Εκτυπώστε το
Ελληνικές εθνικές μυθολογίες και τα αιματηρά γεγονότα με το Στόλο της Ελευθερίας
Η δολοφονική επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας προσέθεσε άλλο ένα έγκλημα στην αιματηρή ιστορία του σιωνισμού.
Ωστόσο, είναι προφανές, ότι σ’ αυτήν την ιστορία υπάρχουν θέματα ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος. Στο άρθρο που ακολουθεί θα ισχυριστώ ότι μια παράπλευρη, αλλά πολύ σημαντική, συνέπεια αυτής της εγκληματικής ενέργειας ήταν το βαρύτατο πλήγμα που αυτή επέφερε στις μυθοπλασίες που προπαγανδιστικά καλλιεργούνται στην ελληνική κοινωνία. Αστικές, «εθνικές» μυθοπλασίες που, δυστυχώς, και η Αριστερά έχει συμβάλλει τα μέγιστα ώστε αυτές να διασπαρθούν στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
Μύθος πρώτος: η Τουρκία είναι το «χαϊδεμένο κράτος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» και για αυτό το λόγο αποθρασύνεται, απειλεί και διεκδικεί σε Αιγαίο και Κύπρο σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων (και «δικαίων»).
Η αλήθεια (που απέδειξε περίτρανα η κρίση στις τουρκο-αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις) είναι εντελώς ανάποδη. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι η πλέον πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ και γενικά του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή και όχι η Τουρκία, συντρίβοντας με αυτόν τον τρόπο το μύθο της «αδικημένης πλην έντιμης» χώρας.
Μύθος δεύτερος: στην Κύπρο ένας «κατατρεγμένος και ξεριζωμένος λαός» διεκδικεί τα δίκαιά του διεξάγοντας έναν αγώνα που είναι, λίγο ως πολύ, παρόμοιος με εκείνον άλλων «καταπιεσμένων λαών» όπως των Παλαιστίνιων.
Και στο δεύτερο αυτό μύθο η αλήθεια θα πρέπει να αναζητηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το ελληνοκυπριακό κεφάλαιο, δεκαετίες τώρα, έχει βρει το μηχανισμό για να μετατρέψει το νότιο μέρος του νησιού στην κότα με τα χρυσά αυγά για τα ταξικά του συμφέροντα. Παράδεισος of shore εταιρειών και ξεπλύματος μαύρου χρήματος η νότια Κύπρος,[1] με το εφοπλιστικό κεφάλαιο να ανθεί, η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να εγκλωβίσει την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων εργαζομένων στα «εθνικά» ταξικά της συμφέροντα. Το κύριο μέλημα της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης είναι να αποκλείσει το κατά πολύ φτωχότερο κράτος της βόρειας Κύπρου από το να διεκδικήσει έστω και ένα μικρό μέρος από τα υπερκέρδη της. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις έχουν σαμποτάρει κάθε προσπάθεια επανένωσης του νησιού.
Πλήρης σύμπλευση με τον ιμπεριαλισμό
Όπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου απαγόρευσε τον ελλιμενισμό και τον απόπλου πλοίων από λιμάνια της νότιας Κύπρου με προορισμό τη Γάζα. Επιπλέον οι κυπριακές αρχές απαγόρευσαν σε ευρωπαίους ευρωβουλευτές, που είχαν φτάσει στην Κύπρο αεροπορικώς, να πάρουν κάποιο κυπριακό σκάφος και να προσεγγίσουν τα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας:
«Σημεία και τέρατα έκανε η κυπριακή κυβέρνηση, στέλνοντας ελικόπτερα να υπερίπτανται απειλητικά των πλοίων της αποστολής αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους και παρατάσσοντας, κατά τις πληροφορίες των ακτιβιστών, ένοπλους (!) λιμενοφύλακες για να τους τρομοκρατήσουν και να μην επιτρέψουν την επιβίβαση στο σκάφος των βουλευτών».[2]
Ακόμα και μετά την αιματοχυσία ο Χριστόφιας, πρόεδρος της ελληνοκυπριακής δημοκρατίας της νότιας Κύπρου, δήλωσε καταγγέλλοντας τους ακτιβιστές του Στόλου της Ελευθερίας:
«“Δυστυχώς”, τόνισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας “δεν μας έχουν σεβασθεί και λυπούμαι για αυτό. Θα μπορούσαν”, είπε ο κ. Χριστόφιας, “να ξεκινούσαν από άλλα λιμάνια και από χώρες που θα το επέτρεπαν”».[3]
Το φύλο συκής που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα του κράτους της νότιας Κύπρου για να δικαιολογήσει τη στάση του είναι ο… «τουρκικός κίνδυνος»:
«Είναι γνωστό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης και ότι πρέπει να αποφεύγονται οι οποιεσδήποτε ενέργειες, οι οποίες προκαλούν δυσκολίες, ακόμα και ζημιά σε αυτό τον αγώνα».[4]
Για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά ότι ο εθνικισμός, η επίκληση των «εθνικών κινδύνων», είναι ο καλύτερος τρόπος να προσπαθήσει μια άρχουσα τάξη να δικαιολογήσει την αρπαχτική της πολιτική.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, επειδή η «Κυπριακή Δημοκρατία δίνει αγώνα επιβίωσης» αυτός είναι ο λόγος που η νότια Κύπρος συνεργάζεται πλήρως και αρμονικά με τον ιμπεριαλισμό και τα μαντρόσκυλά του. Οι Τουρκοκύπριοι που διευκόλυναν τους ακτιβιστές, παρέχοντάς τους λιμάνια, δεν δίνουν «αγώνα επιβίωσης» και για αυτό δεν φοβούνται να συγκρουστούν με τον ιμπεριαλισμό;[5]
Αλλά είναι γνωστό ότι η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει μετατρέψει ξεδιάντροπα το νησί σε ορμητήριο του ιμπεριαλισμού:
«Αποικία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών έχει καταστεί εδώ και πολλά χρόνια η Κυπριακή Δημοκρατία. Δεκαετίες ολόκληρες, η απαίσιας φήμης Μοσάντ οργιάζει κυριολεκτικά στο νησί και ελέγχει τα πάντα. Αλλεπάλληλοι Κύπριοι πρόεδροι έχουν εκχωρήσει στις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες τόσες και τέτοιες αρμοδιότητες πάνω στην Κύπρο που ο κόσμος θα κοκκίνιζε από ντροπή, αν δημοσιοποιούνταν ευρέως».[6]
Η νότια Κύπρος και οι βρετανικές βάσεις αποτελούν κρίσιμο κρίκο για τις εισβολές, τον ανεφοδιασμό, την κατασκοπία και τους βομβαρδισμούς αραβικών κρατών. Η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου ουδέποτε έβαλε ζήτημα για το κλείσιμο των βάσεων. Γιατί;
Η εύκολη απάντηση στην ελληνική Αριστερά (που στην πραγματικότητα δικαιολογεί την κατάσταση στη νότια Κύπρο) είναι η «ενδοτικότητα» απέναντι στις απαιτήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού. Με άλλα λόγια, δήθεν υπάρχει ένα «δίκαιο του κυπριακού λαού», που καθόλου τυχαία ταυτίζεται με τις ελληνοκυπριακές «εθνικές» επιδιώξεις, που ωστόσο οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις δεν υπερασπίζονται επαρκώς.
Απέναντι σε αυτές τις εθνικιστικές, αφηρημένες και ψευδείς αναγνώσεις του Κυπριακού ζητήματος, η αλήθεια είναι απλή και ξεκάθαρη για όποιον βλέπει την πραγματικότητα χωρίς «εθνικούς» παραμορφωτικούς φακούς: η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη επιβιώνει, και μάλιστα επιβιώνει με τους καλύτερους όρους για τα ταξικά της συμφέροντα (τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά) επειδή ακριβώς έχει επιλέξει να συνεργάζεται πλήρως με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Δεν πρόκειται με άλλα λόγια για «δουλικότητα» ή «ενδοτικότητα», αλλά για ταξικό συμφέρον.
Αυτή η επιλογή, μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχημένη για την άρχουσα τάξη της νότιας Κύπρου. Το Τουρκοκυπριακό κράτος είναι οικονομικά και πολιτικά πολύ πιο αδύναμο. Το ελληνικό κράτος έχει αποδειχθεί αδύναμο να πιέσει τους Ελληνοκύπριους καπιταλιστές ακόμα και σε δευτερεύουσες παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους. Ο Γιώργος Δελαστίκ, σε άρθρο του στο Έθνος,[7] προειδοποιεί την κυβέρνηση Χριστόφια ότι με τη στάση που κράτησε στο Στόλο της Ελευθερίας κινδυνεύει να απομονωθεί από τον «αραβικό κόσμο» και να βγει κερδισμένη η Τουρκία του Ερντογάν. Κολοκύθια με τη ρίγανη: αυτές οι (επαναλαμβανόμενες και στο παρελθόν για άλλες περιπτώσεις) κραυγές για «νουθεσία» προς τους Κύπριους απεδείχθησαν ανούσιες. Δεν υπάρχει κανένας «αραβικός κόσμος», αλλά οι άρχουσες τάξεις των διεφθαρμένων αραβικών καθεστώτων που συνεργάζονται με το δυτικό ιμπεριαλισμό και, όσο θα υπάρχουν, θα συνεχίσουν να συνεργάζονται με αυτόν και επομένως και με το διεφθαρμένο ελληνοκυπριακό καθεστώς της νότιας Κύπρου.
Τουρκία και ιμπεριαλισμός
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αποκλίνουσες πολιτικές επιλογές ανάμεσα στην τουρκική άρχουσα τάξη και στους δυτικούς συμμάχους της, κυρίως τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ επέδειξαν ψυχρότητα προς την Τουρκίας στη διαφορά της με το Ισραήλ για τα γεγονότα του Στόλου της Ελευθερίας.[8]
Οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ άρχισαν να επιδεινώνονται όταν το 2003 η Τουρκία απαγόρευσε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν το έδαφός της για τον πόλεμο στο Ιράκ. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο τριβής ανάμεσα στις δυο χώρες ήταν η συμφωνία της 17ης Mαΐου μεταξύ Τουρκίας-Βραζιλίας-Ιράν να μεταφερθούν 1.200 κιλά χαμηλά εμπλουτισμένου ουρανίου στην Τουρκία, έναντι του οποίου το Ιράν θα παραλάβει, μετά από ένα χρόνο πυρηνικά καύσιμα (265 λίβρες εμπλουτισμένου κατά 20% ουρανίου). Η συμφωνία αυτή έγινε τη στιγμή που οι ΗΠΑ ενέτειναν τις προσπάθειές τους να επιβάλλουν αυστηρές κυρώσεις κατά του Ιράν, πράγμα που προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό στην Ουάσινγκτον.
Ο λόγος των αυξανόμενων διαφωνιών μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ ξεκίνησαν όταν η τουρκική άρχουσα τάξη φοβήθηκε ότι οι ΗΠΑ ευνοούσαν τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ. Επιπρόσθετα, η αποτυχία της στρατηγικής ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. οδήγησε και αυτή στην ένταση των σχέσεων με τις μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες.
Υπάρχουν, ωστόσο, και άλλοι λόγοι που συμβάλλουν στη διαφοροποίηση της Τουρκίας από τις μεγάλες δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια εκμεταλλεύεται τα αυξανόμενα προβλήματα των Αμερικανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (βάλτωμα του πολέμου σε Αφγανιστάν και Ιράκ) προσπαθώντας να αναδείξει την Τουρκία σε ανεξάρτητη τοπική δύναμη στην περιοχή. Οι συμφωνίες με Ιράν και πολύ περισσότερο με τη Ρωσία για συνεργασία στον ενεργειακό τομέα έχουν ακριβώς αυτό το στόχο.[9] Βασικός πυλώνας αυτής της πολιτικής είναι η «επίθεση» φιλίας προς τις γειτονικές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας), τις αραβικές χώρες συνολικά και η «φιλοπαλαιστινιακή» πολιτική του Ερντογάν. Η τελευταία επιλογή οδήγησε σε επανειλημμένες εντάσεις τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ.
Ωστόσο, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι επίκειται ολική ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ στο εγγύς μέλλον. Ούτε καν με το Ισραήλ παρά την επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας και τη δολοφονία των Τούρκων ακτιβιστών.
Η Τουρκία, παρά την πολιτική κυριαρχία των μετριοπαθών ισλαμιστών του Ερντογάν τα τελευταία χρόνια, παραμένει πιστή στη στρατηγική της συμμαχία με το Ισραήλ που ξεκίνησε το 1996 με την υπογραφή τότε συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας. Παρά τη σημερινή ένταση μεταξύ των δυο χωρών, δεν θα επηρεαστούν οι συμφωνημένες αγοραπωλησίες όπλων και συγκεκριμένα η αγορά από την Τουρκία μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών αεροσκαφών από το Ισραήλ (τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Heron). Οι διμερείς εμπορικές συναλλαγές έφθασαν τα 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια κατά το 2009.[10]
Παρά την αναθέρμανση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ιράν, την Συρία και γενικότερα τις αραβικές χώρες, οι τουρκικές επιδιώξεις δεν περιορίζονται μόνο σε ορισμένες χώρες και σίγουρα όχι στο να δημιουργηθεί μια αντιαμερικανική-αντιισραηλινή συμμαχία. Η αναζήτηση οικονομικών εταίρων για την ταχύτατα αναπτυσσόμενη τουρκική οικονομία συμπεριλαμβάνει πολλές χώρες στη Μέση Ανατολή, μεταξύ των οποίων και το ίδιο το Ισραήλ, στα Βαλκάνια, στην περιοχή του Καυκάσου.[11]
Με άλλα λόγια η τουρκική άρχουσα τάξη κινείται (όπως άλλωστε κάθε καπιταλιστική τάξη) με βάση τα αυτόνομα ταξικά της συμφέροντα, πέραν κάθε συναισθηματισμού, θρησκευτικών ή εθνικών «αρχών». Άλλωστε η Τουρκία πρέπει να έχει διαρκώς τεταμένη την προσοχή της προς την άσπονδο σύμμαχό της, την Ελλάδα, που εποφθαλμιά τα οποιαδήποτε προβλήματα της Τουρκίας με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια του (Ισραήλ) να τα εκμεταλλευτεί προς όφελός της, παίζοντας το «καλό παιδί» του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Η Ελλάδα, ο δυτικός ιμπεριαλισμός
και το Ισραήλ
Πράγματι, οι ελληνικές κυβερνήσεις φροντίζουν ώστε η Ελλάδα να εμφανίζεται ως η πλέον αξιόπιστη σύμμαχος των δυτικών συμμετέχοντας σε όλες τις πολεμικές εξορμήσεις και παραχωρώντας κάθε διευκόλυνση, λιμενική ή εναέρια, στους Αμερικανούς (σε αντίθεση με την Τουρκία). Οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ είναι αποκαλυπτικές της δεδομένης διάθεσης των ελληνικών κυβερνήσεων για πλήρη συνεργασία με το δυτικό ιμπεριαλισμό.
Η προσπάθεια της Ελλάδας να προσεγγίσει το Ισραήλ έχει την προϊστορία της. Οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ για μια μακρά περίοδο χαρακτηρίζονταν από ψυχρότητα και ορισμένες φορές από διπλωματική αντιπαράθεση. Αυτό οφειλόταν στην «φιλο-αραβική» στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, που βέβαια προερχόταν από τα στενά οικονομικά συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού: τις ανάγκες του εφοπλιστικού κεφαλαίου και ο κρίσιμος ρόλος του στη μεταφορά πετρελαίου μέσω τάνκερ, επομένως η ανάγκη για «φιλικές» σχέσεις με το λεγόμενο «αραβικό κόσμο».[12]
Ωστόσο, όπως όλες οι διπλωματικές σχέσεις στον καπιταλισμό, οι σχέσεις με τον «αραβικό κόσμο» χαρακτηρίζονται από αμφισημία. Ταυτόχρονα με τη «φιλία», η Ελλάδα συμμετείχε ή συμμετέχει σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις ενάντια σε αραβικές χώρες, ενώ κάνει ειλικρινείς προσπάθειες εξομάλυνσης των σχέσεων με το σιωνιστικό καθεστώς εδώ και αρκετά χρόνια.
Το 1994 υπογράφτηκε Συμφωνία Αμυντικοτεχνικής Συνεργασίας Ελλάδος-Ισραήλ από τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας Γεράσιμο Αρσένη, η οποία ανανεώθηκε στη συνέχεια το 1999 από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και το 2005 από τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο που μετέβη στο Τελ Αβίβ.
Ακολούθησε η συμμετοχή της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού των δυο χωρών στις πολυεθνικές αεροναυτικές ασκήσεις «Dolphin» των χωρών του Μεσογειακού Διαλόγου (!) το 2005 και το 2006.
Οι βάσεις της συνεργασίας της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας με την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία τέθηκαν κατά την επίσημη επίσκεψη του αρχηγού ΓΕΑ Αντιπτέραρχου Ιωάννη Γιάγκου στο Ισραήλ τον Ιούλιο 2007 και την ανταπόδοση της επίσκεψης του Ισραηλινού ομολόγου του Υποπτέραρχου Elyezer Shkedy το Δεκέμβριο 2007. Οι Αεροπορίες των δυο χωρών συνεκπαιδεύτηκαν για πρώτη φορά το Μάιο-Ιούνιο 2008 υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας κατόπιν ισραηλινής απαίτησης. Λόγω των τεταμένων σχέσεων με τη Τεχεράνη τη περίοδο εκείνη, αρκετοί απέδωσαν την όλη δραστηριότητα σε επικείμενη επίθεση εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν.
Τα τελευταία χρόνια, διαβλέποντας την κρίση στις Τουρκο-ισραηλινές σχέσεις η ελληνική διπλωματία ενέτεινε τις προσπάθειές της να μπει σφήνα ανάμεσα στις δυο χώρες. Τον Ιανουάριο 2010:
«Ανησυχία προκάλεσε σε μεγάλο μέρος του τουρκικού τύπου, αλλά και σε think tanks της χώρας, η είδηση για τη μυστική επίσκεψη του Έλληνα αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Αντιναυάρχου Ναυτικού Γεώργιου Καραμαλίκη στο Ισραήλ. Τουρκικές εφημερίδες αναμετάδοσαν την είδηση που δημοσιεύθηκε στη γνωστή ισραηλινή ιστοσελίδα Debka File.
[…]
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Debka File, ο Καραμαλίκης επισκέφθηκε μυστικά το Ισραήλ το Δεκέμβριο και έγινε δεκτός με τιμές ασυνήθιστες προς ξένους στρατιωτικούς παράγοντες. Ξεναγήθηκε δε από τον Ισραηλινό ομόλογό του σε βάσεις που το Ισραήλ θεωρεί καίριας σημασίας, ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να περιεργασθεί υποβρύχια, πλοία και οπλικά συστήματα που το Ισραήλ θεωρεί επτασφράγιστα μυστικά, και την ύπαρξή τους αποκαλύπτει μόνο στους στενότερους συμμάχους του. Ανάμεσα σε αυτά, το υποβρύχιο INS Dolphin 800, που θεωρείται το σημαντικότερο όπλο αποτροπής του Ισραήλ.
[…]
Η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ δεν είναι νέα, καθώς είχε πραγματοποιηθεί κοινή άσκηση τον Ιούνιο του 2008 ανάμεσα στο ναυτικό και την αεροπορία των δύο χωρών».[13]
Η υποκριτική διακοπή των κοινών ελληνο-ισραηλινών στρατιωτικών ασκήσεων μετά τη σφαγή των ακτιβιστών του Στόλου της Ελευθερίας δεν μπορεί να αποκρύψει το πασιφανές: η προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ δεν έχει κανένα ειρηνικό σκοπό. Το αντίθετο μάλιστα. Αποτελεί ευθεία απειλή που στρέφεται εναντίον των Αράβων που αντιτίθενται στην αμερικανική και ισραηλινή ιμπεριαλιστική πολιτική, ενώ ταυτόχρονα απειλεί με πόλεμο το Ιράν. Η πιθανότητα επιδρομής της αεροπορίας του Ισραήλ κατά πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν αποτελεί σοβαρό ενδεχόμενο. Με δεδομένη την άρνηση της Άγκυρας να συμμετέχει σε μια τέτοια επιχείρηση παραχωρώντας τον εναέριο χώρος της στα ισραηλινά αεροσκάφη, Αμερικανοί και Ισραηλινοί φαίνεται να παζαρεύουν με την ελληνική κυβέρνηση την παραχώρηση ελληνικού εναέριου χώρου.
Τα παραπάνω δεν θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε μια άλλη μυθολογική παγίδα στην οποία, δυστυχώς, έχει υποπέσει το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς: ότι η Ελλάδα είναι δήθεν «εξαρτημένη χώρα» και τίθεται ζήτημα «εθνικής ανεξαρτησίας». Οι εθνικοί κοινωνικοί σχηματισμοί είναι πάνω απ’ όλα ταξικοί σχηματισμοί. Ο ελληνικός καπιταλισμός ανήκει στους πλέον ανεπτυγμένους καπιταλισμούς του πλανήτη. Όπως συμβαίνει με όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα που έχει τα δικά της αυτόνομα συμφέροντα και τα οποία προσπαθεί να τα υπερασπιστεί στα πλαίσια της θέσης της στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στις πολεμικές εξορμήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού, η Ελλάδα συμμετέχει όχι στα πλαίσια κάποιας «εξάρτησης», αλλά υπερασπιζόμενη τα ταξικά συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών.
Λειτουργώντας με αυτή τη λογική η ελληνική διπλωματία (για όποιον κατανοεί τα γεγονότα χωρίς «εθνικές» στρεβλώσεις), προωθεί και ταυτόχρονα αναιρεί μια από τις βασικότερες «εθνικές» ιδεολογικές παραμυθίες: το μύθο της δήθεν «αδικημένης και αμυνόμενης» χώρας.
Άγγελος Καλοδούκας
Άλλα παρόμοιου ενδιαφέροντος άρθρα:
Ελληνοτουρκικές σχέσεις: ισορροπίες μιας λυκοφιλίας…
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η αλήθεια
Το διεθνές δίκαιο και οι ελληνοτουρκικές διαφορές
Το κυπριακό ζήτημα
Υπάρχει ακόμα το βιβλίο:
Το Κυπριακό, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και το σχέδιο Ανάν.
http://www.archive.org/download/Kipriako/ToKipriako.pdf
Σημειώσεις
[1] http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=133206&ct=75&dt=13/05/2001
[2] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=13834979
[3] http://www.hri.org/news/cyprus/kypegr/2010/10-05-31_1.kypegr.html
[4] http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1141400&lngDtrID=244
[5] http://eksapodo.wordpress.com/2010/05/28/533/
[6] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=13834979
[7] Στο ίδιο.
[8] http://news.in.gr/world/article/?aid=1231047012
[9] http://www.epohi.gr/portal/?option=com_content&task=view&id=4927&Itemid=31
[10] http://www.skai.gr/news/world/article/144733/tourkika-asthenofora–aeroskafi-anahorisan-gia-israil/
[11] Δες:
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/may/31/us-hegemony-middle-east-ending
Καθώς επίσης:
http://edition.cnn.com/2010/OPINION/06/03/barkey.turkey.israel/
[12] http://m-epikaira.gr/2010/05/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%88%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9/
[13] http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=30039
Category: Χωρίς κατηγορία
«Με άλλα λόγια η τουρκική άρχουσα τάξη κινείται (όπως άλλωστε κάθε καπιταλιστική τάξη) με βάση τα αυτόνομα ταξικά της συμφέροντα, πέραν κάθε συναισθηματισμού, θρησκευτικών ή εθνικών «αρχών». Άλλωστε η Τουρκία πρέπει να έχει διαρκώς τεταμένη την προσοχή της προς την άσπονδο σύμμαχό της, την Ελλάδα, που εποφθαλμιά τα οποιαδήποτε προβλήματα της Τουρκίας με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια του (Ισραήλ) να τα εκμεταλλευτεί προς όφελός της, παίζοντας το «καλό παιδί» του δυτικού ιμπεριαλισμού».
Η Έλλάδα εποφθαλμιά, ενώ η Τουρκία δεν εποφθαλμιά; Οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου, οι φρεγάτες στο Λαύριο, οι χειρισμοί στη Θράκη, είναι ένα παιχνίδι της άρχουσας τάξης της Ελλάδας;
«Οι εθνικοί κοινωνικοί σχηματισμοί είναι πάνω απ’ όλα ταξικοί σχηματισμοί. Ο ελληνικός καπιταλισμός ανήκει στους πλέον ανεπτυγμένους καπιταλισμούς του πλανήτη. Όπως συμβαίνει με όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα που έχει τα δικά της αυτόνομα συμφέροντα και τα οποία προσπαθεί να τα υπερασπιστεί στα πλαίσια της θέσης της στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στις πολεμικές εξορμήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού, η Ελλάδα συμμετέχει όχι στα πλαίσια κάποιας «εξάρτησης», αλλά υπερασπιζόμενη τα ταξικά συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών». Ενώ η Τουρκία είναι ένας μικρός, αδύναμος και ασήμαντος ταξκός κοινωνικός σχηματισμός. Εσύ υπερασπίζεσαι τα εθνικά – ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης της Τουρκίας! Τότε πήγαινε στην «πατρίδα» σου να γράψεις! Εμείς θα υπερσπιστούμε τους αδύνατους όπου και αν βρίσκονται και μαζί θα υπερασπιστούμε τη μνήμη, τη γη μας, εκεί που είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας, εκεί που γεννηθήκαμε και ζούμε, εκεί που χτίσαμε τα σπίτια μας. Επειδή οι αδύναμοι έχουν πατρίδα, έχουν ρίζες, ενώ το κεφάλαιο δεν έχει. Το Αιγαίο δεν ανήκει στην Ελληνική ή στην Τούρκικη άρχουσα τάξη, αλλά στους κατοίκους του, που ζουν, ψαρεύουν, ταξιδεύουν εκεί, χιλιάδες χρόνια. Είναι το σπίτι τους και όλοι δικαιούνται ένα σπίτι, κι όχι ξέφραγο αμπέλι. Τις ωραίες θεωρίες σου να πας να τις πεις στους Κούρδους, αν τους βρεις ζωντανούς.
Το έχουμε γράψει επανειλημμένα. Το μπλογκ αυτό είναι της Αριστεράς και δεν έχουμε σκοπό και διάθεση να ανοίξουμε συζήτηση με δεξιούς και ακόμα περισσότερο με ακροδεξιούς. Έχουν αρκετές ιστοσελίδες, που ζέχνουν από δυσωδία, όπου μπορούν να γράφουν τις απόψεις τους.
Γι’ αυτό το λόγο δεν θα κάνω διάλογο με τον Κ.Κ..
Ωστόσο θα κάνω ένα… σχολιασμό του σχολίου γιατί με έναν, ομολογώ, κωμικό τρόπο ο Κ.Κ. φανερώνει όλη τη ψυχοπαθολογία της δεξιάς εθνικής ιδεοληψίας.
Α) Η πατρίδα έχει πάντα a priori δίκαιο. Οι εχθροί της, όποιους δηλαδή η διπλωματία της πατρίδας χαρακτηρίζει αντιπάλους ή εχθρούς, έχουν πάντοτε άδικο. Τόσο απλά, τόσο ανεγκέφαλα!
Η λογική αυτή ευθύνεται για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Με αυτή τη λογική έχουν γίνει πόλεμοι και γενοκτονίες.
Β) Όποιος κάνει κριτική στις εθνικές θέσεις είναι πράκτορας του εχθρού. Πατρίδα του είναι η πατρίδα του εθνικού αντιπάλου. Να φύγει και να πάει να ζήσει εκεί.
Γ) Ο ακροδεξιός εθνικισμός (και όχι μόνο) έχει τη διάθεση να φλερτάρει με «αριστερές» θέσεις. Ο ναζισμός ονομαζόταν «εθνικοσοσιαλισμός». Έτσι ο Κ.Κ. εμφανίζεται ως υπερασπιστής των αδυνάτων σε αντίθεση με το «κεφάλαιο» που «δεν έχει πατρίδα».
Φυσικά, στην πράξη, είναι η Δεξιά και η ακροδεξιά που δίνουν γη και ύδωρ στο κεφάλαιο όταν βρίσκονται στην εξουσία. Τους δε αδυνάτους τους βλέπουν (όταν αφεθούν να αναπτύξουν τη λογική τους μέχρι τέλους) ως κρέας για τα κανόνια της πατρίδας…
Δ) Ο εθνικισμός «υπερασπίζεται» τους καταπιεσμένους της άλλης πλευράς, ο Κ.Κ. «νοιάζεται» για τους Κούρδους. Δεν δείχνει ωστόσο καμιά ευαισθησία για την τουρκική μειονότητα της Θράκης ή τη μακεδονική μειονότητα που είναι συγκριτικά με τον ελληνικό πληθυσμό πολύ μικρές μειοψηφίες (για την ακρίβεια συντριπτικές μειοψηφίες). Αυτό αποκαλύπτει όχι μόνο την υποκρισία του Κ.Κ. αλλά και την κτηνωδία της εθνικιστικής λογικής: είναι σίγουρο ότι αν οι εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα ήταν του επιπέδου του 20%, όπως είναι στην Τουρκία οι Κούρδοι, ο Κ.Κ. όχι απλά δεν θα τις αναγνώριζε αλλά αν εξεγείρονταν (όπως οι Κούρδοι στην Τουρκία) δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να σφαγιαστούν ή να εκπατριστούν μέχρι του τελευταίου μειονοτικού.
Άγγελος Κ
για το τι είναι το ισραήλ κοιτάξτε το βίντεο εδώ αλλά και τα λινκς που δίνονται στη συζήτηση.
http://wp.me/pPn6Y-1cl
για την σύμπλευση ελλήνων φασιστών και σιωνιστών κοιτάξτε αυτό:
http://wp.me/pPn6Y-1eQ
Γενικότερα η ξεφτίλα των ελλήνων φασιστών δεν έχει πάτο…
Πρώτα το βασικό τους κόμμα στήριξε την ΧΟΥΝΤΑ ΔΝΤ, τώρα συμπλέουν με τους ισραηλινούς ναζιστές…
Μετά τους φταίνε και οι κατατρεγμένοι μετανάστες…
Πολύ καλή η ανάλυση σου!
Ας σημειωθεί ως απάντηση στον απο πάνω φασίστα ότι το κόμμα του Ερντογαν χρωστά τον εκλογικό του θρίαμβο ΚΑΙ στην στήριξη του σε αυτό από τους κούρδους.
Εξαιρετικά ενημερωτικό και πολύ ενδιαφέρον το άρθρο που μας έστειλες από τους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα (τους έχουμε και στα links μας).
Ευχαριστούμε.
[…] 08.06.2010 by tsimitakis Leave a Comment Από το blog: aformi.wordpress.com Η δολοφονική επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας προσέθεσε άλλο ένα έγκλημα στην αιματηρή ιστορία του σιωνισμού. Ωστόσο, είναι προφανές, ότι σ’ αυτήν την ιστορία υπάρχουν θέματα ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος. Στο άρθρο που ακολουθεί θα ισχυριστώ ότι μια παράπλευρη, αλλά πολύ σημαντική, συνέπεια αυτής της εγκληματικής ενέργειας ήταν το βαρύτατο πλήγμα που αυτή επέφερε στις μυθοπλασίες που προπαγανδιστικά καλλιεργούνται στην ελληνική κοινωνία. Αστικές, «εθνικές» μυθοπλασίες που, δυστυχώς, και η Αριστερά έχει συμβάλλει τα μέγιστα ώστε αυτές να διασπαρθούν στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Μύθος πρώτος: η Τουρκία είναι το «χαϊδεμένο κράτος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» και για αυτό το λόγο αποθρασύνεται, απειλεί και διεκδικεί σε Αιγαίο και Κύπρο σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων (και «δικαίων»). Η αλήθεια (που απέδειξε περίτρανα η κρίση στις τουρκο-αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις) είναι εντελώς ανάποδη. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι η πλέον πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ και γενικά του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή και όχι η Τουρκία, συντρίβοντας με αυτόν τον τρόπο το μύθο της «αδικημένης πλην έντιμης» χώρας. Μύθος δεύτερος: στην Κύπρο ένας «κατατρεγμένος και ξεριζωμένος λαός» διεκδικεί τα δίκαιά του διεξάγοντας έναν αγώνα που είναι, λίγο ως πολύ, παρόμοιος με εκείνον άλλων «καταπιεσμένων λαών» όπως των Παλαιστίνιων. Και στο δεύτερο αυτό μύθο η αλήθεια θα πρέπει να αναζητηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το ελληνοκυπριακό κεφάλαιο, δεκαετίες τώρα, έχει βρει το μηχανισμό για να μετατρέψει το νότιο μέρος του νησιού στην κότα με τα χρυσά αυγά για τα ταξικά του συμφέροντα. Παράδεισος of shore εταιρειών και ξεπλύματος μαύρου χρήματος η νότια Κύπρος, με το εφοπλιστικό κεφάλαιο να ανθεί, η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να εγκλωβίσει την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων εργαζομένων στα «εθνικά» ταξικά της συμφέροντα. Το κύριο μέλημα της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης είναι να αποκλείσει το κατά πολύ φτωχότερο κράτος της βόρειας Κύπρου από το να διεκδικήσει έστω και ένα μικρό μέρος από τα υπερκέρδη της. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις έχουν σαμποτάρει κάθε προσπάθεια επανένωσης του νησιού. (Όλο το κείμενο εδώ) […]
Χμ! ………
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2010/06/blog-post_441.html
«Ποιός είναι πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ” όποια χώρα υπάρχουν τέτοια. Γι αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιός λοιπόν μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;» Άρης Βελουχιώτης, Απόσπασμα από το λόγο του στη Λαμία.
Δυστυχώς, φίλε α. ο κ.κ. δεν είναι «κλασικός» φασίστας: είναι απλά έλληνας αριστερός!
Σύμπασα η ελληνική αριστερά, πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων (ομάδα των θέσεων, κάποιες τροτσκιστικές οργανώσεις, κλπ) υπερασπίζονταν από τουλάχιστον 60 χρόνια (βλ. και το λόγο του άρη που παραθέτει ο κ.κ. και γενικά την στάση του εαμ/ελλας στον εμφύλιο μεταξύ 43-49), την πατρίδα, δηλαδή τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου.
(και) γι’αυτό έχουν καταντήσει όπως έχουν καταντήσει.
Φίλε (και σύντροφε) Ε. Κ.
Ομολογώ ότι από την αρχή είχα την ίδια υποψία με σένα. Αλλά συνειδητά επέλεξα να απευθυνθώ στον Κ.Κ., προβοκατόρικα, ως σε ακροδεξιό.
Δεν είμαι, ωστόσο, απολύτως σίγουρος ότι ο Κ.Κ. δεν είναι ακροδεξιός τελικά. Η φρασεολογία του Κ.Κ. θυμίζει έντονα την ακροδεξιά: «Τότε πήγαινε στην “πατρίδα” σου να γράψεις!», «Εσύ υπερασπίζεσαι τα εθνικά – ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης της Τουρκίας!», όπως επίσης «οι αδύναμοι έχουν πατρίδα, έχουν ρίζες, ενώ το κεφάλαιο δεν έχει».
Ως απάντηση στο σχόλιό μου δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του ως αριστερό, απλά έστειλε ένα τσιτάτο. Το τσιτάτο από τον Άρη που παραθέτει δεν με πείθει για το ότι είναι αριστερός. Το συγκεκριμένο απόσπασμα θα μπορούσε άνετα να το παραθέσει και ένας ακροδεξιός. Τα παραπάνω, ασφαλώς, δεν σημαίνουν ότι η «εθνική» φρασεολογία της Αριστεράς είναι ταυτόσημη της ακροδεξιάς. Η εθνικιστική προπαγάνδα της ακροδεξιάς σπέρνει το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τη δολοφονική πολιτική απέναντι στις εθνικές μειονότητες. Η «εθνική» ιδεοληψία της Αριστεράς δημιουργεί «ταξικά κωθώνια», στρώνει το δρόμο για ήττες του κινήματος.
Ε.Κ., έχεις προφανώς δίκιο ότι οι «εθνικές» θέσεις της πλειοψηφίας της Αριστεράς κατάντησαν την Αριστερά εκεί που βρίσκεται σήμερα. ΚΚΕ/ΕΑΜ κινήθηκαν με «εθνικές» θέσεις, επεδίωξαν συμμαχίες με την «εθνική αστική τάξη» και το τελικό αποτέλεσμα ήταν η ήττα (ο Άρης πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή το τίμημα των «εθνικών» επιλογών του ΚΚΕ, όπως και των δικών του αυταπατών).
Να λοιπόν η καλή ιδέα: να διεξάγουμε μια σειρά συζητήσεων πάνω στο θέμα: Αριστερά και «εθνικά» θέματα. Προς αυτή την κατεύθυνση αποσκοπούν και μερικά από τα άρθρα της «Αφορμή».
Άγγελος Κ
Χαίρομαι που το σχόλιο μου έδωσε την αφορμή για μια τέτοια ιδέα, συζήτηση δηλαδή με θέμα «Αριστερά και «εθνικά» θέματα». Το πρόβλημα με την e – επικοινωνία είναι πως πρόκειται για ανάπηρη επικοινωνία, δεν έχεις το πρόσωπο μπροστά σου, είναι πάντως ενδιαφέρον – αν και τόσο εξωπραγματικό! – το τι φαντάζεται ο καθένας. Δεν ένοιωσα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου αφού ουδεμία σχέση έχω με αυτά που λέτε. Θα μπορούσατε ίσως να σκεφτείτε μήπως βλέπετε τα πράγματα μέσα από ένα οριοθετημένο, πολύ συγκεκριμένο και άρτια ομολογώ τεκμηριωμένο ιδεολογικό κατασκεύασμα που αφήνει απ έξω κομμάτια της πραγματικότητας αλλά και ανθρώπους, οπότε, αν ενδιαφέρουν κάποιου είδους συναντήσεις ή και συμμαχίες, σε ποιά βάση θα χτιστούν; Πριν γράψω το σχόλιο είχα διαβάσει και άλλα άρθρα εδώ σχετικά με τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και είχα σχηματίσει μια ιδέα για τις θέσεις του aformi. Επίσης έχω δει και κάποια από τα video που είναι πολύ ωραία. Το σχόλιο ήταν πρόχειρο και αυθόρμητο – ίσως και άθελα μου προβοκατόρικο για να καταδείξει ακριβώς τι λες ή τι νομίζω τέλος πάντων πως λες – όμως είναι η γνώμη κάποιου που μπορεί να έχει διαφορετικά βιώματα ή πορεία ζωής. Οι άνθρωποι δημιουργούν δεσμούς, και με τον τόπο, τη γη, τα τοπία, αυτό είναι κάτι που γνωρίζουμε σίγουρα εμπειρικά αν και έχει γίνει αντικείμενο και θεωρητικής προσέγγισης. Δηλαδή ναι, πρόκειται για μύθους, που όμως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας ως κοινωνίας. Από την άλλη στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι ποτέ άσπρο – μαύρο. Εκτός από τις ταξικές διαφορές υπάρχουν πολλές ακόμα κατηγοριοποιήσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Οι άρχουσες τάξεις δεν είναι ενιαίες, ούτε ο λαός είναι ένα ομοιογενές σύνολο. Αυτό βέβαια είναι δύσκολο να το προσεγγίσουμε θεωρητικά – μια τέτοια δυσκολία έχει σήμερα η αριστερά στην Ελλάδα, για το πού απευθύνεται, τι εννοεί όταν λέει «οι εργαζόμενοι» και πού πήγε αυτή η περιβόητη εργατική τάξη του 19ου και 20ου αιώνα. Αυτά τα θέματα είναι ανοιχτά, βολεύει, για να μπορούμε να συζητάμε, να προχωράμε σε κάποιες στρογγυλοποιήσεις, γενικεύσεις, σχηματοποιήσεις, παραδοχές, προσοχή όμως, μήπως μας οδηγούν σε λάθος δρόμο. Οι άρχουσες τάξεις της Ελλάδας, της Τουρκίας, του Ισραήλ, έχουν τις εσωτερικές τους συγκρούσεις. Στην Ισραηλινή Βουλή μια βουλευτής αποκάλεσε την κυβέρνηση δολοφόνους. Η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στο Αιγαίο αλλά ο Ερντογάν στηρίζει το πλοίο για τη Γάζα. Στην Ελλάδα δεν πιστεύω πως παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα κάποιων που έχουν άλλη θρησκεία ή άλλη εθνικότητα ή καταγωγή και ζουν εδώ, αλλά πιστεύω πως υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας, άθλιες συνθήκες διαβίωσης για μεγάλα κομμάτια του αστικού πληθυσμού ως αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών δεκαετιών, της τρομακτικής υποβάθμισης του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος, τίθεται ζήτημα παραβίασης του αστικού συντάγματος σε βάρος μεγάλων κομματιών του πληθυσμού που βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, εξαιτίας της κατάχρησης, καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, της εκμετάλλευσης, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή θρησκεύματος. Υπάρχει τέλος ένα σοβαρότατο ζήτημα με τους μετανάστες τους οποίους η Τουρκία – και όχι μόνο – «κάνει πάσα» εδώ, πάλι παραβιάζοντας διεθνείς συνθήκες, παρόλο που είναι μια μεγάλη σε έκταση και σχετικά αραιοκατοικημένη χώρα και πολύ πιο κοντά στις χώρες προέλευσης τους και αυτό με την ανοχή – αν όχι συνεργασία – της διεθνούς και ελληνικής άρχουσας τάξης. Το θέμα αυτό δεν το θέτω εγώ ή οι ακροδεξιοί. Άνθρωποι που δουλεύουν κοντά στους μετανάστες, που δραστηριοποιούνται σε κινήσεις γειτονιάς, βάζουν το ζήτημα του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ. Σχετικά μιλάει και ο Δ. Καζάκης στο άρθρο του με το οποίο και συμφωνώ. Ο Β. Πισσίας, στη συζήτηση για τα γεγονότα στα ανοιχτά του Ισραήλ στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ και στον Α. Χατζηστεφάνου, είπε μεταξύ άλλων πως πιστεύει ότι υπάρχει και υγιής πατριωτισμός, ιδέα με την οποία, όπως είπε, κάποιο άλλοι θα διαφωνήσουν. Είναι λοιπόν, σε κάθε περίπτωση, ένα ζήτημα ανοιχτό. Το aformi εξέφρασε πολύ συγκροτημένα και τεκμηριωμένα απόψεις του για τα λεγόμενα εθνικά θέματα και με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα. Εγώ έκανα ένα πρόχειρο σχόλιο στο οποίο απεικονίζεται η εντύπωση που όλη αυτή η ανάλυση μου αφήνει – πέρα από το ότι συμφωνώ και πείθομαι για επιμέρους προσεγγίσεις – ότι δηλαδή δεν διαφαίνεται καμιά έγνοια για το τοπικό, το ιδιαίτερο που συγκροτείται στη διαδρομή του μέσα στο χρόνο και σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, για τους δεσμούς που αναπτύσσουν οι άνθρωποι με τα πράγματα κ
αι ένα τρόπο να είναι, ακόμη κι αν αυτά τα πράγματα και αυτός ο τρόπος ορίζονται ως προϊόντα του καπιταλιστικού ή όποιου άλλου εκμεταλλευτικού συστήματος. Ζούμε με το έθνος – κράτος εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Αυτή η συνθήκη περιέχει ή και γεννά πολύ περισσότερα από όσα υπονοεί μια ορθολογική και ορθή κατά τα άλλα πολιτική της ανάγνωση ως ταξικού κοινωνικού σχηματισμού. Είναι μια κατάσταση που δεν αφορά μόνο κάποιες χώρες αλλά μια ολόκληρη εποχή, που βέβαια ενδέχεται να βρίσκεται και σε κρίση ή και να υφίσταται μετασχηματισμούς. Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε από αυτό και άλλα που θα έπρεπε να πετάξουμε, αλλά υπάρχουν και κάποιοι συσχετισμοί δυνάμεων που πιθανόν επιβάλλουν προς το παρόν να παραμείνουμε σε σχήματα που μας προφυλάσσουν και επιτρέπουν καλύτερα να ωριμάσουν προστατευμένα οι συνθήκες για ουσιαστικές ρήξεις. Πρόχειρα προσπαθώ να πω τις εκτιμήσεις μου και δεν πρόκειται για κάποια τεκμηριωμένη ανάλυση εδώ, ελπίζω όμως να αποδίδω λίγο αυτό που σκέφτομαι και το πού διαφωνώ. Γεγονός είναι πάντως πως πρόκειται για εξαιρετικά λεπτά θέματα, που προφανώς αγγίζουν εκατέρωθεν ευαίσθητες χορδές και προκαλούν θυμό με ότι συνεπάγεται αυτό (εκφράσεις, χαρακτηρισμούς, αφορισμούς, κατηγοριοποιήσεις κλπ). Είναι λοιπόν αναγκαία αυτή η συζήτηση, ο διάλογος που προτείνεις.
Τρεις παρατηρήσεις.
(Α) Το Ισραήλ από πριν το 2007, που είχαμε την επίσκεψη του αρχηγού του ΓΕΑ στο Ισραήλ, ασκείται στην προσβολή στόχων στο Ιράν. Το περιοδικό «Διπλωματία» (που δεν το παρακολουθώ κατά τα άλλα και δεν έχω τώρα τον καιρό να ψάξω τη συγκεκριμένη δημοσίευση, που άλλωστε είχα δει στην ιστοσελίδα του) είχε αποκαλύψει κάποια στιγμή τον πανικό που είχε επικρατήσει στο ΑΤΑ της Λάρισας όταν, μαζικά, μπήκαν στον ελληνικό εναέριο χώρο ΝΑ της Κρήτης δεκάδες άγνωστα αεροπλάνα. Επρόκειτο για ισραηλινά, τα οποία τσέκαραν, όπως φαίνεται, το χρόνο εντοπισμό τους από τα ελληνικά ραντάρ. Συνοδεύονταν από τάνκερ εναέριου ανεφοδιασμού και από ιπτάμενα ραντάρ. Το γεγονός συσχετίστηκε με προηγούμενες παρατηρήσεις των ελληνικών ραντάρ που έδειχναν ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που Ισραηλινά αεροπλάνα έκαναν μεγάλες ασκήσεις στη Ν. Μεσόγειο, με εναέριους ανεφοδιασμούς, και μάλιστα τότε είχε λεχτεί ότι στην προηγούμενη άσκηση είχαν πάει έως το Γιβραλτάρ και μετά επέστρεψαν. Η επίσκεψη του Αρχηγού ΓΕΑ στο Ισραήλ έγινε κατόπιν. Η δική μου υπόθεση είναι ότι με τη συνεργασία τους, Ελλάδα και Ισραήλ, «κερδίζουν» υποτίθεται αμοιβαία. Η Ελλάδα εντοπίζει πιθανές τρύπες στα συστήματα προειδοποίησής της και το Ισραήλ δοκιμάζει τρόπους παράκαμψης παρόμοιων συστημάτων. Εδώ πρέπει να εμπλέκονται και οι S300 που έχουν, απ” ό,τι φαίνεται αναπτυχθεί στην Κρήτη. Φυσικά, αν το Ισραήλ καταφέρει να βρεί τρόπους παράκαμψης της ελληνικής αεράμυνας, κανείς δεν εγγυάται ότι οι αμερικάνοι, που ασφαλώς θα τους πληροφορηθούν, δε θα χρησιμοποιήσουν εκβιαστικά τις γνώσεις τους αυτές.
Συμπέρασμα: Το Ισραήλ, έστω κι αν ποτέ δεν επιτεθεί στο Ιράν, ασκείται μαζί με την ελληνική αεροπορία, πάνω σε σενάρια μιας τέτοιας επίθεσης. Δηλαδή, δεν είναι αναγκαίο η επίθεση να είναι στα πρόθυρα, προκειμένου το αντικείμενο της άσκησης να αφορά ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο, όπως μοιάζει να πιστεύουν κάποιοι αριστεροί σχολιαστές όταν απορρίπτουν το ενδεχόμενο η συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ να αφορά επίθεση κατά του Ιράν.
(Β) Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε όταν λέτε «Η πιθανότητα επιδρομής της αεροπορίας του Ισραήλ κατά πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν αποτελεί σοβαρό ενδεχόμενο. Με δεδομένη την άρνηση της Άγκυρας να συμμετέχει σε μια τέτοια επιχείρηση παραχωρώντας τον εναέριο χώρος της στα ισραηλινά αεροσκάφη, Αμερικανοί και Ισραηλινοί φαίνεται να παζαρεύουν με την ελληνική κυβέρνηση την παραχώρηση ελληνικού εναέριου χώρου». Προφανώς, η αξία χρήσης του ελληνικού εναέριου χώρου για το Ισραήλ δεν έχει σχέση με την αντίστοιχη αξία του εναέριου χώρου της Τουρκίας. Τον ένα μπορεί να τον χρησιμοποιήσει το Ισραήλ για να περάσει τα αεροπλάνα του προς το Ιράν, τον άλλο όχι.
(Γ) Έχετε δίκιο όταν λέτε ότι «Οι εθνικοί κοινωνικοί σχηματισμοί είναι πάνω απ’ όλα ταξικοί σχηματισμοί». Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαρτημένοι ταξικοί σχηματισμοί. Δηλαδή το γεγονός ότι «στις πολεμικές εξορμήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού, η Ελλάδα συμμετέχει…υπερασπιζόμενη τα ταξικά συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών» δεν έρχεται σε αντίφαση, όπως εσείς θεωρείτε, με την εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού (το κομμάτι που περιέχεται μέσα στις τελειούλες παραπάνω είναι ότι «η Ελλάδα συμμετέχει όχι στα πλαίσια κάποιας «εξάρτησης»»). Μοιάζει σα να θεωρείτε ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, η λειτουργία κάθε κοινωνικού (καπιταλιστικού) σχηματισμού είναι ίδια, δηλαδή μοιάζει σα να μην αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί μια αστική τάξη να είναι ταυτόχρονα και ιμπεριαλιστική και εξαρτημένη. Δεν είναι λάθος της αριστεράς που έχει αποκαλύψει τα μεταπραττικά χαρακτηριστικά που ιστορικά χαρακτηρίζουν την ελληνική αστική τάξη και κάθε συγκεκριμένος αστικός σχηματισμός απαιτεί συγκεκριμένη ανάλυση, διότι είναι συγκεκριμένος ο ίδιος.
Κατά τα άλλα το κείμενό σας ήταν αρκετά καλό, ιδίως στο σημείο που αφορούσε τα χαρακτηριστικά του Κυπριακού κοινωνικού σχηματισμού, που γι” αυτά δε διαβάζουμε συχνά.
Αγαπητέ ΚΜ
Προφανώς, έχεις δίκιο στα σημεία Α και Β και σε ευχαριστώ που διευκρινίζεις ένα «σκοτεινό» σημείο στο κείμενό μου.
Όσον αφορά το σημείο Γ, εδώ υπάρχει διαφωνία.
Θεωρητικά ακολουθώ εκείνο το κομμάτι της Αριστεράς που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις θεωρίες περί εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Η θεωρητική αντιπαράθεση με τη σταλινικής καταγωγής θεωρία του «καθυστερημένου και εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού» ξεκινάει προφανώς από τον Παντελή Πουλιόπουλο (Δημοκρατική ή σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα) και τα κείμενα του Σεραφείμ Μάξιμου για την ανάπτυξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Στη σημερινή εποχή η ομάδα γύρω από το περιοδικό Θέσεις έχει κάνει εξαιρετική δουλειά αποδομώντας τη θεωρία της εξάρτησης (όπως και τα βιβλία του εκδότη των Θέσεων Γιάννη Μηλιού, ιδιαίτερα το βιβλίο του Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός, εκδόσεις κριτική, 2000).
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο για να αναπτυχθεί στα πλαίσια ενός σχολίου. Θα χρειαστεί ένα θεωρητικό άρθρο.
Εδώ απλά θα σημειώσω ότι η θεωρία της εξάρτησης (μέρος της οποίας είναι ο δήθεν «μεταπρατικός» χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας) αναπτύχθηκε κάτω από την καθοδήγηση του «σοβιετικού μαρξισμού» γιατί αυτό βόλευε την εξωτερική πολιτική της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Και οδήγησε την ελληνική Αριστερά σε αλλοπρόσαλλες «θεωρητικές» προσεγγίσεις: τεμάχισμα της άρχουσας τάξης σε μερίδες («αμερικανόδουλους», «Αγγλόδουλους», «ευρωπαιόδουλους» και γενικά χρήση σύνθετων λέξεων με κατάληξη «…–δουλους») σε αντιπαράθεση με την «εθνική αστική τάξη» με την οποία το ΚΚΕ επεδίωκε συμμαχίες. Η πολιτική αυτή δεν στηριζόταν απλά σε λάθος «θεωρητική» προσέγγιση οδήγησε σε ήττες το εργατικό κίνημα (βάζω τη λέξη θεωρία σε εισαγωγικά γιατί δεν πρόκειται για συστηματική θεωρητική ανάλυση αλλά για την ανάγκη να καλυφθούν ιδεολογικά ανάγκες αφενός της τότε σοβιετικής πολιτικής και αφετέρου οι ανάγκες της ρεφορμιστικής πολιτικής του ΚΚΕ).
Χρειάζεται μια επιστροφή στη λενινιστική θέση της «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας». Η Ελλάδα είναι μια αναπτυγμένη ιμπεριαλιστική καπιταλιστική χώρα. Δεν έχει το μέγεθος και την ισχύ, π.χ., των ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και επομένως στη διεθνή ιμπεριαλιστική ιεραρχία η θέση της είναι σχετικά χαμηλή. Όποια και να είναι η θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα χωρών όπως η Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία, Φινλανδία, Ολλανδία κ.λπ. σε καμιά περίπτωση δεν έχουν σχέση «υποτέλειας» με το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Έχουν τα δικά τους συμφέροντα και με αυτό το γνώμονα κινούνται στις διεθνείς σχέσεις και για αυτό το λόγο έχουν έρθει επανειλημμένα σε (ανοιχτή ή καλυμμένη) διαφωνία με μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες.
Το αστείο στη σταλινική «ερμηνεία» του ιμπεριαλισμού ήταν ότι εμφάνιζε κατά καιρούς και χώρες όπως Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία σαν «εξαρτημένες» από τον «αμερικάνικο ιμπεριαλισμό»! Αλλά θα χρειαστεί όντος να επανέλθουμε πιο αναλυτικά κάποια στιγμή στο μέλλον με τη «θεωρία» της εξάρτησης αλλά και για τον ιμπεριαλισμό σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, σε ευχαριστώ για την πολύ καλή και συγκροτημένη παρέμβασή σου φίλε ΚΜ.
Άγγελος Κ
Αγαπητέ Άγγελε,
Θα είμαι εξαιρετικά σύντομος, διότι, όπως λες κι εσύ, το ζήτημα της εξάρτησης (πρέπει να) είναι αντικείμενο ενός θεωρητικού άρθρου.
Είναι σωστό ότι η ελληνική αστική τάξη κινείται με γνώμονα τα ταξικά της συμφέροντα και επίσης είναι σωστή η απεικόνιση του ιμπεριαλισμού ως «αλυσίδας», αν και βέβαια εδώ χρειάζεται να μη χάσουμε από το πεδίο μας ότι οι διαδικασίες που συνθέτουν την αλυσίδα είναι δυναμικές και υπάρχουν αντιφάσεις που διαπερνώνται από την ταξική πάλη.
Αυτό που, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι σωστό είναι ότι η απεικόνιση της «αλυσίδας» απαγορεύει σχέσεις «εξάρτησης» κάποιων τάξεων (ασφαλώς με γνώμονα τα συμφέροντά τους) από άλλες). Σίγουρα είναι δύσκολο να μη δούμε γεγονότα όπως η μικρασιατική εκστρατεία ή ο έλεγχος του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από τους αμερικάνους μετά τον εμφύλιο σαν εκφάνσεις της εξάρτησης της ελληνικής αστικής τάξης από ιμπεριαλιστικά κέντρα έξω από την Ελλάδα. Ας πούμε, η συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, αλλά όχι αργότερα
στον πόλεμο του Βιετνάμ, σηματοδοτεί διαφορετικές φάσεις στην ανάπτυξη αυτής της αμοιβαιότητας μεταξύ της ελληνικής αστικής τάξης και και των αμερικανονατοϊκών κέντρων. Επίσης, η εμφάνιση της δικτατορίας του 1967 (ασφαλώς αποτέλεσμα της εγχώριας ταξικής πάλης), απέδειξε ότι το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα στην Ελλάδα διαπερνιόταν από εξωτερικά κέντρα ελέγχου. Και πάλι τονίζω ότι δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την εξάρτηση ή τη μη εξάρτηση μεταφυσικά. Ενέργειες ξένων κέντρων δε σημαίνει ότι γίνονται εναντίον των συμφερόντων της
ελληνικής αστικής τάξης. Η σχέση αυτών των «πόλων» είναι διαλεκτική, αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι πασιφανές ότι ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας έχουν πολλές φορές μπεί στο τραπέζι κατά τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Για το ζήτημα της λεγόμενης «εθνικής αστικής τάξης», που όντως η υποτιθέμενη ύπαρξή της σημάδεψε τις αναλύσεις της αριστεράς από τον εμφύλιο μέχρι τη δικτατορία και όντως οδήγησε σε πολιτικά και θεωρητικά λάθη (και που στην πραγματικότητα, η κληρονομιά αυτής της θεώρησης βρίσκεται στον πυρήνα της σκέψης της λεγόμενης Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ), ίσως να βρεθούμε σε κάποια συμφωνία, αν το συζητήσουμε. Τις παραπομπές στις οποίες αναφέρεσαι, δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω. Τα δικά μου σημεία αναφοράς από σοβαρές μελέτες, αν επιτρέπεται, είναι για μεν τις πρώτες φάσεις ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού τα βιβλία του Κ. Μοσκώφ (ιδιαίτερα το “Εθνική και Κοινωνική Συνείδηση”), για δε τις μεταγενέστερες το εξαιρετικό βιβλίο του πρόωρα χαμένου Μ. Μάλιου “Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα σήμερα” (δυστυχώς αποτελεί επιτομή του διδακτορικού του) και κάποιες θέσεις του Ν. Πουλαντζά (μαζί και το βιβλίο του για τη δικτατορία). Ευχαριστώ για την παραπομπή στο βιβλίο του Μηλιού, που θα φροντίσω να διαβάσω.
Χαίρομαι με τη συζήτηση, αλλά νομίζω ότι ήδη καταχράστηκα το χώρο που διατίθεται και πρέπει να σταματήσω.
Αγαπητέ Αγγελε, είναι μια ταξική, ρεαλιστική ανάλυση που δεν την συναντώ εύκολα σε άλλα μπλόγκ.
Ρεαλιστής και Αριστερός είναι σπάνιος συνδυασμός στις μέρες μας.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια σύντροφε Στέλιο.
Άγγελος