Αριστερά και Ιράν



Το γεγονός ότι υπάρχουν φωνές στην Αριστερά που υποστηρίζουν το καθεστώς Αχμεντινετζάντ μοιάζει εξωφρενικό:

Πρόκειται για ένα καθεστώς στο οποίο απαγορεύεται η ανεξάρτητη συνδικαλιστική δράση, η Αριστερά βρίσκεται εκτός νόμου, καταπιέζονται με μεσαιωνικό τρόπο οι γυναίκες και οι γκέι, νοθεύονται οι εκλογές, και οι δυνάμεις καταστολής πυροβολούν άοπλους διαδηλωτές. Επομένως το καθεστώς δεν θα έπρεπε να δημιουργεί το οποιοδήποτε δίλλημα στην Αριστερά: χωρίς όρους υποστήριξη του δημοκρατικού κινήματος ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι στην Αριστερά που υποστηρίζουν ευθέως ή εμμέσως το καθεστώς των μουλάδων. Στην Ελλάδα οι πιο γνωστοί είναι ο Γ. Δελαστίκ και ο Τ. Φωτόπουλος. O Τζέιμς Πέτρας και ορισμένα άρθρα στο Monthly Review κινούνται στην ίδια γραμμή.

Δυο είναι τα βασικά επιχειρήματα όσων από αριστερά υποστηρίζουν το καθεστώς του Αχμεντινετζάντ:

Α) Εκφράζει τα «λαϊκά στρώματα» ενώ οι αντίπαλοί του είναι νεοφιλελεύθεροι.

Β) Το καθεστώς είναι αντιιμπεριαλιστικό, συγκρούεται με τις ΗΠΑ και το μαντρόσκυλό τους στην περιοχή το Ισραήλ. Σε αντίθεση, η αντιπολίτευση υπό τον Μουσαβί είναι είτε απροκάλυπτα μαριονέτα των ΗΠΑ είτε επιδιώκει να μετατρέψει το Ιράν σε πιστό σύμμαχο της δύσης.

Προφανώς, αυτές οι απόψεις δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της Αριστεράς. Η πλειοψηφία της Αριστεράς εξ’ αρχής στάθηκε στο πλευρό του κινήματος. Ωστόσο, άνθρωποι από την Αριστερά επαναλαμβάνουν άκριτα την προπαγάνδα του καθεστώτος. Ένα μαζικό κίνημα που απαιτεί πολιτικές ελευθερίες αμαυρώνεται ως δήθεν υποκινούμενο από τους ιμπεριαλιστές και ότι «κατά βάση, έχει μικροαστική κοινωνική σύνθεση». Επιπλέον, οι αριστεροί υποστηρικτές του καθεστώτος ισχυρίζονται ότι το καθεστώς έχει «δημοκρατικές διαδικασίες» (εκλογές, κοινοβούλιο) ενώ εξακολουθεί να έχει λαϊκή απήχηση.

Όσοι από την Αριστερά αλληθωρίζουν προς την πτέρυγα του καθεστώτος υπό τον Αχμεντινετζάντ, θυμίζουν έντονα την πολιτική του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος, του Τουντέχ που μετά την επανάσταση του 1979 έψαχνε να βρει συμμάχους («αντι-ιμπεριαλιστές» και «αντικαπιταλιστές») εντός των γραμμών του ισλαμικού καθεστώτος. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν βέβαια η σφαγή των μελών και στελεχών του Τουντέχ αλλά και όλης της ιρανικής Αριστεράς…

Σε αντίθεση με την Αριστερά, η Δεξιά είναι μονολιθικά ξεκάθαρη. Αυτό που θα επιθυμούσαν οι ΗΠΑ και οι δεξιοί στο εσωτερικό του Ιράν θα ήταν μια εκδοχή των «βελούδινων» επαναστάσεων των πρώην «κομμουνιστικών» (διάβαζε κρατικοκαπιταλιστικών) κρατών. Θα επιθυμούσαν την αντικατάσταση του καθεστώτος των μουλάδων με ένα φιλοδυτικό, φιλο-ισραηλινό καθεστώς. Δεν τους ενδιαφέρει (και δεν τους συμφέρει) να κατανοήσουν τις σύνθετες διεργασίες στο εσωτερικό της ιρανικής κοινωνίας.

Ασφαλώς, η Αριστερά θα πρέπει να καταγγείλει τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές κατά του Ιράν. Δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που έχουν προκαλέσει στην περιοχή του Αραβικού Κόλπου μια ανείπωτη αιματοχυσία- η εισβολή στο Ιράκ έχει (μέχρι τώρα) ως αποτέλεσμα 1,3 εκατομμύρια νεκρούς.[1] Με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, οι πιέσεις των ΗΠΑ στοχεύουν να εξαναγκάσουν την Τεχεράνη να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο που ως επίδικο έχει τον έλεγχο των πετρελαίων της περιοχής. Το Ιράν είναι το μοναδικό μουσουλμανικό κράτος της περιοχής που βρίσκεται εκτός του ελέγχου των ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ και οι δυτικοί σύμμαχοι τους είναι εξαιρετικά θρασείς όταν καταγγέλλουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το Ιράν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διασπορά των Πυρηνικών (NPT) σε αντίθεση με το Ισραήλ το πυρηνικό πρόγραμμα του οποίου παραμένει «μυστικό» και εκτός του ελέγχου της IAEA, της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας. Οι πάντες βέβαια γνωρίζουν ότι το Ισραήλ κατέχει πυρηνικά όπλα- περί τις 200 πυρηνικές κεφαλές. Το Ιράν έχει επίσης προτείνει την υπογραφή συνθήκης για την αποπυρηνικοποίηση της Μέσης Ανατολής την οποία, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, έχει απορρίψει το Ισραήλ.

Κάλπικος αντιιμπεριαλισμός

Ωστόσο, τα παραπάνω δεν θα πρέπει να μας κάνουν να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Το γεγονός ότι ένα κράτος, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα της δικής του άρχουσας τάξης, έρχεται σε σύγκρουση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν το μετατρέπει αυτομάτως σε «δημοκρατικό και προοδευτικό» (για να θυμηθούμε τις παλιές κακές συνήθειες των ΚΚ…) ούτε σε αντιιμπεριαλιστικό.

Η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι ιρανικές κυβερνήσεις (συντηρητικές ή μεταρρυθμιστικές) μετά την αρχική περιόδο της Ιρανικής Επανάστασης (1979) προσπάθησαν να έρθουν σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ. Η πρώτη σοβαρή (και πολύ αποκαλυπτική για το ισλαμικό καθεστώς) προσέγγιση των δυο κρατών έγινε επί προεδρίας Ρέιγκαν η οποία αποκαλύφθηκε όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας (Νοέμβριος 1986). Τότε η ιρανική κυβέρνηση διαμεσολάβησε για να απελευθερωθούν δυτικοί όμηροι στο Λίβανο με αντάλλαγμα αμερικανικά οπλικά συστήματα τα οποία παρέλαβε το Ιράν μέσω Ισραήλ. Τα χρήματα που εισέπραξε η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση των δεξιών Κόντρας που έκαναν αντάρτικο (στην πραγματικότητα μαζικές δολοφονίες χωρικών…) κατά της κυβέρνησης των Σαντινίστας στην Νικαράγουα. Αργότερα, στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, το Ιράν υποστήριξε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή γιατί ήταν κατά του Ιράκ.

Μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 το ιρανικό καθεστώς έκανε σοβαρές παραχωρήσεις στις ΗΠΑ ενώ πολλές φορές στελέχη του έχουν δηλώσει την πρόθεση του Ιράν για «ειρηνική συνύπαρξη» με τις ΗΠΑ στην περιοχή. Όλα σχεδόν τα στελέχη των κομμάτων και οργανώσεων που συνεργάζονται σήμερα με τους αμερικανούς στο Ιράκ διαμορφώθηκαν πολιτικά στο Ιράν με το καθεστώς του οποίου είχαν (και αρκετοί εξακολουθούν να έχουν) άριστες σχέσεις. Το Ιράν έχει συμβάλει αποφασιστικά στην «αυτοσυγκράτηση» των «ακραίων ισλαμιστών» που πρόσκεινται φιλικά προς αυτό στο Ιράκ. Το γεγονός αυτό κάνει πολλούς αναλυτές να ομιλούν για «ιρανο-αμερικανική συγκυριαρχία στο Ιράκ σήμερα». Στο Αφγανιστάν το Ιράν έχει πάρει εχθρικές αποστάσεις από το αντάρτικο (για την Τεχεράνη στο Αφγανιστάν ο κύριος αντίπαλος είναι οι Ταλιμπάν και όχι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους).

Ο «αντιιμπεριαλισμός» χρησιμοποιείται από το ιρανικό καθεστώς ως ένας τρόπος «εθνικής συσπείρωσης»: παρά τη διαφθορά, τις ιδιωτικοποιήσεις και την καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων, το καθεστώς προβάλλει τον (πραγματικό) κίνδυνο του ιμπεριαλισμού για να γίνουν οι «αναγκαίες θυσίες» στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας». Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ λόγων και έργων: στην πράξη το ιρανικό καθεστώς επιδιώκει και επιτυγχάνει κάθε είδους συμβιβασμούς με τον ιμπεριαλισμό.

Επιπλέον, το καθεστώς του Αχμεντινετζάντ διευκολύνει τις ΗΠΑ στην προπαγάνδα τους να παρουσιάζουν τη δική τους επιθετική πολιτική ως «αμυντική και δικαιολογημένη»: είναι αντιδημοκρατικό, αρνείται το ολοκαύτωμα των ναζί, στηρίζει την ύπαρξη του ολοένα και περισσότερο στη βία των κατασταλτικών του μηχανισμών.

Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι ο Daniel Pipes, ένας από τους αστέρες της ακροδεξιάς στις ΗΠΑ, είναι αναφανδόν υπέρ του Αχμεντινετζάντ και κατά των μεταρρυθμιστών:[2]

«[…] καλλίτερα να έχουμε να κάνουμε μ’ έναν εριστικό, μεταφυσικό, απροκάλυπτο Αχμεντινετζάντ που τρομάζει τον κόσμο, παρά με τον μειλίχιο Μπουσαβί που θα αποκοιμίζει τον κόσμο την ίδια στιγμή που το Ιράν θα συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Γι’ αυτό, έστω και ενάντια στον εαυτό μου, υποστηρίζω τον Αχμεντινετζάντ».

Ωστόσο πρέπει να αποφύγουμε ένα διπλό λάθος: να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι το ιρανικό καθεστώς θα ομαλοποιήσει μακροπρόθεσμα τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Και επιπλέον, να ισχυριστούμε ότι μια δημοκρατική του ανατροπή θα οδηγήσει στο να μετατραπεί το Ιράν σε υποχείριο των ΗΠΑ στην περιοχή.

Το διπλό αυτό λάθος προέρχεται από όσους υποβαθμίζουν τις διαφορές ΗΠΑ-Ιράν. Οι διαφορές της ιρανικής άρχουσας τάξης με τις ΗΠΑ είναι τόσο μεγάλες, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα ραγδαίας επιδείνωσης των σχέσεων των δυο χωρών. Και, ασφαλώς, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια μελλοντική αμερικανική επέμβαση στο Ιράν.

Για τον ίδιο λόγο ωστόσο, μοιάζει εξίσου δύσκολο μια μελλοντική αστική δημοκρατική κυβέρνηση στο Ιράν να μετατραπεί σε υπάκουο εταίρο των συμφερόντων των αμερικανικών πολυεθνικών στην περιοχή. Η ιρανική άρχουσα τάξη δεν είναι αδύναμη όπως ήσαν οι άρχουσες τάξεις των χωρών της ανατολικής Ευρώπης που μετατράπηκαν εύκολα σε πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ μετά την ανατροπή των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού. Δίπλα στα κράτη αυτά υπάρχει η Ρωσία που ιστορικά αποτελεί απειλή για αυτά τα κράτη. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για το Ιράν στον Περσικό Κόλπο. Πιο πιθανό μοιάζει οι αντιπαλότητες μεταξύ των δυο χωρών να συνεχιστούν έστω και με μικρότερη ένταση (όπως συμβαίνει με τη σημερινή Ρωσία και τις ΗΠΑ).

Το καθεστώς, η δημοκρατία

και ο νεοφιλελευθερισμός

Σίγουρα το Ιράν δεν είναι μια δικτατορία όπως η ελληνική χούντα (1967-1974) ή οι διάφορες μονοκομματικές δικτατορίες. Ωστόσο ακόμα και με τα πλέον ασαφή κριτήρια η χώρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δημοκρατική. Οι υποψήφιοι για τις εκλογές πρέπει να έχουν την έγκριση του μη-εκλεγμένου 12μελούς Συμβουλίου των Φρουρών που επιτρέπει την κάθοδο στην εκλογική διαδικασία μόνο όσων εγκρίνει το ισλαμικό καθεστώς. Το καθεστώς αποκλείει τη συμμετοχή στις εκλογές ακόμα και μετριοπαθών ισλαμιστών και βεβαίως της Αριστεράς. Επιπλέον ο Ανώτατος Ηγέτης (σήμερα είναι ο Αγιατολάχ Αλι Χαμενεί) εκλέγεται μόνο από κληρικούς και παραμένει στη θέση του εφ’ όρου ζωής. Ο Ανώτατος Ηγέτης ελέγχει τον κατασταλτικό μηχανισμό, ενώ από το 1993 έχει δημιουργήσει το δικό του κατασταλτικό μηχανισμό, τους «Ειδικούς Φρουρούς της Νομοθεσίας» που λειτουργεί ανεξέλεγκτα για βίαιες επιχειρήσεις κατά της αντιπολίτευσης.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, είναι να υπάρχουν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, δολοφονίες διανοουμένων και εξαναγκασμός των πιο επιφανών αντιπολιτευτικών προσωπικοτήτων σε σιωπή. Και ασφαλώς υπάρχει η μεσαιωνική καταπίεση των γυναικών και των γκέι με την αστυνόμευση των «ηθών».

Η σύγχυση που έχουν ορισμένοι στην Αριστερά ως προς το καθεστώς του Ιράν παίρνει διαστάσεις καθαρού παραλογισμού όταν υποστηρίζουν ότι ο Αχμεντινετζάντ δήθεν ανθίσταται στους «νεοφιλελεύθερους της αντιπολίτευσης». Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι το καθεστώς υπό τον Αχμεντινετζάντ έχει γίνει πρωταθλητής στις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων τις οποίες παραχωρεί στους «παλιόφιλους» του καθεστώτος.

Λίγο μετά την πρώτη εκλογική νίκη του Αχμαντινετζάντ το 2005, ο Ανώτατος Ηγέτης Χαμενεί τον διευκόλυνε για να εξαγγείλει ένα μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, εκδίδοντας μια νέα ερμηνεία της συνταγματικής υποστήριξης της κρατικής ιδιοκτησίας. Σύμφωνα με τον κρατικό Οργανισμό Ιδιωτικοποιήσεων του Ιράν, κάπου 247 κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν πλήρως κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Αχμαντινετζάντ.[3] (Περισσότερα για το θέμα μπορείτε να βρείτε στη δημοσίευση μας, Ιράν: ιστορική αναδρομή και αντιθέσεις στην άρχουσα τάξη σήμερα).

Μετά την επανεκλογή του με νοθεία στις εκλογές του Ιουνίου, ο Αχμεντινετζάντ σε λόγο του διακήρυξε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα επιταχυνθούν και θα συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων και τις ακόλουθες κρατικές εταιρείες:

«Εθνική Ιρανική Εταιρεία Φυσικού Αερίου, Εθνική Εταιρεία Πετροχημικών, τις αερομεταφορές, Ιρανική Εταιρεία Καπνού, Εθνική Ιρανική Εταιρεία Διανομής Προϊόντων Πετρελαίου και το 10% των μετοχών σε κρατικά διυλιστήρια».[4]

Είναι εντελώς λάθος λοιπόν να χαρακτηρίζουμε το καθεστώς του Αχμεντινετζάντ αντι-νεοφιλελεύθερο. Είναι εξ’ ίσου λάθος να χαρακτηρίζουμε όλη την αντιπολίτευση ως νεοφιλελεύθερη. Ήταν η πρωθυπουργία του σημερινού ηγέτη της αντιπολίτευσης Μουσαβί τη δεκαετία του 1980 που δημιούργησε το κράτος πρόνοιας στο Ιράν και αυτός είναι ένας από τους λόγους που είναι δημοφιλής στη χώρα.

Επιπλέον, στο εκλογικό πρόγραμμα του Μουσαβί υπήρχε η επαγγελία για την επανα-κρατικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας του Ιράν. Στο εκλογικό του πρόγραμμα αναφέρει την κρατική ιδιοκτησία στα πετρέλαια και το φυσικό αέριο ως προϋπόθεση για τη συνολική οικονομική ανάπτυξη του Ιράν αναφέροντας ως παράδειγμα την Βενεζουέλα του Τσάβες, τον Εβο Μοράλες στη Βολιβία και τον Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό.[5]

Ένας από τους κύριους εκπρόσωπους του Μουσαβί, ο Αμπτουλάχ Ραμεζανζαντέχ, πέρασε από δίκη τον περασμένο Αύγουστο. Το κατηγορητήριο εναντίον του είναι ενδεικτικό του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού του καθεστώτος:

«Οι εκλογές [σε αντίθεση με αυτά που λέει η αντιπολίτευση] ήσαν δημοκρατικές και πηγή υπερηφάνειας. Ταυτόχρονα είναι ένα μήνυμα του λαού της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν προς τον κόσμο ότι η χώρα είναι από τις πλέον ασφαλείς και σταθερές χώρες του πλανήτη για επενδύσεις και οικονομικά σχέδια».[6]

Όσοι από την Αριστερά χαρακτηρίζουν το καθεστώς του Αχμεντινετζάντ «φιλολαϊκό» παραλείπουν να αναφέρουν ότι το καθεστώς απαγορεύει την οποιαδήποτε ανεξάρτητη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Παραλείπουν να αναφέρουν ότι το καθεστώς έχει επανειλημμένα βρεθεί αντιμέτωπο με εργατικές κινητοποιήσεις (όπως το απεργιακό κύμα του 2004-2005) που διεκδικούσαν όχι μόνο αυξήσεις αλλά και το δικαίωμα στον ανεξάρτητο συνδικαλισμό. Ότι το καθεστώς έχει καταργήσει τις κρατικές επιδοτήσεις των τιμών των τροφίμων την ίδια στιγμή που οι μουλάδες, και οι συγγενείς και φίλοι τους, πλουτίζουν με τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις. Το καθεστώς στις απεργίες των εργατών απαντά με σφαίρες, συλλήψεις και βασανισμούς συνδικαλιστών και απλών εργατών…

Όσοι από την Αριστερά αποστασιοποιούνται από το ιρανικό κίνημα αναπαράγουν άκριτα την προπαγάνδα ενός καθεστώτος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βίαιης καταστολής των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των γυναικών, των γκέι, των εθνικών μειονοτήτων.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κομμάτια της Αριστεράς να υποστηρίζουν αυταρχικά καθεστώτα στο όνομα ενός δήθεν «αντιιμπεριαλισμού» ή μιας υποτιθέμενης καθεστωτικής «φιλολαϊκότητας». Το ίδιο συνέβαινε και την εποχή της πλήρους κυριαρχίας του σταλινισμού όταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Σήμερα (ευτυχώς!) βρισκόμαστε σε μια άλλη ιστορική συγκυρία. Είναι δική μας ευθύνη (των ανθρώπων της Αριστεράς) να ξανασυνδεθούμε με τις πραγματικές παραδόσεις του αριστερού κινήματος:

Την αλληλεγγύη με κινήματα που πραγματικά προωθούν την ιστορική πρόοδο, το εργατικό κίνημα και τις μορφές άμεσης δημοκρατίας που αυτό έχει ανάγκη στον αγώνα του για την απελευθέρωση των εργαζομένων. Η Αριστερά είναι συνυφασμένη με τον αγώνα για την πραγματοποίηση μιας κοινωνίας ελευθερίας και δικαιοσύνης. Δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με θεοκρατικά αυταρχικά καθεστώτα που (γι’ αυτό το λόγο άλλωστε) έχουν απαγορευμένο το αριστερό κίνημα και τους αγωνιστές του τους φυλακίζουν ή τους δολοφονούν.

Ο πραγματικός κίνδυνος για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ιρανικό καπιταλισμό δεν προέρχεται από τον Αχμεντινετζάντ, τους σκληροπυρηνικούς δεξιούς κληρικούς που τον υποστηρίζουν και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που δολοφονούν άοπλους διαδηλωτές. Αλλά ούτε ασφαλώς από τους μεταρρυθμιστές του καθεστώτος όπως ο Μουσαβί.

Ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από ένα μαζικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα καταχτήσει τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί (αν και φυσικά όχι αναπόφευκτο) να πάει πολύ πέρα από τις διαφορές μεταξύ των δυο πτερύγων της άρχουσας τάξης. Είναι δυνατόν να αναγεννήσει τις πραγματικές επαναστατικές παραδόσεις της Ιρανικής Επανάστασης του 1979, πριν την υφαρπαγή της εξουσίας από τους μουλάδες. Την επανάσταση που ξανάφερε στην επιφάνεια την εξουσία των εργατικών συμβουλίων (shoras στη γλώσσα φαρσί). Μια τέτοια εξέλιξη πραγματικά θα έδινε τεράστια ώθηση στην επαναστατική Αριστερά παγκόσμια. Και γι’ αυτό το λόγο η ιρανική αντίσταση στο καθεστώς αξίζει την αμέριστη συμπαράστασή μας.

Άγγελος Κ

---

[1] http://www.johnpilger.com/page.asp?partid=549

[2] http://www.danielpipes.org/blog/2009/06/rooting-for-ahmadinejad

[3] http://socialistworker.org/2009/07/01/roots-of-irans-revolt

[4] http://socialistworker.org/2009/08/12/iran-which-side-are-you-on

[5] Στο ίδιο.

[6] Στο ίδιο.

Category: Χωρίς κατηγορία