Ένα πιστόλι για την Κάρμεν



Ένα από τα συνθήματα με τα οποία ο κόσμος εξέφραζε την αλληλεγγύη του στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, κατέληγε: «…η Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν είναι μόνη». Οι περισσότεροι μάλλον δεν είχαμε συνειδητοποιήσει την δυσοίωνη αμφισημία που έκρυβε αυτό το σύνθημα και η οποία αναδείχθηκε με βάρβαρο τρόπο αυτές τις μέρες. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν είναι μόνη από την άποψη της αλληλεγγύης, αλλά επίσης δεν είναι και η μόνη περίπτωση εργοδοτικής βίας.

Πριν λίγες μέρες η Κάρμεν, μία μετανάστρια, εργαζόμενη σε καφετέρια της Αθήνας απολύθηκε από τη δουλειά της, όταν επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου Επισιτισμού. Ως εδώ πρόκειται για μια μάλλον αρκετά συνηθισμένη περίπτωση που συμβαίνει καθημερινά σε δεκάδες εργαζόμενους σε όλη την Ελλάδα. Συνηθισμένη είναι μάλλον και η άρνηση του εργοδότη να καταβάλει στην απολυμένη αυτά που της όφειλε. Ίσως δεν είναι τόσο συνηθισμένο στις μέρες μας, η υποστήριξη της Κάρμεν από το Σωματείο της, στο οποίο απευθύνθηκε και οι εκπρόσωποί του την συνόδευσαν στις συναντήσεις της με τους λογιστές της επιχείρησης (πρόκειται για αλυσίδα καφετεριών) και τον εργοδότη. Η συνέχεια της ιστορίας είναι ακόμα λιγότερο συνηθισμένη. Όπως καταγγέλλει το Σωματείο, ο εργοδότης ήταν «προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση 23ης Μάρτη…» κατά την οποία αντιμετώπισε τους εκπροσώπους του σωματείου φωτογραφίζοντάς τους με ψηφιακή κάμερα και στη συνέχεια: «σήκωσε τη μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του». Οι εκπρόσωποι του Σωματείου και η εργαζόμενη πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, στο οποίο τους «συνέστησαν» να μην κάνουν μήνυση, ώστε να αποφύγουν αντιμήνυση από την πλευρά του εργοδότη. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Σωματείου: «καθόλη τη διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση “Τώρα μπλέξατε”».

Η ανακοίνωση του Σωματείου περιγράφει την απίστευτη συνέχεια της ιστορίας της Κάρμεν: «Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθυνόταν στο σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματά της και το τηλέφωνό της.»

Το Σωματείο απάντησε άμεσα. Η πρώτη κίνηση ήταν η συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την καφετέρια στην οποία δούλευε η Κάρμεν και η ενημέρωση του κόσμου με το μοίρασμα της ανακοίνωσης του Σωματείου. Περισσότερα από 150 άτομα (συνάδελφοι της Κάρμεν και αλληλέγγυοι εργαζόμενοι από άλλους χώρους), δήλωσαν με την παρουσία τους και τα συνθήματά τους αυτό που στις μέρες μας θα πρέπει να αποτελέσει τη βασική γραμμή άμυνας του κόσμου της εργασίας: «όταν χτυπάνε έναν από μας, θα μας βρουν όλους μπροστά τους».

Το Σωματείο θα συνεχίσει τις κινήσεις συμπαράστασης στην Κάρμεν στις επόμενες μέρες και την Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00 μμ., καλεί σε Συνέλευση στο Πολυτεχνείο.

Μερικές παρατηρήσεις

Λίγους μήνες πριν ο Καραμανλής προκήρυξε πρόωρες εκλογές εξηγώντας ότι θα έπρεπε να παρθούν εκτάκτως σκληρά μέτρα, τα οποία θα βύθιζαν στη φτώχεια τους εργαζόμενους. Ο Καραμανλής έχασε τις εκλογές από τον Παπανδρέου, ο οποίος αν και προεκλογικά υποστήριξε ότι η κατάσταση της οικονομίας δεν απαιτεί τέτοιες αιματηρές θυσίες, παρ” όλ” αυτά, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, δήλωσε ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, γιατί η «πατρίδα κινδυνεύει» με οικονομική κατάρρευση. Αυτό το κλίμα εκτάκτου ανάγκης έχει αναπαραχθεί έκτοτε από εκατοντάδες ή και χιλιάδες πολιτικές δηλώσεις, άρθρα σε εφημερίδες και τηλεοπτικές «αναλύσεις», από κυβερνητικές αποφάσεις, νόμους και νομοσχέδια, από την ένταση της αστυνομικής καταστολής και την καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων…

Η αναφορά στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν πρέπει να θεωρηθεί ένα απλό ρητορικό σχήμα. Πρόκειται για πραγματικότητα. Η κυβέρνηση έχει κηρύξει στα αλήθεια τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όσον αφορά στα δικαιώματα των εργαζομένων, τα οποία αμφισβητούνται και καταπατούνται σε μία έκταση, που όμοιά της δεν έχει ξαναϋπάρξει από την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Σύμφωνα με τις δικαιικές και πολιτικές αντιλήψεις για το κράτος και τη διακυβέρνηση, η κυβέρνηση ή ο ανώτατος άρχων της χώρας, διατηρεί το δικαίωμα να αποφασίζει και να κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ή κατάσταση εξαίρεσης, προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν έκτακτο κίνδυνο (για παράδειγμα: πόλεμο, επανάσταση, οικονομική κατάρρευση). Το χαρακτηριστικό της κατάστασης εξαίρεσης είναι ότι η κανονικότητα που εγγυώνται το σύνταγμα και οι νόμοι αναστέλλεται.

Σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο στο οποίο περιέχεται το αρχέτυπο της κατάστασης εξαίρεσης, σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις η Σύγκλητος μπορούσε να εκδώσει ένα έκτακτο διάταγμα με το οποίο καταργούνταν η έννομη τάξη. Οι άρχοντες αλλά και οι Ρωμαίοι πολίτες καλούνταν τότε να οπλιστούν και να πάρουν το νόμο στα χέρια τους για τη σωτηρία του κράτους.

Εδώ δεν επιχειρούμε ένα παιγνίδι πολιτικών και ιστορικών αναλογιών. Η ελληνική κυβέρνηση διακηρύσσει ότι για να σωθεί η πατρίδα, θα πρέπει τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα να ανασταλούν («προσωρινά»!). Ο κίνδυνος της οικονομικής κατάρρευσης που επικαλείται, αναμειγνύεται με τη δημιουργία ενός κλίματος σωβινισμού (όπως θα συνέβαινε αν βρισκόταν η χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση) και τρομοϋστερίας (καλλιέργεια εντυπώσεων ότι απειλείται το «πολίτευμα»). Αυτό είναι το πλαίσιο που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις αυτής της πρωτοφανούς προσπάθειας ριζικής αναδιάταξης των σχέσεων εργασίας – κεφαλαίου. Η κυβέρνηση επιχειρεί να διαμορφώσει μία κατάσταση εξαίρεσης για να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που εγγυμονεί η παρουσία ενός εχθρού. Ο εχθρός αυτός, εναντίον του οποίου αυτή τη στιγμή οργανώνεται το κράτος με έναν έκτακτο τρόπο (τον οποίο αποσκοπούν να καταστήσουν μόνιμο) δεν είναι φυσικά το γερμανικό περιοδικό Focus που «πρόσβαλλε την πατρίδα μας», ή οι Γερμανοί που «μας χρωστάνε αποζημιώσεις» και «δεν μας δίνουν δάνειο» και άλλες τέτοιες γελοιότητες. Ο εχθρός για τους καπιταλιστές, για το κράτος τους και την κυβέρνησή τους είναι η τάξη των «ντόπιων» και των μεταναστών εργατών. Η κυβέρνηση έδωσε πρώτη το σύνθημα αυτής της επίθεσης με το Πρόγραμμα Σταθερότητας, στρέφοντας τα πυρά της εναντίον των εργαζομένων του Δημοσίου. Το μήνυμα είναι σαφές. Έχουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, οπότε οι ιδιώτες καπιταλιστές μπορούν να προχωρήσουν και οι ίδιοι στην επίθεση εναντίον των εργαζομένων τους. Οφείλουν να οπλιστούν για να αντιμετωπίσουν τους εργάτες και τις εργάτριες που θα προσπαθήσουν να αντισταθούν. Και δυστυχώς η περίπτωση της Κάρμεν δείχνει ότι οι εργοδότες δεν παίρνουν τα όπλα μόνο μεταφορικά… Δείχνει όμως και κάτι άλλο, το οποίο θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας και όλες μας: ότι η Κάρμεν είμαστε εμείς.

Μία αφίσα της ΟΛΜΕ έγραφε: «Μας κήρυξαν τον πόλεμο». Και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κατάσταση η εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα. Όπως συνέχιζε το σύνθημα στην ίδια αφίσα: «Θα πάρουν την απάντηση».

Κώστας Κ.

Category: Εσωτερικά