήταν το βασικό ιδεολόγημα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για να εντάξει το οργανωμένο εργατικό κίνημα στη λογική του ελληνικού κεφαλαίου».
Το rewriting:
Δεν βοηθά σε τίποτα η προσπάθεια εκίνης της Αριστεράς που διαβάζει τη σημερινή κρίση με «διεθνιστικό τρόπο» έτσι ώστε να τη βγεί από «αυθεντικά αριστερές θέσεις» κάνοντας επίκληση του συνθήματος της ενότητας του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ιστορικά αυτή η λογική οδήγησε την «αυθεντικά επαναστατική Αριστερά» να γίνει ένα πολύ ωραίο έκθεμα στο μουσείο της Ιστορίας. Άλλωστε η εθνική ανεξαρτησία ήταν ένα από τα βασικά ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ για να οικειοποιηθεί την κληρονομιά του Εαμικού κινήματος και να αποκόψει την Αριστερά από το ιστορικό παρελθόν της.
Φίλε Άγγελε, είναι κρίμα ένα ωραίο αριστερό μυαλό να χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Τα λέμε
Μια και φιλοξενήσατε τον Α. Αλαβάνο στο blog σας, θα παρατηρήσατε ότι μιλάει για ταυτότητα και για εθνική κυριαρχία. Παραθέτω ενδεικτικά τις παρακάτω διευθύνσεις – υπάρχουν εξάλλου και άλλες πολλές πηγές να ανατρέξει κανείς – όπου μπορείτε να διαβάσετε και τη Συνθήκη της Λωζάννης
http://alex.eled.duth.gr/Eldoseis/Losanne/INDEX.HTM
που αναφέρεται σε Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και μουσουλμάνους της Θράκης (άρθρο 2 Περί ανταλλαγής πληθυσμών και Πολιτικοί Όροι άρθρο 45). Γνωρίζουμε επίσης πόσοι Έλληνες και με ποιό τρόπο έφυγαν έκτοτε από την Τουρκία, και πόσοι μουσουλμάνοι, τούρκικης καταγωγής, παραμένουν στη Θράκη. Μπορείτε να κρίνετε ποιος παραβιάζει συστηματικά έκτοτε τη συνθήκη.
Εδώ
http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/11/03/17-102009/
για το ποια είναι η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων και εδώ
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/03/09/4-3-2007-2/
μια κριτική στο βιβλίο της ιστορίας για το πώς παρουσίαζε το ζήτημα.
Εκτός από τις εσωτερικές ταξικές διαφορές και παραβιάσεις των, με λαϊκούς αγώνες κατακτημένων νόμων και του συντάγματος – που σημειωτέων είναι ένα όπλο για τους αδύναμους αφού οι ισχυροί έχουν και άλλους τρόπους να επιβάλλονται – υπάρχουν και οι διακρατικές παραβιάσεις, σε συνεννόηση με τις ντόπιες άρχουσες τάξεις, προς εξυπηρέτηση διεθνών οικονομικών συμφερόντων και γεωστρατηγικών σχεδιασμών, που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ειρήνη και την ευημερία των λαών, που τους βάζουν να σκοτώνονται, να καταλήγουν ανέστιοι και περιπλανώμενοι πρόσφυγες. Στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, η Ελλάδα περιστοιχίζεται από προτεκτοράτα με άκρως επιθετικές πολιτικές που συστηματικά παραβιάζουν όλες τις διεθνείς συνθήκες.
Αν κάποιοι αριστεροί δεν το καταλάβουν αυτό, τότε ας μην απορούν που κόσμος θα στραφεί προς την ακροδεξιά, όπως σωστά επισημαίνει τον κίνδυνο ο Αλαβάνος, η οποία καρπώνεται ένα υγιές αίσθημα δικαίου και την συλλογική μνήμη, για να αποπροσανατολίζει από τα ταξικά ζητήματα. Και δυστυχώς αν δεν αναγνωρίσουμε την ανάγκη ταυτότητας και την αναφορά στον τόπο και τον ιδιαίτερο πολιτισμό, λειτουργούμε προς την ίδια κατεύθυνση με την ακροδεξιά, του αποπροσανατολισμού και της πόλωσης. Είναι καλύτερα, από το να αναπτύσσουμε μια γενικώς μη εθνική φιλολογία, να τοποθετήσουμε τα πράγματα στο πραγματικό τους μέγεθος, που είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, από τη μια η ανάγκη μιας συλλογικής ταυτότητας, που περνά έτσι κι αλλιώς και μέσα από τον εθνικό προσδιορισμό, – και που αν θέλετε δείχνει την ανάγκη του κόσμου για μια κάποια ενότητα, έστω και να για μας η ενότητα θα έπρεπε να οικοδομείται στη βάση των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων, μια συνειδητοποίηση δύσκολη, λόγω και της ιδιαίτερης σύνθεσης της κοινωνίας που καμιά σχέση δεν έχει με την καθαρή εργατική τάξη για την οποία έγραφαν οι μαρξιστές – και από την άλλη οι παραβιάσεις των Τούρκων και λοιπών προτεκτοράτων, η ενδοτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων – που πρέπει να μας προβληματίζει – η επίθεση που δέχονται 200 χρόνων κατακτήσεις των εργαζομένων και η αντικειμενική δυσκολία διεκδίκησης ενός δημοκρατικού οράματος σε ένα τόσο επιθετικό ντόπιο και διεθνές περιβάλλον, που επιτάσσει κοινωνική εγρήγορση και αφύπνιση. Τέλος υποψιάζομαι πως για τις νεότερες γενιές όπως εσείς, δεν είναι αντιληπτό αυτό το ζήτημα της εθνικής ιδιαιτερότητας μια και μεγαλώνουν σε ένα παγκοσμιοποιημένο, επίπεδο περιβάλλον, με την διαδικτυακή επικοινωνία και ενημέρωση, με πόλεις απ όπου έχει χαθεί αυτό που λέγαμε κάποτε ιδιαίτερο χρώμα, συνυπάρχοντας με ανθρώπους διαφορετικών πολιτισμών. Έτσι, ενώ για τους παλιότερους η θρησκεία ή η γλώσσα ή ο τόπος ήταν ενοποιητικά στοιχεία, σημεία συλλογικής αναφοράς που εκπληρώνουν την αίσθηση του ανήκειν, γι αυτές τις γενιές αναζητούνται άλλοι συνδετικοί κρίκοι, ποιοι όμως;
πω πω, τα χάλια της έχει η ελληνική αριστερά(;) κρίνοντας από τα συννεφώδη αλλά εν τω βάθος αντιδραστικά σχόλια που παρατίθενται απέναντι σε ένα κατά τα άλλα εξαίρετο άρθρο.
Πω πω, ακόμα ένα αριστερό μπλογκ που μας πήρε χαμπάρι! Φαίνεται ότι πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες ώστε να μην καταλαβαίνουν τα κουμμουνια ότι κατά βάθος είμαστε αντιδραστικοί. Πάλι καλά που τουλάχιστον δεν μυρίστηκαν πως είμαστε ιδρυτικά μέλη της νεολαίας του ΛΑΟΣ!
Φίλε bodyfull, Καλά Χριστούγεννα κι ευτευχές το Νέον Έτος!
Οι κριτές της κανονικότητας της αριστεροσύνης είναι εδώ πανταχού παρόντες, είναι η κανονιστική «αριστερή» εξουσία, το καθεστός της «αριστερής» απόλυτης αλήθειας,κι εμείς βρισκόμαστε μέσα στην κοινωνία του «αριστερού» – δικαστή όπου και η ελάχιστη παρέκκλιση από τον «ορθό» λόγο του συστήματος της «αντισυστημικότητας” αποτελεί εκτροπή και επισείει την απειλή του χαρακτηρισμού καιτης εξορίας στο εκτός της «αριστερής ορθότητας» πεδίο. Θα προτιμήσω την ελευθερία των νεφών.
[…] Από : Αφορμή […]
Καιρός να ξεκολλήσουμε…
Είμαι διεθνιστής γιατί αναγνωρίζω ότι είμαι έλληνας. Νοιάζομαι για όλη την ανθρωπότητα, θεωρώ όλους τους ανθρώπους αδέλφια μου ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΜΟΥ.
Χωρίς την αποδοχή και την υπεράσπιση της ελληνικότητάς μου δε θα μπορούσα να είμαι διεθνιστής ούτε πολίτης του κόσμου γιατί θα ήμουν ένα άτομο χωρίς ταυτότητα, ένα τίποτα. Και φυσικά, δε θα μπορούσα να αναγνωρίσω την ιδιαιτερότητα του σάξονα, του ασιάτη, του τυφλού, του διαφορετικού για να διαπραγματευτώ τις σχέσεις μας.
Ταξιδεύοντας ανακαλύπτεις ότι ο κάθε τόπος, η κάθε τοπική κοινωνία, έχει ιδιαίτερους κώδικες ανάλογους με τις τοπικές συνθήκες και τις ιστορικές ρίζες. Αν δεν τους αναγνωρίσεις, οι σχέσεις σου γίνονται δύσκολες και εριστικές, σχέσεις αποκλεισμού και αντιπαλότητας.
Αυτοί οι κώδικες συνοψίζουν την ιδιαιτερότητα της κοινότητας, την ταυτότητά της. Είναι ανόητο είτε να την αγνοήσεις, είτε να την επιβάλλεις. Η ταυτότητα αυτή μεταβάλλεται μόνον μέσα από την αλλαγή των φυσικών, οργανικών συνθηκών που την επιβάλλουν.
Προσοχή!Το κόλλημά μας γίνεται φανατισμός και φανατισμός σημαίνει οπαδοποίηση, άκριτη αποδοχή και υπακοή σε κελεύσματα άλλου. Ο φανατισμός είναι επικίνδυνος και στις δυο πλευρές της άγνοιας.
Σήμερα, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Η γνώση της ταυτότητάς μας είναι το πιο γερό μας μετερίζι.