Εκτυπώστε το
Η γενική απεργία της Τρίτης 29/6/2010
Όπως είναι παράδοση πλέον για το μπλογκ, στο τέλος της δημοσίευσης υπάρχει ένα slideshow φωτογραφιών.
Θα σας πως, κατ’ αρχήν, την άποψή μου για το μέγεθος και τη μαχητικότητα της διαδήλωσης. Υπήρξε μια αίσθηση ανάμεσα στους διαδηλωτές ότι η «διαδήλωση είναι μικρή», ότι η συμμετοχή «δεν ήταν η αναμενόμενη».
Η πρώτη μου παρατήρηση είναι ότι η διαδήλωση ήταν ικανοποιητική και σχετικά μεγάλη. Υπολογίζω τον όγκο της σε περίπου 40.000 (και σας διαβεβαιώνω ότι την είδα ολόκληρη, άλλωστε την έχω φωτογραφίσει ολόκληρη). Αν σε αυτούς συνυπολογίσουμε και το ΠΑΜΕ τότε μιλάμε για μια διαδήλωση πάνω από 50.000.
Τέτοια μεγέθη είναι αντικειμενικά μεγάλα. Φυσικά θα θέλαμε και θα επιθυμούσαμε περισσότερους και μαχητικότερους διαδηλωτές, παρ’ όλα αυτά, τα παραπάνω μεγέθη είναι πραγματικά μεγάλα.
Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε μια αποκλιμάκωση των διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων από τότε που κυβέρνηση και εργοδοσία κήρυξαν τον πόλεμο στον κόσμο της εργασίας. Στη διαδήλωση της 5ης Μάη είχαμε τουλάχιστον 150.000 κόσμου, στις 20 Μάη 80.000 και τώρα, χοντρικά μιλώντας, 50.000.
Το ζητούμενο είναι τι φταίει. Μια προφανής αιτία είναι οι ευθύνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Άφησε να περάσουν 40 ημέρες από την τελευταία απεργία χωρίς μαζικές κινητοποιήσεις την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση κλιμάκωνε την επίθεση ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Επιπλέον, η διάθεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι να αποκλιμακώσει ακόμα περισσότερο: μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει προκηρυχτεί καμιά νέα γενική απεργία και είναι αμφίβολο αν θα προκηρυχτεί.
Οι ευθύνες αφορούν και το ΠΑΜΕ. Όχι μόνο συνεχίζει τη διασπαστική του πολιτική, αλλά και στέλνει μήνυμα σε κυβέρνηση και εργοδοσίας ότι δεν είναι κόμμα «εκτός νομιμότητας». Στη χτεσινή συγκέντρωση τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: το ΠΑΜΕ δεν πραγματοποίησε καν διαδήλωση. Συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα, άρον-άρον τελείωσε τη στενά κομματική του εκδήλωση, ώστε τα μέλη του να μην έλθουν σε επαφή με τους υπόλοιπους διαδηλωτές και μετά οδήγησε τους οπαδούς και τα μέλη του να διαλυθούν ησύχως στη… Συγγρού. Αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν συγκρούεται με την κυβερνητική πολιτική αλλά, στην ουσία, της επιτρέπει να επιβληθεί χωρίς προβλήματα.
Αν οι ευθύνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι προφανείς στην αποκλιμάκωση των αγώνων, υπάρχουν, πάντα κατά τη γνώμη μου, και άλλες αιτίες.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι (όσοι εργάζονται ακόμα…) δεν έχουν ακόμα νιώσει όλες τις συνέπειες της κυβερνητικής και εργοδοτικής επίθεσης. Βιώνουν μείωση του εισοδήματος τους αλλά σχετικά μικρή (ακόμα παραδείγματος χάριν, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν δει την περικοπή του επιδόματος αδείας ή του δώρου των Χριστουγέννων). Όσοι από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έχουν υποστεί με εκβιασμούς των αφεντικών μειώσεις αποδοχών 10-20% (και είναι πολλοί…) τώρα μόλις αισθάνονται την επίπτωση στο βιοτικό τους επίπεδο.
Τα πράγματα από το φθινόπωρο θα γίνουν πολύ πιο ορατά και πιεστικά για τον κόσμο της εργασίας. Τα μέτρα της κυβέρνησης θα επιφέρουν οικονομική ύφεση, μεγάλη μείωση της κατανάλωσης και επομένως νέα κλεισίματα επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας.
Ωστόσο, όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει σε αυτό το μπλογκ, η μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση δεν σημαίνει αυτόματα άνοδο των αγώνων. Είναι πολύ κρίσιμο το ποιες ιδέες κυκλοφορούν στα μυαλά των ανθρώπων. Και αυτή τη στιγμή κυβέρνηση, συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ΜΜΕ προβάλλουν την προπαγάνδα ότι τα μέτρα «είναι μεν άδικα αλλά αναγκαία» γιατί σε διαφορετική περίπτωση «θα χρεοκοπήσει η χώρα μας». Υπάρχει μεν θυμός στον κόσμο της εργασίας, γιατί για μια ακόμα φορά καλούνται οι εργαζόμενοι να πληρώσουν ένα λογαριασμό για τον οποίον οι ίδιοι δεν ευθύνονται. Αλλά, ταυτόχρονα, υπάρχει και έλλειψη εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση που ο κόσμος της εργασίας να την πιστέψει ως ρεαλιστική και για αυτό το λόγο να την παλέψει σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Ιδού λοιπόν η ώρα της μεγάλης ευθύνης της Αριστεράς σήμερα. Να δώσει όραμα και προοπτική στους εργαζόμενους προβάλλοντας την δική της πρόταση τόσο σε οραματικό επίπεδο -τη σοσιαλιστική προοπτική- όσο και σε πρακτικό άμεσο επίπεδο: παύση πληρωμών για το χρέος, έξοδος από το ευρώ, κρατικοποιήσεις τραπεζών, πάλη με το εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που σαρώνει τον κόσμο της εργασίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Ακούγεται «οραματικό» ή «μη ρεαλιστικό»;
Ο κόσμος της εργασίας δεν έχει την πολυτέλεια των πολλών επιλογών :
Ή θα δεχθούμε το «ρεαλισμό» των αφεντικών και της κυβέρνησης τους -που βαφτίζουν «ρεαλιστικά» τα δικά τους ταξικά συμφέροντα χρησιμοποιώντας τη βία του κράτους τους (όπως οι μεσαιωνικοί καλόγεροι βάφτιζαν το κρέας, ψάρι).
Ή θα διαμορφώσουμε τον κόσμο μας με βάσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας, δηλαδή του κόσμου της εργασίας.
Μέση οδός καμιά!
Άγγελος Κ
Category: Εσωτερικά
ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΓΛΥΚΩΝ ΝΕΡΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΝΟ.
ΑΝ ΕΙΑΝΙ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
[…] 30, 2010 in Εργατικα- εργασιακα Διαβαστε περιγραφη Απεργια Η Αστυνομια λεει 10 χιλιαδες οι διαδηλωτες πενηντα […]
Η εμπάθεια που διακρίνει τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπείτε είναι αστεία.
Ώστε λοιπόν το ΠΑΜΕ δεν έκανε ΚΑΝ διαδήλωση ε; Και ήθελε να δείξει και στο σύστημα ότι δεν κινείται «εκτός νομιμότητας» ε; Και διασπά και τους εργαζόμενους ε;
Συγγνώμη, τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και την πορεία που ακολούθησε δεν την είδατε; Την απεργιακή φρουρά στο λιμάνι την πήρατε χαμπάρι; Τη σκληρή ταξική μάχη που δόθηκε εκεί; Τις υπόλοιπες απεργιακές φρουρές από τα χαράματα σε εργοστάσια και καταστήματα; Το απίστευτο μένος με το οποίο επιτέθηκαν οι αστοί τις τελευταίες μέρες στο ΠΑΜΕ;
ΤΙΠΟΤΑ απ” όλα αυτά; Δεν πείθομαι ρε… δυσκολεύομαι πολύ.
Είμαι από εκείνους που πάντοτε υποστήριζαν μια προσπάθεια έστω ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ ΚΚΕ και εξωκοινοβουλίου. Μία δίοδο επικοινωνίας, μια σταδιακή αποδόμηση της εκατέρωθεν καχυποψίας.
Με αυτά τα μυαλά όμως δυστυχώς για μένα δικαιώνεται πλήρως το ΚΚΕ που δεν ασχολείται καν μαζί σας. Και είναι κρίμα. Λυπάμαι για τις ατελείωτες ώρες που έχω κάνει, για να πείσω συντρόφους μου ότι μια προσέγγιση ίσως να απελευθέρωνε και μια κάποια δυναμική. Είχαν δίκιο τελικά.
Κατ’ αρχήν, θα υπερασπιστώ την ακρίβεια των όσων έγραψα στη δημοσίευση μου.
Διερωτάσαι: «…τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και την πορεία που ακολούθησε δεν την είδατε;».
Απάντηση: όχι! Δεν την πρόλαβα!
Και δεν ήμουν ο μόνος. Σύντροφοι που πήγαν κατά τις 12 στο Σύνταγμα για να δουν τη συγκέντρωση του ΚΚΕ μου τηλεφώνησαν για να με ρωτήσουν αν το ΚΚΕ ανέβαλε τη συγκέντρωσή του γιατί, επί λέξει, «στο Σύνταγμα δεν υπάρχει ψυχή ζώσα, αλλά και πουθενά στο κέντρο δεν υπάρχει το ΠΑΜΕ». Όσο για «την πορεία που ακολούθησε». Από πότε το κίνημα πραγματοποιεί πορείες προς το μετρό του Θησείου; Αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία (Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010):
«Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, που ξεκίνησε στις 11 το πρωί, τελείωσε πολύ γρήγορα, αφού οι διοργανωτές είχαν πληροφορίες για επικείμενη προβοκάτσια. Έτσι, γύρω στις 12 το ΠΑΜΕ αποχώρησε και κατευθύνθηκε προς το μετρό του Θησείου, όπου και διαλύθηκε».
Αυτή η τακτική έχει ακολουθηθεί αρκετές φορές και στο παρελθόν. Νομιμοποιείται λοιπόν να γράψει κανείς αυτό το οποίο έγραψα: το κύριο μέλημα του ΚΚΕ ήταν να μην συναντηθούν ποτέ τα μέλη του με τους άλλους απεργούς. Να μην γίνουν «φασαρίες» και «εκτεθεί» το ΚΚΕ.
Θα πρέπει οι οπαδοί και τα μέλη του ΚΚΕ να προβληματιστούν με τον ενθουσιασμό που εκφράστηκε από τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος στις 6 του Μάη το απόγευμα στο Σύνταγμα όταν η διαδήλωση του ΠΑΜΕ πλησίασε σε μικρή απόσταση τη συγκέντρωση των συνδικάτων. Τον κόσμο που κατευθύνθηκε προς τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ -που δυστυχώς δεν άνοιξαν- φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα και καλώντας σε ενοποίηση των συγκεντρώσεων. Αλλά και την απογοήτευση που επικράτησε όταν το ΠΑΜΕ αντί να προχωρήσει προς το Σύνταγμα, έκανε στροφή 180 μοιρών και έφυγε, όπως ήρθε.
Γράφεις: «η εμπάθεια που διακρίνει τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπείτε είναι αστεία».
Με το συμπάθειο, δεν εκπροσωπούμε κανένα πολιτικό χώρο. Όποιος στοιχειωδώς έχει επαφή με το μπλογκ, αντιλαμβάνεται ότι η προσπάθειά μας είναι να ακουστούν όλες οι απόψεις από όλο το φάσμα της Αριστεράς. Οι συνεντεύξεις που έχουμε πάρει είναι ενδεικτικές αυτής της προσπάθειας. Λείπει το ΚΚΕ, αλλά αυτό δεν είναι δική μας ευθύνη. Το ίδιο αρνείται να έχει επαφή με τον οποιονδήποτε που δεν ασπάζεται ολοκληρωτικά τις δικές του απόψεις.
Και δεν υπάρχει ίχνος εμπάθειας προς το ΚΚΕ. Απλά, όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε, αυτό είναι σωστό και δίκαιο.
Γράφεις για το «απίστευτο μένος με το οποίο επιτέθηκαν οι αστοί τις τελευταίες μέρες στο ΠΑΜΕ». Η αστική τάξη και η κυβέρνηση έχουν κηρύξει κυριολεκτικά τον πόλεμο στις δυνάμεις της εργασίας. Δεν είναι μόνο το ΚΚΕ που δέχεται επιθέσεις, αλλά το σύνολο της Αριστεράς. Και αλλοίμονο αν δεν συνέβαινε αυτό. Η Αριστερά υπάρχει για να διοργανώνει την αντίσταση και την πάλη της εργατικής τάξης και σε στιγμές όξυνσης του ταξικού αγώνα αναπόφευκτα θα δέχεται επιθέσεις. Το ζήτημα είναι πόσο αποτελεσματική είναι η Αριστερά, πόσο η ίδια ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κινήματος.
Πράγματι στον Πειραιά, στους ναυτεργάτες, υπάρχει πραγματική ταξική σύγκρουση. Ωστόσο το πρόβλημα είναι η τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που αρνείται να συνεργαστεί με οποιονδήποτε δεν ασπάζεται ολοκληρωτικά το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Όσες φορές επεδίωξαν οργανώσεις και σωματεία να συμπαρασταθούν στον αγώνα των ναυτεργατών πηγαίνοντας στο λιμάνι, αντιμετωπίστηκαν από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ με αλυσίδες, για να μην έρθουν τα μέλη του σε επαφή με τους συμπαραστάτες. Οι ναυτεργάτες αντιμετωπίζουν μια τεράστια επίθεση και δεν είναι δυνατόν να κερδίσουν αν δεν έχουν με το μέρος τους τη συμπαράσταση ολόκληρου του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό, και στη μάχη αυτή, η τακτική του ΚΚΕ είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Το ζήτημα της ενότητας των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στην επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά την «ελάχιστη συνεννόηση μεταξύ ΚΚΕ και εξωκοινοβουλίου» όπως γράφεις. Η απαίτηση από τους εργαζόμενους για ενότητα στους κοινωνικούς αγώνες της Αριστεράς πηγάζει από τις ανάγκες της ίδιας της ταξικής πάλης. Χωρίς το μάξιμουμ της συσπείρωσης των δυνάμεων της εργασίας η μάχη θα χαθεί. Η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου είναι τεράστια, απειλούνται κατακτήσεις από καταβολής εργατικού κινήματος. Χωρίς συσπείρωση θα χαθούν όλα. Αυτή λοιπόν είναι η αιτία που οι εργαζόμενοι απαιτούν ενότητα και όχι κάποιο πολιτική εκτίμηση κάποιας δύναμης της Αριστεράς. Και σε αυτήν την ανάγκη το ΚΚΕ δεν ανταποκρίνεται με κανένα τρόπο. Το αντίθετο μάλιστα, συστηματικά διοργανώνει κλειστές, κομματικές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις. Το τελικό αποτέλεσμα είναι οι αγώνες που διοργανώνει να είναι αποσπασματικοί, αναποτελεσματικοί και στο τέλος να υπάρχει η μόνιμη επωδός: όλα θα λυθούν στο σοσιαλιστικό μέλλον και στο παρόν απλώς ψηφίζοντας στις εκλογές ΚΚΕ για να «αλλάξουμε τους συσχετισμούς». Αυτή δεν μπορεί να είναι μια νικηφόρος διέξοδος για το κίνημα…
Άγγελος Κ
ΠΡΟΣ : Stathis και Aformi
Σύντροφοι ψυχραιμία,
Είμαι ανένταχτος και είμαι και γω από εκείνους που πάντοτε υποστήριζαν μια προσπάθεια έστω ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ ΚΚΕ και λοιπών αριστερών δυνάμεων (και όχι εξωκοινοβουλίου, σύντροφε stathis). Αγωνιώ και γω για την αναγκαιότητα (πρωτόγνωρη για τα δικά μας δεδομένα) σύμπραξης (στους δρόμους αρχικά) της αριστεράς.
Σύντροφε stathis,
Να μην λυπάσαι για τις ατελείωτες ώρες που έχεις κάνει, για να πείσεις συντρόφους σου ότι μια προσέγγιση ίσως να απελευθέρωνε και μια κάποια δυναμική. Έχεις δίκιο. Αυτό ζητάει η καθαρή αριστερή συνείδηση σήμερα. Μην κάνεις πίσω σ’ αυτό. Προσφέρεις μεγάλη υπηρεσία στο κίνημα με τον τρόπο σου.
Σύντροφε aformi,
Γράφεις στην απάντησή σου στον σύντροφο Stathis : «Το ζήτημα της ενότητας των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στην επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά την «ελάχιστη συνεννόηση μεταξύ ΚΚΕ και εξωκοινοβουλίου» όπως γράφεις. Η απαίτηση από τους εργαζόμενους για ενότητα στους κοινωνικούς αγώνες της Αριστεράς πηγάζει από τις ανάγκες της ίδιας της ταξικής πάλης. Χωρίς το μάξιμουμ της συσπείρωσης των δυνάμεων της εργασίας η μάχη θα χαθεί».
Νομίζω ότι κάνεις λάθος στην απάντησή σου. Απαντάς (μετά συγχωρήσεως) λιγάκι σαν «δημοσιογράφος», δεδομένου ότι και ο Stathis, νομίζω ότι λέει το ίδιο με τον τρόπο του. Και γω το ίδιο θαλεγα και με τους δυο σας κάπως αλλιώς : Αν δεν τα βρούμε στο θέμα της ενότητας, με τον α ή β τρόπο : ΚΑΗΚΑΜΕ!
Οδηγοί την Πέμπτη 8/07/10 το πρωί μπλοκάρετε όλους τους δρόμους της Αθήνας κάνοντας διαμαρτυρία για τα μέτρα που θα ψηφισθούν την ίδια μέρα!
Αποκλείστε όλους τους δρόμους και κορνάρετε εναντίον του νομοσχεδίου και του ΔΝΤ
Έλληνα οδηγέ βοήθα την Ελλάδα έχεις την δύναμη.