Μήπως βρικολάκιασε;



Όπως είναι γνωστό, ο τάφος του πρώην προέδρου της ελληνοκυπριακής δημοκρατίας της νότιας Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου συλήθηκε και άγνωστοι πήραν μέσα από το φέρετρο τη σωρό του. Το γεγονός αυτό προκάλεσε «ιερή αγανάκτηση» στη δεξιά και ακροδεξιά Ελλάδας και Κύπρου.

Πολύ φυσιολογικό.

Δικός τους άνθρωπος ήταν ο νεκρός…

Αλλά και ο λεγόμενος «δημοκρατικός τύπος» δεν έκανε καμιά αναφορά στο βίο και την πολιτεία του Τάσσου Παπαδόπουλου. Φυσικά, ο λόγος γι’ αυτό είναι «εθνικός». Ο χρόνος λειτουργεί αρκετές φορές ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον καθεστωτικό τύπο (όπως άλλωστε και για την καθεστωτική ιστοριογραφία). Η λογική απλή: μπροστά στους «εχθρούς του έθνους» (Τούρκους και Τουρκοκύπριους στην περίπτωση αυτή) όλα «ξεχνιούνται» ακόμα και αιματοβαμμένα εγκλήματα.

Υπάρχουν ωστόσο και αρκετοί (ευτυχώς!) που επιμένουν να θυμούνται τα πραγματικά γεγονότα. Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποιες πλευρές της δράσης του Τάσσου Παπαδόπουλου. Γιατί ο αγώνας κατά της εξουσίας είναι και ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Υπήρξε πρωτοπαλίκαρο της κυπριακής ακροδεξιάς έστω και αν το έπαιζε… κεντρώος. Μέλος και στέλεχος της ακροδεξιάς ΕΟΚΑ συνέβαλε στο να διαπραχθούν εγκλήματα τόσο σε γυναικόπαιδα Τουρκοκυπρίων όσο και δολοφονώντας Ελληνοκύπριους αριστερούς. Η ΕΟΚΑ προκαλεί στα 1958 «εθνοτικές» συγκρούσεις- ένα όργιο λεηλασιών, με νεκρούς, τραυματίες και τεράστιες υλικές ζημίες. Από τις συγκρούσεις έχασαν τη ζωή τους 107 άτομα Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Ο Παπαδόπουλος έγραφε τότε ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ:

«[…] τυφλωμένη από τα περί «διεθνισμού» και «αδελφών Τούρκων» δοξασίας της, κατεπρόδοσε δια μίαν εισέτι φοράν τον αγώνα του λαού μας».[1]

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν μέλος του επιτελείου του σχεδίου «Ακρίτας».[2] Το σχέδιο (1961) προέβλεπε τη χρήση βίας από καλά εξοπλισμένες ένοπλες ομάδες για να εξαναγκασθούν οι Τουρκοκύπριοι να αποδεχτούν την αφαίρεση των δικαιωμάτων που τους παρείχε το τότε σύνταγμα της Κύπρου. Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή τη νύχτα της 20-21 Δεκεμβρίου όταν ξεσπούν στη Λευκωσία συγκρούσεις που θα οδηγήσουν σε γενικότερη σύρραξη. Ελληνοκύπριοι φασίστες με επικεφαλής την ομάδα του Σαμψών δρούσε «δολοφονώντας και συλλαμβάνοντας ομήρους δεκάδες Τουρκοκύπριους, κυρίως γυναικόπαιδα, και λεηλατούσε τις περιουσίες τους».[3]

Η πολιτική σταδιοδρομία του Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν πάντοτε συνυφασμένη με την πιο αδιάλλακτη και αντιδραστική στάση απέναντι στους Τουρκοκύπριους. Τη δεκαετία του 1960 ήταν φίλος και στενός συνεργάτης του τουρκοφάγου-ακροδεξιού Πολύκαρπου Γιωρκάτζη. Ο Γιωρκάτζης μετά από την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου (Μάρτιος 1970), την οποία φέρεται να είχε σχεδιάσει, δολοφονήθηκε κατά πάσα πιθανότητα από τον τότε διοικητή καταδρομών.[4] Τη χήρα του Γιωρκάτζη παντρεύτηκε ο Τ. Παπαδόπουλος. «Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος».

Σε όλη την πολιτική του διαδρομή ο Τάσσος Παπαδόπουλος παρέμεινε πιστός στις ακροδεξιές του απόψεις. Ουδέποτε τοποθετήθηκε κατά της δικτατορίας στην Ελλάδα. Αντιθέτως θώπευσε το καθεστώς της 21ης Απριλίου, την «Εθνική Κυβέρνηση της Μητέρας Πατρίδας», όπως την αποκαλούσε, και θεωρούσε υπονομευτές «τους λίγους» που διαδήλωναν κατά της χούντας.

Έχει προσωπική ευθύνη για την ανάμιξη της χούντας στα εσωτερικά της Κύπρου, διότι μαζί με τον Γιωρκάτζη έφεραν παράνομα στην Κύπρο, το 1961, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο για να ιδρύσουν μαζί την οργάνωση Ακρίτας, ενώ ο Δ. Ιωαννίδης ήταν αυτός που έκανε τα επιτελικά σχέδια για επιχειρήσεις κατά των Τουρκοκυπρίων.

Ποτέ δεν βρέθηκε προσωπικά σε ρήξη με την ΕΟΚΑ Β’, ούτε τοποθετήθηκε ποτέ ξεκάθαρα κατά της δράσης της. Στις 15 Ιουλίου 1974 συνελήφθη στην Αμμόχωστο, αλλά αφέθηκε ελεύθερος την επομένη με παρέμβαση του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β’ Κίκη Κωνσταντίνου. Εκατοντάδες άλλοι Μακαριακοί έμειναν στα κελιά μέχρι την τουρκική εισβολή.[5]

Ουδέποτε μετανόησε ή ζήτησε συγνώμη για την εγκληματική του δράση. Το 1989 ο Τ. Παπαδόπουλος έλεγε πως οι δολοφονηθέντες μέλη του ΑΚΕΛ από την ΕΟΚΑ ήταν «προδότες» και με κακεντρέχεια έγραφε «καλά να πάθουν, έτσι έπρεπε να πάθουν».[6]

Όταν ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε κατηγορηθεί ότι «ξέπλενε» τα χρήματα που έκλεβε από την πρώην Γιουγκοσλαβία ο Μιλόσεβιτς και τα άλλα μέλη της οικογένειας του[7].

Έγινε σταυροφόρος κατά του σχεδίου Ανάν για λόγους καθαρά εθνικιστικούς αλλά και υπηρετώντας τα συμφέροντα του ελληνοκυπριακού μεγάλου κεφαλαίου του οποίου άλλωστε υπήρξε πάντοτε πιστός υπηρέτης.[8]

Αυτός λοιπόν ήταν ο βίος και η πολιτεία του Τάσσου Παπαδόπουλου…

Αλλά, αλήθεια, ποιος έκλεψε τη σωρό του; Δυο μοιάζουν οι πλέον λογικές πιθανότητες:

Α) Ακροδεξιοί Ελληνοκύπριοι που δεν μπορούν να τον αποχωριστούν έστω και νεκρό.

Β) Αριστεροί και των δυο εθνοτήτων που θέλησαν να εκφράσουν τα αισθήματά τους απέναντι στο νεκρό βεβηλώνοντας τον τάφο του.

Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη άποψη: ο Παπαδόπουλος απλά βρικολάκιασε.

Αν και η άποψη αυτή από ηθικής πλευράς μοιάζει εύλογη (με τόσα που είχε κάνει όσο ήταν ζωντανός) ελέγχεται ωστόσο ως αντεπιστημονική…

Άγγελος Κ

Υστερόγραφο: για το Κυπριακό μπορείτε να διαβάσετε τη δημοσίευση «Το κυπριακό ζήτημα».

---

[1] Μακάριος Δρουσιώτης, ΕΟΚΑ Β’ και

CIA, εκδόσεις Αφάδι, σελ. 50-51.

[2] Ανδρέα Φάνη, Κυπριακό 1960-1974,

σελ. 54.

[3] Μακάριος Δρουσιώτης, ΕΟΚΑ Β’ και CIA, Αλφάδι, Λευκωσία 2002, σελ. 67.

[4] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%82

[5] http://www.makarios.eu/cgibin/hweb?-A=2346,printer.html&-V=makarios

[6] http://www.makarios.eu/cgibin/hweb?-A=2347&-V=stiles

[7] Ελευθεροτυπία, 30/12/2002.

http://indy.gr/other-press/kseplyma-3c7rmatos-toy-milosebits-apo-ton-tasso-papadopoylo-mpaaaa

[8] http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040418a.htm

Category: Εσωτερικά