Υεμένη: ο πόλεμος για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής επεκτείνεται



Η Υεμένη εμφανίζεται πλέον συχνά στις εφημερίδες ως υποτιθέμενη βάση των «ισλαμιστών τρομοκρατών». Σε πλήθος άρθρων θα διαβάσετε για τα «σατανικά σχέδια της Αλ Κάιντα», που παρά τα χτυπήματα που δέχεται μπορεί (ως λερναία Ύδρα) να ανοίγει μέτωπα κατά βούληση σε διάφορες αραβικές χώρες. Για μια ακόμη φορά, τα ΜΜΕ αναπαράγουν με ακρίβεια τη δυτική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.

Η πραγματικότητα είναι πιο πεζή. Πρόκειται για άμεση, στρατιωτική επέμβαση σε μια αραβική χώρα στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Και όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, τα θύματα είναι κυρίως οι άμαχοι.

Επιπλέον, για να αντιμετωπιστεί δήθεν η Αλ Κάιντα, οι ΗΠΑ εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν τις δυνάμεις καταστολής του δικτάτορα της χώρας Αλι Αμπντουλάχ Σαλέχ, την ίδια στιγμή που δήθεν κόπτονται για τη δημοκρατία στο Ιράν. Το καθεστώς της Υεμένης είναι από τα πιο διεφθαρμένα και βάρβαρα του πλανήτη. Η θανατική ποινή εφαρμόζεται με συστηματικό τρόπο και για πολλά αδικήματα. Παρ’ όλα αυτά (ή πιο σωστά, εξ’ αιτίας αυτών) η συνεργασία του καθεστώτος με τις ΗΠΑ είναι αδιατάρακτη: η Υεμένη είναι από τις χώρες στις οποίες η CIA στέλνει «ύποπτους τρομοκράτες» για να ανακριθούν με βασανιστήρια…

Καθεστώς σε κρίση,

αλλά καλός πελάτης των ΗΠΑ

Οι επιθέσεις των ΗΠΑ είτε με μη επανδρωμένα αεροσκάφη είτε με επίγειες ειδικές δυνάμεις που συνεργάζονται με το στρατό του δικτατορικού καθεστώτος ευθύνονται για εκατοντάδες θυμάτων στον άμαχο πληθυσμό. Η χώρα ήταν η πρώτη στον κόσμο (το 2002) που οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε επιθέσεις. Τότε δολοφονήθηκε ένας θεωρούμενος από τις ΗΠΑ «ύποπτος» για την επίθεση στο πολεμικό πλοίο U.S.S. Cole σε λιμάνι της Υεμένης, το Αντεν, που είχε ως αποτέλεσμα 17 νεκρούς ναύτες.[1]

Ο στόχος της επέμβασης των ΗΠΑ στη χώρα είναι ο έλεγχος μιας περιοχής με μεγάλη οικονομική και στρατιωτική σημασία. Η Υεμένη βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου με τη Σαουδική Αραβία στο βορρά. Αποτελεί πύλη εισόδου για προϊόντα και ανθρώπους που μετακινούνται από την ανατολική Αφρική στη Μέση Ανατολή.[2] Ο έλεγχος του Κόλπου του Άντεν, αποτελεί τον πραγματικό στόχο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (εξαιρετικά σημαντική εμπορική ναυτική δίοδος ειδικά για το πετρέλαιο του Περσικού Κόλπου, πράγμα που τον καθιστά μεγάλης σημασίας για την παγκόσμια οικονομία. Βλέπε τον χάρτη αριστερά). Στην άλλη πλευρά του Κόλπου του Άντεν βρίσκεται η Σομαλία. Όπως η ύπαρξη της Αλ Κάιντα χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επέμβαση των ΗΠΑ στην Υεμένη, έτσι και η δράση των πειρατών της Σομαλίας απετέλεσε πρόσχημα για τη διατήρηση ενός πανίσχυρου ναυτικού στόλου στην περιοχή (εδώ οι ΗΠΑ έχουν και τη συνδρομή των δυτικών συμμάχων τους συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας[3]).

Το πραγματικό πρόβλημα της Υεμένης δεν είναι η Αλ Κάιντα. Ειδικοί σε θέματα της περιοχής υποστηρίζουν ότι η Αλ Κάιντα μπόρεσε να δημιουργήσει τον πρώτο της πυρήνα στην Υεμένη μόλις τον Ιανουάριο του 2009. Επιπλέον, τα μέλη είναι λίγα, κάπου μεταξύ 100-200 ατόμων. Η ένοπλη ισλαμιστική φονταμενταλιστική τάση του Σαλαφισμού (που συμπεριλαμβάνει και τα μέλη της Αλ Κάιντα) αριθμεί περί τους 2.000 μαχητές. Μερικοί από αυτούς έχουν πολεμική εμπειρία που την απέκτησαν πολεμώντας στο Ιράκ. Ωστόσο, σε μια χώρα 22 εκατομμυρίων ο αριθμός των ισλαμιστών φονταμενταλιστών μαχητών δεν είναι αρκετός ώστε να προκαλέσει τόσο μεγάλη κρίση. Η κρίση στην Υεμένη είναι οικονομική και πολιτική.

Το καθεστώς αντιμετωπίζει μια ένοπλη εξέγερση στο βορρά και ένα αποσχιστικό κίνημα στο νότο.[4] Ο δικτάτορας Σαλέχ, πρώην στρατηγός, κατέλαβε την εξουσία της Βόρειας Υεμένης το 1978 τότε που οι ΗΠΑ υποστήριζαν τη χώρα ενάντια στη Νότια Υεμένη που είχε την υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Η χώρα επανενώθηκε το 1990 και έκτοτε οι ΗΠΑ στηρίζουν τον Σαλέχ για να διατηρείται στην εξουσία. Τα τελευταία χρόνια η αμερικανική «στρατιωτική βοήθεια» προς το καθεστώς εκτοξεύτηκε. Από 4,6 εκατομμύρια δολάρια το 2006 έφτασε τα 150 εκατομμύρια το 2009.

Η Υεμένη είναι η φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, και το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μόλις 600 δολάρια. Περίπου το 45% του πληθυσμού διαβιεί με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα σύμφωνα με τον ΟΗΕ.[5] Το 75% των κυβερνητικών εσόδων προέρχονται από το πετρέλαιο, ωστόσο υπολογίζεται ότι σε μερικά χρόνια οι πετρελαιοπηγές της χώρας θα στερέψουν. Η διαρκώς μειούμενη παραγωγή σε συνδυασμό με την πτώση των τιμών του πετρελαίου λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μείωσαν κατά 40% τα κρατικά έσοδα τα τελευταία χρόνια. Ο Σαλέχ χρησιμοποιεί τα χρήματα από την πώληση του πετρελαίου για να εξαγοράζει πιθανούς αντιπάλους και να δημιουργεί συμμαχίες. Η πτώση των εσόδων από το πετρέλαιο σήμανε τον περιορισμό της ικανότητάς του να ελίσσεται. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν οι αντιθέσεις στη χώρα να βγουν στην επιφάνεια σε όλη τους την ένταση.

Τον περασμένο Αύγουστο η κυβέρνηση του Σαλέχ εξαπέλυσε (για έκτη φορά τα τελευταία χρόνια) στρατιωτική επίθεση στο βορρά κατά του κινήματος της μειονότητας των Σιιτών Ζαϊντί που αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού της Υεμένης. Η σύγκρουση ξεκίνησε το 2004 μετά τη δολοφονία από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του καθεστώτος ενός ηγέτη της φυλής των Χούθι. Τα δυτικά ΜΜΕ, παπαγαλίζοντας την αμερικανική προπαγάνδα, αφήνουν να εννοηθεί ότι οι Χούθι συνεργάζονται με την Αλ Κάιντα. Πρόκειται για παραλογισμό, αφού οι Χουθι είναι Σιίτες, ενώ τα μέλη της Αλ Κάιντα είναι φανατικοί Σουνίτες που δολοφονούν αδίστακτα Σιίτες.

Οι Ζαϊντί διαμαρτύρονται για τις θρησκευτικές διακρίσεις εναντίον τους καθώς επίσης για τον οικονομικό και πολιτικό αποκλεισμό τους από το καθεστώς του Σαλέχ. Το καθεστώς τους κατηγορεί ότι έχουν σχέσεις με το Ιράν. Ωστόσο αυτό είναι ένας ψευδής ισχυρισμός που έχει ως στόχο να εμπλέξει τη Σαουδική Αραβία στη διαμάχη. Η Σαουδική Αραβία φοβούμενη την ιρανική επιρροή στους Σιίτες, τον περασμένο Νοέμβριο βομβάρδισε θέσεις των Χούθι.

Η εξέγερση των Ζαϊντί αρχικά είχε μερικές χιλιάδες υποστηρικτές, σήμερα ωστόσο εκτιμάται ότι συσπειρώνει κάπου 100.000 μαχητές. Η εξέγερση φουντώνει διαρκώς και το δικτατορικό καθεστώς δολοφονεί μαζικά άμαχο πληθυσμό στην προσπάθειά του να τσακίσει τους εξεγερμένους. Ολόκληρα χωριά αλλά και η υποδομή της περιοχής καταστρέφεται συστηματικά από τον στρατό της Υεμένης.

Το αποσχιστικό κίνημα στο νότο

Ωστόσο, όσα προβλήματα και αν έχει το καθεστώς στο βορρά, ο κύριος κίνδυνος προέρχεται από το νότο. Μετά την απόσυρση της υποστήριξης από την ΕΣΣΔ προς τη νότια Υεμένη, οι ΗΠΑ υποστήριξαν την επανένωση της χώρας το 1990. Στα 1994 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος τον οποίο ο Σαλέχ κέρδισε. Οι νότιοι κατηγορούν το καθεστώς ότι διαχειρίζεται τα έσοδα του πετρελαίου ευνοώντας το βορρά και στραγγαλίζοντας την οικονομία του νότου. Οι αντιθέσεις έχουν πλέον οξυνθεί σε τέτοιο σημείο ώστε έχει αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα που επιζητεί την απόσχιση του νότου από τη χώρα. Σύμφωνα με εκτίμηση της Human Rights Watch (HRW) του 2007, το αποσχιστικό κίνημα του νότου συμπεριλαμβάνει πλέον σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού. Το καθεστώς αντιδρά διαρκώς σκληραίνοντας τη στάση του. Το 2009 απαγορεύτηκε η κυκλοφορία εννέα εφημερίδων του νότου. Οι Ρεπόρτερ χωρίς σύνορα (Reporters without Borders) κατατάσσουν την Υεμένη στην έβδομη θέση των πιο καταπιεστικών κρατών του κόσμου όσον αφορά την ελευθερία του τύπου.

Οι ΗΠΑ θεωρούν ότι το κίνημα στο νότο απειλεί τα συμφέροντά τους και έχουν θέσει το δικτατορικό καθεστώς του Σαλέχ υπό την προστασία τους. Ο φόβος των ΗΠΑ προέρχεται από το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου βρίσκονται στο νότιο μέρος της χώρας. Εάν επιτύχει το αποσχιστικό κίνημα τότε η ελίτ του νότου θα αποκτήσει τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Επιπλέον τα μεγάλης στρατηγικής σημασίας στενά του Μπαμπ ελ Μαντέμπ (τα στενά που «φράσσουν» την Ερυθρά θάλασσα από τον Ινδικό Ωκεανό) θα βρεθούν υπό τον έλεγχο του νότου. Παραδοσιακά ο νότος έχει δεσμούς με Ρωσία και Κίνα, και αυτό είναι που προκαλεί την εχθρότητα των ΗΠΑ.

Είναι λοιπόν καθαρά προπαγανδιστικοί οι λόγοι που το καθεστώς της Υεμένης και οι ΗΠΑ, δυσφημούν το αποσχιστικό κίνημα του νότου ότι δήθεν έχει σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Για μια ακόμη φορά, υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης της «διεθνούς τρομοκρατίας» οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ανοικτά ένα δικτατορικό καθεστώς ενώ συμμετέχουν ενεργά στην καταστολή ενός κινήματος με μεγάλη λαϊκή απήχηση.

Η κυβέρνηση του Ομπάμα συνεχίζει την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική στη Μέση Ανατολή όπως και ο προκάτοχός του. Και όχι μόνο. Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επεκτείνει τον πόλεμο πέραν του Ιράκ και του Αφγανιστάν, σε Σομαλία, Υεμένη και Πακιστάν. Οι επιθέσεις με μη-επανδρωμένα αεροσκάφη και ειδικές επίγειες δυνάμεις έχουν οδηγήσει σε αυξανόμενο φόρο αίματος στον άμαχο πληθυσμό. Οδηγούν στην προσφυγοποίηση και την απόλυτη οικονομική εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπων σε χώρες που ανήκουν στις πλέον φτωχές του πλανήτη. Στην καταστροφή που προκαλεί ο ιμπεριαλισμός στην περιοχή θα πρέπει να προσθέσουμε τη δράση του μαντρόσκυλου των ΗΠΑ, του Ισραήλ, και την αιματηρά βάρβαρη καταπίεση των Παλαιστινίων. Επιστέγασμα των παραπάνω είναι το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αποτελούν τους στυλοβάτες όλων των αραβικών δικτατορικών καθεστώτων (από τη Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία έως την Υεμένη) την ίδια στιγμή που η προπαγάνδα τους υποκριτικά καταγγέλλει τις δημοκρατικές παραβιάσεις στο Ιράν.

Έχοντας αποτύχει οι ΗΠΑ και οι δυτικοί σύμμαχοι τους να επιβάλουν την ιμπεριαλιστική ειρήνη στην περιοχή δεν διστάζουν να ανοίγουν το ένα μέτωπο μετά το άλλο διασπείροντας τον όλεθρο. Ολόκληρη η Μέση Ανατολή, απλά, φλέγεται…

Άγγελος Κ

---

[1] http://socialistworker.org/2010/01/13/new-front-in-a-global-war

 

[2] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD

[3] http://indy.gr/newswire/ellinik-fregata-sti-somalia-kapoioi-kse3c7asan-kiolas-to-mogadishu

http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=13/11/2008&id=10323&pageNo=7&direction=1

http://www.newsblog.gr/?p=9861

[4] http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/storyPlain.do?id=5433750&action=print

[5] http://socialistworker.org/2010/01/04/yemen-in-the-crosshairs

Category: Χωρίς κατηγορία