Rockwave 2009



Τρίτη 30/06/09. Οι ημέρες περνούσαν αργά και η αγωνία των τελευταίων ωρών για το live των Slipknot και Mastodon, ύστερα από τα τόσα που συνέβησαν στο φετινό Rockwave, τα δύο προηγούμενα εικοσιτετράωρα του Festival [μιλάω για τη δεύτερη «Rock Day» με Killers και Daffy (προσωπικά αδιαφορώ) και την πρώτη «Metal Day» με Mötley Crüe (ούτε καν!) αλλά και των θεών Monster Magnet!)] που ακυρώθηκαν λόγω των «καρεκλών» που έριξε στη Μαλακάσα, έφτανε σε επίπεδα στρατόσφαιρας, αφού στην αρχή δεν ξέραμε αν θα πραγματοποιηθεί, αλλά και αν θα γινόταν, σε τι κατάσταση θα ήταν ο χώρος του Terra Vibe, μετά τη χαλαζόπτωση των προηγούμενων ημερών. Ευτυχώς, αυτή τη φορά υπήρξε σωστή ενημέρωση του κοινού και όλα πήγαν παραδόξως καλά.

Ξεκινάμε με ένα φιλαράκι για το Terra, με τον ενθουσιασμό και τις προσδοκίες να αυξάνονται σταδιακά αφού ο δρόμος μας οδηγεί στο συναυλιακό γεγονός του καλοκαιριού.
Φτάνουμε έξω από τη είσοδο με αρκετό κόσμο μαζεμένο. Μετά από δύο απαραίτητες μπίρες στο πόδι, περνάμε μέσα όπου οι Torche είχαν αρχίσει το live τους. Η πρώτη αίσθηση, καθώς περνάμε τα διάφορα περίπτερα και τη Vibe Stage, (όπου θα εμφανίζονταν οι Saxon και η Lita Ford), είναι το τέλος της αγωνίας και η αρχή της εσωτερικής έντασης που με κατακλύζει με το που βρεθώ στο εσωτερικό του οποιουδήποτε μικρού ή μεγάλου Festival. Για τους Torche δεν έχω να πω πολλά, όμως παρ’ ότι ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον ήχο τους, η μεταλλική Alternative-Indie γεμάτη πιασάρικα ηχητικά hit-άκια μουσική τους, ήταν ένα πολύ καλό ζέσταμα για την πλατεία που γέμιζε αργά αλλά σταθερά. Πρώτη τεκίλα…

…Οι Kylesa ανέβηκαν στη σκηνή για να μας στείλουν αδιάβαστους. Το κράμα των Heavy Rock κιθάρων, να φλερτάρουν με stoner υποχθόνιες επιρροές, έκανε κεφάλια να γυρνάνε ανάποδα, ενώ τα brutal φωνητικά των Philip Core και Laura Pleasants εναλλάσσονταν αρμονικά, αποτελώντας ένα με το πολύ καλό σύνολο. Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο στο συγκρότημα, ήταν οι δύο τους ντράμερς που πραγματικά τα έσπασαν! Δεύτερη τεκίλα…

…Το τέλος των Kylesa σήμανε και την αρχή των όλων, αφού μετά το soundcheck, ανέβηκαν στη σκηνή οι Down με τον Phil Anselmo, αναφερόμενο στο δωδεκάθεο να ξεσηκώνει τον κόσμο και τους Jimmy Bower (ντραμς), Rex Brown (μπάσο), Kirt Windstein (κιθάρα) και Pepper Keenan (κιθάρα) να αρχίζουν να ξεδιπλώνουν τον μοναδικό τους ήχο, σπέρνοντας ενθουσιασμό και θερίζοντας πανικό στην αρένα που είχε σχεδόν γεμίσει. Κιθάρες κουρδισμένες στα Τάρταρα, με riff βγαλμένα από τις Doom καταβολές της διεφθαρμένης ψυχής και τον Anselmo να περιφέρει τον όγκο του στις τέσσερις γωνιές της σκηνής, με τη φωνή του να προειδοποιεί τον καθένα από εμάς για την αγωνία αλλά και τον απαραίτητο τσαμπουκά της μοναδικής μας ζωής. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τους Down live και ομολογώ ότι ήταν ακριβώς όπως τους περίμενα! Ειλικρινείς αληταράδες χωρίς υπερβολές και ανασφάλειες, γνωρίζοντας το ποιοι είναι, αρνούμενοι να αλλάξουν στο ελάχιστο, για το οτιδήποτε πάνω σε αυτή τη Γη. Τελευταία τεκίλα…

…Ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει για τους Mastodon (τσεκάρετε τη δισκοκριτική για το Crack The Sky στη Μουσική) ξανά και ξανά! Βρίσκομαι στο κέντρο της αρένας και μόλις έχω τελειώσει το ποτό μου, όταν οι θεοί ανεβαίνουν στη σκηνή για να μας παρουσιάσουν την κοσμογονία ενός μουσικά πλασμένου κόσμου, ο οποίος δεν ακούει σε κανένα κανόνα παρά μόνο σε εκείνους της ανεξάντλητης φαντασίας και μίας έμπνευσης βασισμένη στην παραίσθηση, αλλά και την αλήθεια του ανθρώπου. Όταν το Heavy Rock συναντά την ψυχεδέλεια, ενώ παρενοχλεί σεξουαλικά την Progressive αισθητική της κόρη της, αποσκοπώντας να γεννήσει από τα σπλάχνα της τo Rock όπως δεν το έχουμε ξαναδεί. Εισαγωγή με το Oblivion και ο χαμός που επικράτησε δεν περιγράφεται! Ο Brent Hinds (κιθάρα-φωνή) όλως περιέργως σοβαρός επί σκηνής, με τον αεικίνητο Troy Sanders (μπάσο-φωνή), να εναλλάσσουν τα άλλοτε brutal και άλλοτε καθαρά φωνητικά του ενός, με τους υπόκωφους βρυχηθμούς του άλλου, αφήνοντας χώρο στον απόμακρο Bill Kelliher (κιθάρα), ώστε περιστρεφόμενοι όλοι τους στη δίνη του μοναδικού Brann Dailor (ντραμς), να παρασύρουν τον κόσμο στην άβυσσο της τέχνης τους. Η μία ώρα μπορεί να μην μου ήταν αρκετή, αλλά το set-list τους είχε σχεδόν ό,τι περιμέναμε να ακούσουμε. Colony Οf Birchmen, Blood and Thunder, Iron Tusk, The Wolf Is Loose, Quintessence, Τhe Gzar, είναι μόνο μερικά από τα αριστουργήματα που ακούστηκαν με τον χαμό και την ένταση να επικρατεί απ’ άκρη σ’ άκρη στο Terra Vibe. Ομολογώ ότι αν και ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα, και η γνώμη μου είναι ότι αποτελούν σήμερα το μεγαλύτερο όνομα στον «γνωστό κόσμο», ίσως η ανυπομονησία μου όμως για τους Slipknot, ή ο μπουκωμένος ήχος, να με επηρέασαν και να τους είδα λίγο πεσμένους πάνω στη σκηνή. Θα περιμένω την όχι και τόσο μακρινή στιγμή που θα τους δω Headliners!!!…

… Τα φώτα ανάβουν και ανεβαίνουν οι τεχνικοί για το απαραίτητο και τελευταίο soundcheck, φέρνοντας το τεράστιο χρυσό…; Drum-kid του Joey Jordison #1και τα βαρέλια των Shawn Crahan #6 (Clown) και Chris Fehn #3 στη θέση τους. O κόσμος από κάτω φωνάζει, χτυπάει ρυθμικά τα χέρια του, παραληρεί. Τα φώτα σβήνουν με το τεράστιο πανό με το λογότυπο του συγκροτήματος να ανεβαίνει στο πίσω μέρος, ενώ το μόνο φως που έρχεται, είναι από τις δύο γιγαντοοθόνες που έχουν στηθεί πάνω στη σκηνή. Εισαγωγή με την έναρξή του υπόκωφου θορύβου που ανοίγει το All Hope Is Gone…

…Το live των Slipknot είναι γεγονός και οι πάντες βρίσκονται επιτέλους επί σκηνής, (Το 2005 απουσίαζε ο Clown λόγο οικογενειακών υποχρεώσεων) για να μας παρουσιάσουν το καλύτερο show, μπάχαλο, θέατρο, όπως θέλεις μπορείς να το χαρακτηρίσεις, εγώ όμως θα το πω απλά, το απόλυτο live στον πλανήτη! Πως μπορείς να περιγράψεις την ενέργεια, την ένταση, την οργή, την αμεσότητα, την παράνοια και την μοναδική επαφή κυρίως του τραγουδιστή Corey Taylor #8 αλλά και των υπολοίπων οκτώ, με τις χιλιάδες του κόσμου που βρίσκονταν σε κατάσταση απόλυτης παραφροσύνης στην αρένα από κάτω. Και όμως χίλιες λέξεις δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν την εικόνα. Δεν θα σταθώ στις λέξεις, παρά μόνο στο ότι οι Slipknot παρουσιάστηκαν σαφώς πιο ώριμοι, αλλά και πιο σκοτεινοί από ποτέ. Δεμένοι σαν ένα μεταξύ τους, δεμένοι σαν ένα με τον κόσμο. Για κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ακόμα θα του έλεγα να μην μπει καν στο κόπο να τους ψάξει αν δεν είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες αυτού του θανατηφόρα ζωντανού οργανισμού.

Μάσκες, περιστρεφόμενα αιωρούμενα βαρέλια, ρόπαλα, μπλι-μπλίκια (Di jay, Sid Wilson #0), samples (Craig Jones #5) και πάνω απ’ όλα πεντάλφες, συνθέτουν το χαοτικό σκηνικό με τις δυο extrime κιθάρες των Mick Tompson #7 και Jim Root #4 και το μπάσο του Paul Gray #2 να κλείνουν το οκτάγωνο των απόκληρων, αλλά και των ιδίων μας των εαυτών.

Το setlist είχε κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία Wait and Bleed, Eyeless, People = Shit, Disasterpiece, Duality, Before I Forget, ήταν αρκετά για να πάρει φωτιά το Terra, με τα «Battle» (οι κύκλοι της μάχης και της απίστευτης κλοτσοπατινάδας ανάμεσα στον κόσμο) να ανοίγουν και να κλείνουν κάθε λεπτό ανά τριάντα τετραγωνικά τουλάχιστόν. Περιττό να πω το τι έγινε στα Psychosocial και Dead Memories, από το All Hope Is Gone. Ο χαμός ο ίδιος! Για το τέλος οι Slipknot μας άφησαν με το μοναδικό Spit It Out βάζοντας τους δέκα χιλιάδες κόσμου (ίσως και παραπάνω), να καθίσουν κάτω στο έδαφος και με το χαρακτηριστικό σύνθημα «Jump the Fuck Up» από τον Corey να εκτινάσσονται συγχρόνως, σε ένα ξέσπασμα που δεν υπάρχει παρόμοιο στην ιστορία της μουσικής! Αυτό που μπορεί να προσδιορίσει και να χαρακτηρίσει το live των Slipknot είναι το βίωμα και μία εμπειρία ζωής, αφού έτσι το αντιμετωπίζουν το συγκρότημα και κατ’ επέκταση οι οπαδοί τους.

…Το τέλος με βρήκε πολύ μακριά από τη σκηνή, χαμένο μέσα στο πλήθος, εξαντλημένο αλλά και τόσο γεμάτο από ικανοποίηση, αφού τα συγκροτήματα που είδαμε εκείνη την ημέρα, ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω στις προσδοκίες μας. Φανταστείτε, ότι μπορώ να πω μέχρι και καλά λόγια για τη διοργάνωση (δείτε το άρθρο για το live των Depeche και θα καταλάβετε τι εννοώ!), αφού o ήχος στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν αρκετά καλός και όλα πήγαν βάση προγράμματος απέναντι στις χιλιάδες κόσμου, που βρέθηκε στο Terra Vibe στης 30/06/09, κάνοντας τη συγκεκριμένη βραδιά το βασικό θέμα συζήτησης, για μέρες μετά.

Anti­­­­­­­­

Category: Χωρίς κατηγορία