Εργατική τρομοκρατία στη Γαλλία;



Τα οικονομικά στοιχεία για την χώρα μας δείχνουν ότι πλέον η Ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με μηδενικό ρυθμό στο δεύτερο τρίμηνο του 2009, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία 16 χρόνια. Αν οι προβλέψεις επαληθευθούν και ο ρυθμός ανάπτυξης παραμείνει μηδενικός και το επόμενο τρίμηνο, η Ελληνική οικονομία θα μπει και επισήμως σε ύφεση, διαψεύδοντας τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι η παγκόσμια κρίση δεν θα πλήξει με δραματικό τρόπο τη χώρα μας, ενώ η επίσημη ανεργία έχει εκτοξευθεί στο 9% από 6.6% που ήταν τον προηγούμενο χρόνο.

Την ίδια στιγμή, το διεκδικητικό κίνημα των εργαζομένων στην Ελλάδα φαντάζει μάλλον υποτονικό. Πέραν κάποιων μονοήμερων, ως επί το πλείστον, γενικών (;) απεργιών που κήρυξαν τα επίσημα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι μοιάζουν μάλλον εγκλωβισμένοι μεταξύ μιας συμβιβασμένης και υποχωρητικής συνδικαλιστικής ηγεσίας και ενός απειλητικού φάσματος ανεργίας που τους εκφοβίζει. Και όλα αυτά, την ώρα που η οικονομική κρίση κάνει όλο και πιο απειλητικά την εμφάνιση της.

Η εικόνα στη Γαλλία είναι εντελώς διαφορετική στο επίπεδο των εργατικών διεκδικήσεων, παρόλο που η κρίση και η ανεργία πλήττουν τη χώρα σε παρόμοια επίπεδα. Τον τελευταίο χρόνο, νέες “ακραίες” μέθοδοι συνδικαλιστικής δράσης κάνουν την εμφάνιση τους. Ο Ευρωπαϊκός τύπος είναι γεμάτος αναφορές σε «βίαια» κρούσματα εργατικών δράσεων στη Γαλλία. Ενδημικό φαίνεται να έχει γίνει το φαινόμενο οι εργαζόμενοι να διαπραγματεύονται με τη διοίκηση προσωπικού υπό την απειλή ότι θα ανατινάξουν το εργοστάσιο!

Γιατί αυτή η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δυο χωρών;

Αν κανείς πάρει υπ όψη τη διαδρομή των αγώνων των εργαζομένων στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια το μυστήριο παύει να υφίσταται: στα 1997 η κυβέρνηση Ζιπέ έπεσε από γενική απεργία διαρκείας. Έκτοτε δεν περνά χρόνος που να μην γίνεται γενική απεργία που να κρατά κάμποσες μέρες με τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων. Το Γενάρη του 2009 συμμετείχαν 2,5 εκατομμύρια διαδηλωτές στις πορείες που διοργανώθηκαν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε πολλές πόλεις της Γαλλίας. Το γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης και αντίστασης στη χώρα (που συντηρητικοί αναλυτές περιγράφουν ως φλερτ ενός σημαντικού τμήματος της Γαλλικής κοινωνίας με «παρωχημένα Μαρξιστικά δόγματα») αποτυπώνεται και από το γεγονός ότι είναι η μοναδική χώρα όπου η άκρα αριστερά παίρνει σε εθνικό επίπεδο περίπου δέκα τοις εκατό.  Ο νεαρός ταχυδρόμος Μπενζανσενό ηγέτης του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) σε δημοσκόπηση στα τέλη του 2008 κατέγραψε τη μεγάλη του δημοφιλία κερδίζοντας τη θέση του καλύτερου πολιτικού αντιπάλου του Σαρκοζί μπροστά από πολλά προβεβλημένα στελέχη του Σοσιαλιστικού κόμματος.

Επομένως, τίποτα το περίεργο για τη μαχητικότητα των διεκδικήσεων των εργαζομένων. Η «ιδιόμορφη» μέθοδος διαπραγμάτευσης μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας υπό την απειλή ανατίναξης εργοστασίων, από πολλούς συνδέεται με μια άλλη βίαιη πρακτική, το boss-napping. Σε πολλούς χώρους εργασίας στη Γαλλία, όλη τη χρονιά έχουν παρατηρηθεί κρούσματα “απαγωγής αφεντικών” όπου ομάδες εργαζομένων κλειδώνουν τους διευθυντές στα γραφεία τους προκειμένου οι διαπραγματεύσεις να γίνουν κάτω από πλεονεκτικούς όρους. Η λέξη boss-napping δεν υπάρχει στα λεξικά και προέρχεται από την αντικατάσταση του πρώτου συνθετικού kid στην λέξη kidnapping (απαγωγή) με την λέξη boss (αφεντικό).

Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία παραγωγής ανταλλακτικών αυτοκινήτων New Fabris τον Ιούλιο του 2009 απείλησαν να ανατινάξουν το εργοστάσιο αν δεν ικανοποιούνταν τα αιτήματα τους. Όταν η διοίκηση του εργοστασίου κήρυξε πτώχευση οι υπάλληλοι κατέλαβαν και περιφρούρησαν το χώρο εργασίας και κατόπιν έβαλαν διορία στην ικανοποίηση των διεκδικήσεων τους (αποζημίωση 30.000 ευρώ για κάθε απολυμένο εργαζόμενο) αλλιώς θα ανατίναζαν το εργοστάσιο γεγονός που έθεσε σε επιφυλακή την τοπική υπηρεσία πυροσβεστικής!

Παρόμοιο περιστατικό έγινε τον ίδιο μήνα στο εργοστάσιο τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού Nortel. Σε αυτή την περίπτωση οι εργαζόμενοι τοποθέτησαν φιάλες αερίου στο κτίριο και παρόλο που τελικά η απειλή αποδείχθηκε μπλόφα, αφού οι φιάλες ήταν άδειες, η πράξη αναστάτωσε την διοίκηση ενώ οι εργαζόμενοι δήλωσαν ότι η ενέργεια τους ήταν συμβολική της κατάστασης στην οποία βρίσκονται λόγω της οικονομικής κρίσης.

Τα συγκεκριμένα περιστατικά έρχονται να προστεθούν σε προηγούμενα κρούσματα «απαγωγής αφεντικών» με χαρακτηριστική περίπτωση τον διευθυντή του εργοστασίου Fulmen που κατασκευάζει μπαταρίες, Alain Royer ο οποίος υποχρεώθηκε να κατέβει σε πορεία (!) των εργαζομένων φορώντας μπλουζάκι με τυπωμένο των αριθμό των υπαλλήλων που είχε απολύσει!! Όπως δήλωσε ο ίδιος στους Times του Λονδίνου (Απρίλιος 2009): «ένιωσα ταπεινωμένος» από την συγκεκριμένη πράξη.

Τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στις βίαιες ενέργειες των Γάλλων εργατών έχουν ξεκινήσει ένα ιδιόμορφο διαδικτυακό debate που αποτυπώνει τις διαθέσεις και τις απόψεις που υπάρχουν μέσα στη πολωμένη Γαλλική κοινωνία. Πολλοί χρήστες σχολιάζουν θετικά τέτοιες πράξεις βίας αποδίδοντας τες μεταξύ άλλων στην προκλητική συμπεριφορά πολλών στελεχών επιχειρήσεων να αποδώσουν στον εαυτό τους υπέρογκες αμοιβές μεσούσης της κρίσης. Άλλοι πάλι τις συσχετίζουν με την ριζοσπαστική κληρονομιά του Μάη του ’68 και  την «αγωνιστική διάθεση» μεγάλης μερίδας εργαζομένων, όπως αποτυπώνεται και σε πρόσφατη δημοσκόπηση όπου φαίνεται η πλειοψηφία της κοινής γνώμης να κατανοεί τέτοιες βίαιες ενέργειες και ένα 30% να συμφωνεί με αυτές.  Σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, άλλοι χρήστες θεωρούν ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες ανήκουν αποκλειστικά στο κοινό ποινικό δίκαιο με κάποιον-α να προτείνει στους συγκεκριμένους εργαζόμενους «να ξοδεύουν περισσότερο χρόνο στο να εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους παρά να διαβάζουν εγχειρίδια κατασκευής βομβών».

Misa

Category: Οικονομία