Αντισταθείτε σε μια κυβέρνηση από τους πλούσιους, και για τους πλούσιους



Το άρθρο που ακολουθεί είναι μετάφραση από το International Viewpoint και είναι μια ανάλυση των πρόσφατων εκλογών στην Βρετανία.

Το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα των γενικών εκλογών στη Βρετανία, εκτός από την πλειοψηφία των Συντηρητικών (Τόρις), είναι η συνεργασία Συντηρητικών-Φιλελευθέρων, δεδομένου ότι έτσι θα εφαρμοστούν πιο αποτελεσματικά προγράμματα περικοπών, λιτότητας και ανεργίας. Οι Cameron (ο ηγέτης των Συντηρητικών) και Clegg (ο ηγέτης των Φιλελεύθερων) λένε ότι ο συνασπισμός τους βασίζεται «στο εθνικό συμφέρον». Έτσι χαρακτηρίζουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα.

Υπό το πρόσχημα της ισότητας στο συνασπισμό, ο Clegg έγινε αναπληρωτής πρωθυπουργός. Στην πραγματικότητα είναι μια απάτη που διαπράττει η ηγεσία των Συντηρητικών η οποία είναι αποφασισμένη να πάρει στα χέρια της τα ηνία της εξουσίας με κάθε μέσο. Πρόκειται για θανάσιμο εναγκαλισμό, ο οποίος οδηγεί σε διάλυση τους Φιλελεύθερους δημοκράτες.

Σε αντάλλαγμα της συμμετοχής στην κυβέρνηση, οι Φιλελεύθεροι έχουν αποφασίσει να στηρίξουν μια αντιδραστική συμμαχία και να συνυπογράψουν τη σφοδρή επίθεση στις θέσεις εργασίας, τις συντάξεις και τις υπηρεσίες που οι Συντηρητικοί έχουν προετοιμάσει.

Οι ακρογωνιαίοι λίθοι αυτής της αντεργατικής συμμαχίας είναι η πολιτική των περικοπών και η μείωση του ελλείμματος. Ωστόσο, στην προεκλογική εκστρατεία τους οι Φιλελεύθεροι υποστήριζαν την προσέγγιση του Brown (ηγέτη των Εργατικών) για την κρίση, η οποία ήταν η νομισματική ποσοτική χαλάρωση ως κίνητρο προκειμένου να διατηρηθεί η ζήτηση στην οικονομία για ένα ακόμη έτος. Αυτό αποδείχθηκε ανεπαρκές και δεν απεφεύχθησαν οι περικοπές, αλλά μετρίασε τουλάχιστον την κρίση -αν και βασιζόταν στη ψευδαίσθηση ότι η οικονομία θα ανακάμψει τον επόμενο χρόνο και ότι η εργατική τάξη στη συνέχεια θα εξαναγκαζόταν να πληρώσει τον λογαριασμό.

Ωστόσο, αυτή ήταν μια σημαντική διαφορά στα κομματικά προγράμματα, που ενδεχομένως να διατηρούσε περισσότερους ανθρώπους στην αγορά εργασίας και θα δημιουργούσε καλύτερες συνθήκες για μια εργατική αντεπίθεση. Σήμερα όμως η πολιτική που θα εφαρμοστεί είναι των Συντηρητικών για άμεση περικοπή των δημοσίων δαπανών κατά έξη δισεκατομμύρια λύρες με πολύ περισσότερες περικοπές να αναμένονται στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αυτό μπορεί μόνο να χειροτερεύσει την οικονομική κατάσταση και να κάνει πιο πιθανή μία μεγαλύτερης κλίμακας ύφεση.

Το σκηνικό της κρίσης σε όλη την Ευρώπη καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο θα έπρεπε να έχει λειτουργήσει ως προειδοποίηση για αυτό. Υπήρξαν ταραχές στην Αθήνα καθώς επίσης εξάπλωση της οικονομικής κρίσης στις Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία. Σε αυτό το μίγμα προστέθηκαν η νέα αστάθεια στο τραπεζικό σύστημα και τις αγορές και η απειλή του Σαρκοζί να αποσύρει τη Γαλλία από την ευρωζώνη, και τελικά ο συμβιβασμός με την Μέρκελ για το σχέδιο των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Οι Φιλελεύθεροι συνθηκολόγησαν με τους Συντηρητικούς γνωρίζοντας ότι υπήρχε εναλλακτική πρόταση για συνεργασία με τους Εργατικούς -η λεγόμενη προοδευτική συμμαχία.

Φιλελεύθεροι- ένα κόμμα χωρίς αρχές

Η ενδεχόμενη συνεργασία Εργατικών-Φιλελεύθερων δεν θα ήταν ένα σχέδιο που θα μπορούσαμε να επιζητήσουμε ή να υποστηρίξουμε, αλλά παράλληλα δεν είμαστε ουδέτεροι σχετικά με το εάν οι Φιλελεύθεροι ευθυγραμμίζονται με τους Συντηρητικούς ή εναντίον τους, μολονότι προφανώς ούτε οι Εργατικοί ούτε οι Φιλελεύθεροι εκπροσωπούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η Caroline Lucas [1] το έθεσε σωστά, λέγοντας ότι καμία πλευρά δεν θα ήταν προοδευτική σε περίπτωση συνεργασίας Φιλελεύθερων-Εργατικών αλλά θα υποστήριζε, σε μια τέτοια περίπτωση, κάποια μέτρα που θα προτείνονταν κατά περίπτωση.

Για τους Φιλελεύθερους ο συνασπισμός με τους Συντηρητικούς αντιπροσωπεύει μια θεαματική προδοσία των δικών τους αρχών. Σε αντίθεση, αποτελούσε μια πραγματική δυνατότητα η πρόταση των Εργατικών για αντικατάσταση του ιδιόμορφου και αντιδημοκρατικού εκλογικού συστήματος της Βρετανίας, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την υπο-εκπροσώπηση των Φιλελεύθερων για τόσο πολύ καιρό, με κάποιας μορφής αναλογική εκπροσώπηση. Αυτό είναι κάτι που οι Φιλελεύθεροι ορθώς ζητούσαν εδώ και πολλά χρόνια. Θα άλλαζε εντελώς το σκανδαλωδώς αντιδημοκρατικό σύστημα, που στερεί από εκατομμύρια ψηφοφόρων την εκπροσώπηση στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Αυτό το αίτημα, φυσικά, δεν αντιπροσωπεύει ένα βήμα προς την εργατική δημοκρατία αλλά αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό δημοκρατικό αίτημα της εργατικής τάξης.

Μια κυβέρνηση Εργατικών-Φιλελευθέρων θα ήταν λιγότερο αποτελεσματική όσον αφορά τις περικοπές, και ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Φιλελεύθεροι απέρριψαν αυτή τη δυνατότητα. Μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν υπό ασφυκτική πίεση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την εφαρμογή ενός προγράμματος περικοπών. Είναι αλήθεια ότι η επιλογή για κυβέρνηση με τους Εργατικούς πιθανόν να μην ήταν δυνατόν να διαρκέσει πέντε χρόνια, λόγω λίγων κοινοβουλευτικών εδρών. Αλλά θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετό καιρό ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι επόμενες εκλογές δεν θα γίνουν με το σημερινό ληστρικό εκλογικό σύστημα.

Στη συμφωνία που κατέληξαν τελικά οι Φιλελεύθεροι είναι μια συμμαχία στην οποία όλα τα κρίσιμα ζητήματα και τα βασικά υπουργεία βρίσκονται στα χέρια των Συντηρητικών. Οι Συντηρητικοί τους έχουν προτείνει τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για ένα άλλο εκλογικό σύστημα. Αλλά η πρότασή τους δεν είναι καλύτερη από το υπάρχον σύστημα, δεν είναι η αναλογική εκπροσώπηση, δεδομένου ότι δεν θα έχει καμία επίδραση στις εκλογικές περιφέρειες που έχουν την πλειοψηφία οι Συντηρητικοί ή οι Εργατικοί πράγμα που αποτελεί τον κύριο παράγοντα στρέβλωσης του υπάρχοντος εκλογικού συστήματος.

Ένα πράγμα που οι Φιλελεύθεροι πράγματι απέσπασαν από τους Συντηρητικούς είναι το μπλοκάρισμα της δυνατότητας πρόωρων εκλογών. Αυτό σημαίνει ότι οι επόμενες βουλευτικές εκλογές έχουν προγραμματιστεί για την Πέμπτη 7 Μάη 2015.

Αυτή από μόνη της είναι μια σημαντική εκλογική μεταρρύθμιση, αν και τα πέντε έτη είναι υπερβολικά μεγάλη περίοδος για μια κυβέρνηση να ασκεί τα καθήκοντά της. Ο σκοπός αυτής της μεταρρύθμισης αποκαλύπτει τον κυνισμό των Φιλελεύθερων. Ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι οι Συντηρητικοί δεν θα τους χρησιμοποιήσουν για να πάρουν την εξουσία μόνο και μόνο για να τους αποκλείσουν ξανά όταν θα θεωρήσουν ότι μπορούν να κερδίσουν την πλειοψηφία μόνοι τους προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές. Η εξωφρενική προτεινόμενη αλλαγή της κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι να απαιτείται το 55% των ψήφων για να περάσει μια πρόταση μη εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση. Αυτό αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της απελπισίας των Φιλελεύθερων να γαντζωθούν στην εξουσία. Το αν αυτές οι εγγυήσεις μπορούν να διασφαλίσουν μια σταθερή κυβέρνηση για διάστημα πέντε ετών με οικονομικές δυσκολίες και επιθέσεις στην εργατική τάξη είναι ένα άλλο θέμα.

Υπάρχουν κάποια περιορισμένα προοδευτικά μέτρα στη διαπραγμάτευση μεταξύ των δυο κομμάτων: η κατάργηση των δελτίων ταυτότητας, η αναβολή της μείωσης του φόρου κληρονομίας και η αύξηση του φόρου των κερδών του κεφαλαίου. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα της συμφωνίας είναι η εφαρμογή της πολιτικής των Συντηρητικών. Τα πυρηνικά υποβρύχια, ένα θέμα στο οποίο οι Φιλελεύθεροι διαφωνούσαν με την πολιτική τόσο των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών, τελικά θα διατηρηθούν. Υπάρχει μια απροσδιόριστη δέσμευση για την αύξηση του κατώτατου ορίου φορολογίας, το οποίο είναι σίγουρο ότι θα μεταφερθεί στις ελληνικές καλένδες. Είναι επίσης σαφές ότι μια σημαντική αύξηση του ΦΠΑ διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Βοηθώντας τους ρατσιστές

Σχετικά με τη μετανάστευση, η πρόταση των Φιλελεύθερων για αμνηστία μετά από 10 χρόνια αντικαταστάθηκε από την αντιδραστική πρόταση των Τόρις για ένα ανώτατο όριο μεταναστών από χώρες που δεν ανήκουν στην Ε.Ε.. Ένα από τα άθλια χαρακτηριστικά της προεκλογικής εκστρατείας ήταν οι επανειλημμένες ρατσιστικές επιθέσεις τόσο από τους Συντηρητικούς όσο και απο τους Εργατικούς απέναντι στην πρόταση αμνηστίας. Οι επιθέσεις αυτές ήταν η αιτία που κατέστησε τα τρία κόμματα αδύναμα ώστε να αντιμετωπίσουν την άκρα Δεξιά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, αντίθετα μάλιστα, την ανταγωνίστηκαν στο πόσους μετανάστες θα μπορούσαν να σταματήσουν απο το να έρθουν στη χώρα και πόσους θα μπορούσαν να πετάξουν έξω από αυτήν.

Αυτό τους καθιστά άμεσα υπεύθυνους για τα κέρδη που απέσπασαν το BNP (British National Party) και το UKIP (UK Independance Party) στις εκλογές. Ο λόγος που τόσο το BNP οσο και το UKIP πήραν ανησυχητικά ποσοστά σε εθνικό επίπεδο οφείλεται στο γεγονός ότι τα τρία κόμματα επιμένουν να τα ανταγωνίζονται σε ρατσισμό και όχι να αντιτάσσονται σ’ αυτόν.

Ο πόλεμος και το περιβάλλον ήσαν περιφερειακά, δευτερεύοντα ζητήματα στην προεκλογική εκστρατεία και τίποτα δεν έχει αλλάξει με τη συμφωνία Συντηρητικών-Φιλελεύθερων. Οι Φιλελεύθεροι έχουν επίσης μετατοπιστεί στο ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας. Η πολιτική των Συντηρητικών για νέας γενιάς πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας έγινε πολιτική της νέας κυβέρνησης, με τους Φιλελεύθερους να έχουν απλά το δικαίωμα να απέχουν όταν τεθεί το θέμα σε ψηφοφορία στο κοινοβούλιο. Η κυβερνητική συμφωνία προβλέπει να μη δημιουργηθεί ένας τρίτος διάδρομος προσγείωσης στο Χίθροου και τα άλλα αεροδρόμια του Λονδίνου – αλλά δεν υπάρχει τίποτα σχετικά με την πρόταση του Μπόρις Τζόνσον για νέο αερολιμένα στις εκβολές του Τάμεση.

Το πιο διχαστικό θέμα που αντιμετωπίζει η κυβερνητική συμμαχία είναι εκείνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Αυτό σημαίνει ότι ο ευρω-σκεπτικιστής υπουργός Εξωτερικών William Hague συνυπάρχει στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβούλιου με τους πάντα ενθουσιώδεις με την Ε.Ε. υπουργούς των Φιλελεύθερων. Η συμφωνία να μην προσχωρήσουν στη ζώνη του ευρώ κατά το τρέχον Κοινοβούλιο και ότι απαιτείται δημοψήφισμα για οποιαδήποτε μεταφορά εθνικών αρμοδιοτήτων στην Ε.Ε. είναι απίθανο να καθησυχάσει τις ανησυχίες για αυτά τα ζητήματα στο εσωτερικό του κόμματος των Συντηρητικών.

Η κυβερνητική συμμαχία είναι εξαιρετικά αμφισβητούμενη στο εσωτερικό και των δύο εμπλεκομένων κομμάτων. Η δεξιά πτέρυγα του κόμματος των Συντηρητικών τη θεωρεί ξεπούλημα, όπως άλλωστε και τα περισσότερα μέλη των Φιλελεύθερων. Αυτό σημαίνει ότι η συμμαχία θα τεθεί υπό ασφυκτική πίεση όταν οι αποφάσεις για περικοπές αρχίσουν να λαμβάνονται, πολύ περισσότερο, που κανένα από τα κόμματα δεν έχει την εντολή από το εκλογικό σώμα για τις περικοπές που προτίθενται να κάνουν.

Οι Εργατικοί έχουν ήδη δείξει ότι είναι απίθανο να αντιταχθούν στις περικοπές γενικά, αλλά μπορεί να αντιταχθούν σε ορισμένες από τις λεπτομέρειες. Λένε ότι θέλουν να είναι μια «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Αυτό είναι μια σκανδαλώδης συνθηκολόγηση με την έννοια του «εθνικού συμφέροντος» που πουλάει η συμμαχία των Συντηρητικών/Φιλελεύθερων και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά είναι σύμφωνη με τον τρόπο που έχουν κυβερνήσει τα τελευταία χρόνια και διεξήγαγαν την προεκλογική τους εκστρατεία, δηλαδή προς το συμφέρον των επιχειρήσεων.

Τα αποτελέσματα της Αριστεράς στις εκλογές ήταν καταστροφικά. Είναι αλήθεια ότι τα δύο μεγάλα θετικά αποτελέσματα των εκλογών ήταν η ήττα του Nick Griffin (προέδρου του British National Party) στο Barking και η εκλογή της Caroline Lucas (ηγέτιδα του Green Party) στο Brighton. Συγχαίρουμε όσους ενεπλάκησαν και στις δύο εκλογικές εκστρατείες. Το αποτέλεσμα της Συνδικαλιστικής και Σοσιαλιστικής Συμμαχίας (TUSC) ήταν αδύναμο. Δεν είχει κανενα αντίκτυπο σε εθνικό επίπεδο και είναι απίθανο να αποτελέσει τη βάση για οτιδήποτε μετά τις εκλογές.

Το Respect πήγε πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της Αριστεράς, αλλά έχασε το βουλευτή του και τα περισσότερα από τα μέλη των δημοτικών συμβουλίων. Θα πρέπει να ανασυνταχθεί και να επανεξετάσει τη στρατηγική του προσέγγιση.

Η ανάγκη για ένα αποτελεσματικό κόμμα στα αριστερά των Εργατικών παραμένει ένα κρίσιμο ζήτημα για την εργατική αντεπίθεση. Ένα μάθημα από τις εκλογές του 2010 είναι ότι η Αριστερά πρέπει να ενδυναμώσει τις προσπάθειές της για τη δημιουργία ενός ενωτικού και πλουραλιστικού κόμματος της Αριστεράς.

Αυτό καθιστά πολύ σημαντική την απάντηση των συνδικάτων απέναντι στην κατάσταση. Τα περισσότερα συνδικάτα μέχρι σήμερα έχουν σε μεγάλο βαθμό παθητική στάση απέναντι στις περικοπές. Είναι επείγουσα ανάγκη αυτό να αλλάξει. Τα συνδικάτα πρέπει να απαιτήσουν οι τρύπες του κρατικού προϋπολογισμού, που δημιουργήθηκαν από την τραπεζική κρίση, να αντιμετωπιστούν με την ακύρωση της συμφωνίας για τα πυρηνικά υποβρύχια, τον τερματισμό του πολέμου στο Αφγανιστάν, την απόσυρση από το Ιράκ και την ενεργητική είσπραξη των φόρων από τις μεγάλες επιχειρήσεις, τις τράπεζες και τους πλούσιους. Ο φόρος που πληρώνουν οι εταιρείες θα πρέπει να αυξηθεί εκ νέου τουλάχιστον στα επίπεδα που ήταν επί Θάτσερ και να υποστηριχθεί το αίτημα για ένα εκατομμύριο πράσινες θέσεις εργασίας.

Θα πρέπει να επιδιώξουμε να δημιουργήσουμε μια μαζική εκστρατεία στα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα να ασκήσει πίεση για την ταχεία εφαρμογή της προοδευτικής εκλογικής μεταρρύθμισης που να βασίζεται στην αναλογική εκπροσώπηση. Το εργατικό κίνημα θα πρέπει επίσης να αγωνιστεί ενάντια στις επικίνδυνες τάσεις προς τη ρατσιστική, αντι-μεταναστευτική πολιτική. Το γεγονός ότι για χρόνια τα συνδικάτα σέρνονταν μειλίχια πίσω από τους Μπλερ και Μπράουν μας έχουν φέρει τελικά σε μια κυβέρνηση Συντηρητικών. Μόνο το κίνημα της εργατικής τάξης και η δημιουργία μιας αποτελεσματικής συμμαχίας κατά των περικοπών μπορούν να σώσουν την εργατική τάξη από νέες, μαζικές και καταστροφικές επιθέσεις.

Παλεύουμε για να δημιουργηθούν:

• Τοπικές καμπάνιες κατά των περικοπών για την υπεράσπιση των δημόσιων υπηρεσιών.

• Τοπικές και εθνικές διαμαρτυρίες κατά την ημέρα ψήφισης του προϋπολογισμού «έκτακτης ανάγκης».

• Τα συνδικάτα και η TUC (Trades Union Congress, η βρετανική ΓΣΕΕ) να προκηρύξουν εθνικές διαδηλώσεις υπεράσπισης των δημόσιων υπηρεσιών.

Τη μετάφραση έκανε η Μαριάνα Ξ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1], πρώτη και μοναδική βουλευτής των Πρασίνων, επίσης ηγετικό στέλεχος της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο (Stop the War coalition)

Category: Χωρίς κατηγορία