Στην υπεράσπιση της ιρανικής αντίστασης



Είναι σίγουρα ευχάριστο όταν αλλάζουν απόψεις οι άνθρωποι. Είναι δείγμα ζωντάνιας, αλληλεπίδρασης με τα γεγονότα και το περιβάλλον. Πολύ περισσότερο αν η αλλαγή γίνεται σε σχέση με μια απαράδεκτη προηγούμενη θέση. Είχα γράψει σ” αυτό το blog για τις απαράδεκτες απόψεις του κυρίου Δελαστίκ (διαβάστε κάνοντας κλικ εδώ). Διαμαρτυρήθηκα γιατί τις επαναλάμβανε ο Άρης Χατζηστεφάνου στο Πριν.

Τελικά επήλθε η διόρθωση (στροφή 180 μοιρών) στο φύλλο του Πριν της 28/6 με το άρθρο “Νεκρική… σιγή στο Ιράν”. Σε αυτό ο αρθρογράφος παρουσιάζει τη σύγκρουση των δυο μερίδων του ιρανικού καθεστώτος ως αυτό που είναι πραγματικά: σύγκρουση μεταξύ δυο αντιδραστικών μερίδων της ιρανικής άρχουσας τάξης όπου η Αριστερά δεν πρέπει να υποστηρίξει τη μια έναντι της άλλης (ιδίως να δείξει προτίμηση στον Αχμεντινετζάντ όπως έκανε ξεκάθαρα ο Δελαστίκ). Επιπλέον, σωστά ο αρθρογράφος γράφει ότι η διαμάχη της άρχουσας τάξης έδωσε την ευκαιρία στο κίνημα να αναπτυχθεί απαιτώντας δημοκρατία και ελευθερία παρά και ενάντια στις θελήσεις των «μεταρρυθμιστών».

Ωστόσο, οι παλιές συνήθειες δύσκολα πεθαίνουν. Στην τελευταία σελίδα υπάρχει άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου “Η κρίση στο Ιράν και η στάση της Αριστεράς”. Σε αυτό ο αρθρογράφος ισχυρίζεται:

“Η τοποθέτηση της αντικαππαλισηκής Αριστεράς απέναντι στην ιρανική κρίση ήταν και είναι αντικειμενικά δύσκολη υπόθεση. Από τη μια πλευρά, δεν μπορεί να μην ευαισθητοποιείται κανείς απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις νέων, κυρίως, ανθρώπων -διαδηλώσεις – που συχνά παίρνουν χαρακτηριστικά εξέγερσης και βάφονται στο αίμα για τη δημοκρατία και τον αυτοπροσδιορισμό ανδρών και γυναικών. Από την άλλη, δεν μπορεί να μην αισθάνεται άβολα από το γεγονός ότι ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ υιοθετούν εν χορώ την «πράσινη επανάσταση» της Τεχεράνης, υπολογίζοντας ότι η ανατροπή της θεοκρατίας θα φέρει ένα δουλικό, νεοταξίτικο καθεστώς, αναβιώνοντας το περίφημο «Σύμφωνο της Βαγδάτης» (Ιράκ-Ιράν- Τουρκία) στον κόλπο των πετρελαίων. Ο δρόμος ανάμεσα στον πολιτικό πραγματισμό και στην πολιτική αφέλεια φαίνεται αρκετά στενός.”

Ο Παπακωνσταντίνου αναζητώντας το δρόμο “ανάμεσα στον πολιτικό πραγματισμό και στην πολιτική αφέλεια” κινδυνεύει να βρεθεί στην πραγματική πολιτική αφέλεια (για να το πω μαλακά) της υποστήριξης μεν του δημοκρατικού κινήματος στο Ιράν, αλλά… υπό όρους!

Αυτήν την απαράδεκτη, εξοργιστική λογική(;), που δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αριστερά, της είχα κάνει κριτική στο προηγούμενο άρθρο μου. Εδώ απλά θέλω να υπογραμμίσω:

Η Αριστερά δίνει πάντοτε άνευ όρων την υποστήριξή της στους δημοκρατικούς αγώνες των λαών. Δεν μπορεί να απαιτηθούν δήθεν αντιιμπεριαλιστικές εγγυήσεις από το κίνημα (ποιος θα τις δώσει άλλωστε;). Το γκρέμισμα δικτατορικών ή αυταρχικών καθεστώτων αποτελεί όρο για την ανάπτυξη μιας Αριστεράς που παλεύοντας για τη νίκη του σοσιαλισμού θα εκπληρώσει ταυτόχρονα τα αντιιμπεριαλιστικά καθήκοντα. Γι αυτό η Αριστερά δίνει άνευ όρων υποστήριξη στις δημοκρατικές διεκδικήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Τόσο απλά τόσο καθαρά!

Δυστυχώς η σταλινική εκδοχή του αντιιμπεριαλισμού (οτιδήποτε το αντιαμερικανικό είναι…”προοδευτικό”) έχει ρίζες στην ελληνική Αριστερά. Τις τελευταίες μέρες άκουσα ένα σύντροφο (της εξωκοινοβουλευτικής μάλιστα Αριστεράς) να επιχειρηματολογεί ενάντια στην εξέγερση στο Ιράν με εξωφρενικό τρόπο: “Το καθεστώς δεν είναι δικτατορία αλλά υβριδικό καθεστώς”!!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς δεν είναι όπως το καθεστώς της 21 Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα ή τις δικτατορίες στην λατινική Αμερική μέχρι τη δεκαετία του 1990 οι οποίες δεν είχαν κανενός είδους λαϊκή νομιμοποίηση. Το καθεστώς στο Ιράν προήλθε από μια γνήσια επαναστατική διαδικασία έστω και αν οι ισλαμιστές λειτούργησαν σαν ανάχωμα για να μην πάρει η επανάσταση του 1979 σοσιαλιστικό χαρακτήρα. Οι ισλαμιστές τσάκισαν το εργατικό κίνημα και αφάνισαν την Αριστερά τη δεκαετία του 1980 χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα δυο ιδεολογήματα-οράματα: ενός άτεγκτου αντιαμερικανισμού-αντιιμπεριαλισμού, που κορυφώθηκε με την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας το 1979, στο όνομα ενός ριζοσπαστικού πανισλαμισμού. Και δεύτερον, τη διακήρυξη της επίτευξης της «κοινωνικής δικαιοσύνης», όπου το κράτος και η ισλαμική κοινωνική αλληλεγγύη θα έφερναν «το φαΐ στο τραπέζι του φτωχού».

Ταυτόχρονα δημιούργησε θεσμούς λαϊκής συμμετοχής (εκλογικές διαδικασίες για κοινοβούλιο, εκλογή προέδρου κ.λπ) για να προσδώσει στο καθεστώς νομιμοποίηση. Ασφαλώς αυτές οι διαδικασίες δεν είναι δημοκρατικές ούτε καν με τα αστικοδημοκρατικά στάνταρ. Πρόκειται για ελεγχόμενες διαδικασίες όπως (για να έχουμε μια αναλογία) στην «αυταρχική δημοκρατία» που επικρατούσε στην Ελλάδα πριν το 1967 (και ακόμα σκληρότερα…).

Η λαϊκή νομιμοποίηση ωστόσο του καθεστώτος άρχισε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 να εξατμίζεται με γρήγορους ρυθμούς. Και οι δυο πτέρυγες του καθεστώτος τόσο οι «μεταρρυθμιστές» όσο και οι «συντηρητικοί» ακολουθούν με συνέπεια το δρόμο του νεοφιλελευθερισμού και της κρατικής διαφθοράς τινάζοντας στον αέρα το «ισλαμικό κοινωνικό συμβόλαιο». Ο πανισλαμισμός μετατράπηκε σε καθαρό εθνικισμό, η κύρια έγνοια του καθεστώτος είναι η επιβίωσή του και όχι ο αντιιμπεριαλισμός, πράγμα που γίνεται καθαρό στην πολιτική των «συντηρητικών» του Αχμεντινετζάντ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν όπου συνεργάζεται με τους Αμερικάνους. Η εκλογική νοθεία στις τελευταίες προεδρικές εκλογές κινδυνεύει να ανατινάξει στον αέρα και τα τελευταία απομεινάρια «λαϊκής νομιμοποίησης» του καθεστώτος πράγμα που θα είναι καταστροφικό για το μέλλον του.

Για το τέλος, κράτησα μια μικρή ανασκόπηση των δομών του καθεστώτος. Θα παραθέσω επίσης ένα μικρό βιογραφικό του Αχμεντινετζάντ, αποκαλυπτικό και ανατριχιαστικό…

Οι θεσμοί του καθεστώτος

Το καθεστώς διακηρύσσει ως πηγή της εξουσίας του το… θεό. Αλλά επειδή ο πανάγαθος ασφαλώς και δεν επαρκεί, φροντίζει να θωρακίζεται με μια σειρά από εντελώς αντιδημοκρατικούς θεσμούς.

• Επικεφαλής βρίσκεται ο ανώτατος ηγέτης, που εκλέγεται από τη Συνέλευση των Ειδικών. Ο ανώτατος ηγέτης εκλέγεται για ισόβια (!) θητεία και έχει εκτεταμένες αρμοδιότητες. Διορίζει τα 6 (από τα δώδεκα) του πανίσχυρου Συμβουλίου των Φρουρών της Επανάστασης, τον επικεφαλής του δικαστικού συστήματος, τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων, τους διευθυντές των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών και τους ιμάμηδες της προσευχής της Παρασκευής. Ο ανώτατος ηγέτης επιπλέον, επικυρώνει τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών και καθορίζει τις κατευθύνσεις της συνολικής πολιτικής του καθεστώτος.

• Συνέλευση των Ειδικών: αυτοί εκλέγουν τον ανώτατος ηγέτη και υποθετικά μπορούν να τον καθαιρέσουν αν δεν εκπληρώνει τα καθήκοντά του. Αποτελείται από 86 μέλη, όλοι κληρικοί, και εκλέγονται με γενικές εκλογές (στην οποία η συμμετοχή είναι πολύ χαμηλή) κάθε οκτώ χρόνια.

• Το Συμβούλιο των Φρουρών του Συντάγματος. Κάθε νομοθετική πράξη του κοινοβουλίου πρέπει να εγκριθεί από αυτό, έχοντας το δικαίωμα του βέτο. Επίσης επικυρώνει τους υποψήφιους για τις προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές. Το Συμβούλιο απαγόρευσε πάνω από 1000 υποψήφιους για τις προεδρικές εκλογές του 2005 ενώ μόλις σε πέντε επιτράπηκε να κατέλθουν ως υποψήφιοι. Ελέγχεται από τους συντηρητικούς και όλες οι προσπάθειες να περιοριστούν οι εξουσίες του έχουν αποτύχει.

• Το νομικό σύστημα. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του κλήρου, μετά το νομικό σύστημα έγινε κοσμικό. Ωστόσο μετά την επανάσταση του 1979 επανήλθε στον έλεγχο του κλήρου. Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει ως κύριο μέλημα οι νόμοι να μην συγκρούονται με τον ισλαμικό νόμο, τη Σαρία. Το νομικό σύστημα έχει χρησιμοποιηθεί για να μπλοκαριστούν οποιεσδήποτε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Με κατηγορίες περί μη συμμόρφωσης με τον ισλαμικό νόμο, έχουν φυλακιστεί δημοσιογράφοι και πολιτικοί ενώ έχουν κλείσει εφημερίδες.

• Ο πρόεδρος εκλέγεται για τέσσερα χρόνια και υπάρχει όριο οι δυο συνεχόμενες θητείες. Υποτίθεται ότι ο πρόεδρος είναι ο δεύτερος στην ιεραρχία του καθεστώτος, στην πράξη όμως η εξουσία του προέδρου περιορίζεται από τους συντηρητικούς ανώτατους κληρικούς και ασφαλώς από τις εξουσίες του ανώτατου ηγέτη που στην πραγματικότητα μπορεί να ανατρέψει κάθε απόφασή του. Όλα αυτά αντανακλούν και στην κυβέρνηση που διορίζει ο πρόεδρος. Η πρώτη κυβέρνηση του Αχμεντινετζάντ περιελάμβανε δυο ανώτατους κληρικούς, έξη μέλη των Φρουρών της Επανάστασης και καμιά γυναίκα.

• Το κοινοβούλιο αποτελείται από 290 μέλη που εκλέγονται από όλο τον πληθυσμό άνω των 15 ετών. Οι υποψήφιοι πρέπει να εγκριθούν από το υπουργείο των εσωτερικών και το Συμβούλιο των Φρουρών. Το κοινοβούλιο μπορεί να νομοθετεί μεν, αλλά θα πρέπει οι νόμοι να χαρακτηριστούν συμβατοί με τον ισλαμικό νόμο από το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης. Αν δεν συμβεί αυτό οι νόμοι δεν ισχύουν.

• Οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούνται από τους Φρουρούς της Επανάστασης (Πασνταράν [Pasdaran]) και τις υπόλοιπες συμβατικές ένοπλες δυνάμεις. Η ηγεσία τους διορίζεται από τον ανώτατο ηγέτη και είναι προσωπικά υπεύθυνη σε αυτόν. Οι Φρουροί της Επανάστασης δημιουργήθηκαν μετά την επανάσταση του 1979 και αποτελούν τις κατ” εξοχήν κατασταλτικές δυνάμεις του καθεστώτος, εκπροσωπούνται σε όλους σχεδόν τους θεσμούς του καθεστώτος και ελέγχουν τα εθελοντικά ένοπλα τμήματα που βρίσκονται σε κάθε πόλη.

Αυτή η γρήγορη παρουσίαση των θεσμών του καθεστώτος αποδεικνύει παραστατικά ότι το καθεστώς δεν έχει καμιά σχέση με μια (έστω αστική) σύγχρονη δημοκρατία. Είναι ένα θεοκρατικό αυταρχικό καθεστώς. Επιπλέον είναι ένα δολοφονικό καθεστώς. Η διαδρομή του Αχμεντινετζάντ είναι χαρακτηριστική.

Ποιος είναι ο Αχμεντινετζάντ

Ο Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ γεννήθηκε το 1956 σε φτωχική γειτονιά της νότιας Τεχεράνη. Στα 1975 μπήκε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει μηχανικός. Στη διάρκεια της Ιρανικής επανάστασης έγινε ηγέτης της Ένωσης Ισλαμιστών Φοιτητών, μιας ακραίας συντηρητικής φονταμενταλιστικής οργάνωσης. Άρχισε να αναρριχάται στην ιεραρχία του καθεστώτος παίζοντας κάποιο ρόλο στην κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας το Νοέμβρη του 1979. Στη διάρκεια της καταστολής των φοιτητών το 1980, την οποία ο Χομεϊνί είχε αποκαλέσει “η ισλαμική πολιτιστική επανάσταση”, ο Αχμεντινετζάντ και η οργάνωσή του έπαιξαν κεντρικό ρόλο στις διώξεις αντιφρονούντων (κυρίως αριστερών) φοιτητών και καθηγητών, πολλοί από τους οποίους συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και μετά εκτελέστηκαν. Τα πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά για τρία χρόνια και ο Αχμεντινετζάντ έγινε μέλος των Φρουρών της Επανάστασης.

Στη δεκαετία του 1980 ο Αχμεντινετζάντ δούλεψε στην “εσωτερική ασφάλεια” των Φρουρών της Επανάστασης και απέκτησε τη φήμη ως σκληρού ανακριτή και βασανιστή. Υπήρξε βασανιστής στις διαβόητες φυλακές του Evin όπου και συμμετείχε σε εκτελέσεις χιλιάδων κρατουμένων. Στα 1981 συμμετείχε στις δολοφονικές ομάδες του κατήγορου-εκτελεστή Lajevardi που δρούσαν έχοντας ως ορμητήριο τις φυλακές Evin (ο Lajevardi εκτελέστηκε από τους Μουτζαχεντίν του Λαού το 1998). Από αυτή του τη δράση ο Αχμεντινετζάντ απέκτησε το ψευδώνυμο “ο τελειωτής”: έδινε τη χαριστική βολή στα θύματα…

Επιπλέον, συμμετείχε στη διοργάνωση των δολοφονιών αντιφρονούντων που εξαπέλυσε το καθεστώς στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη και ειδικότερα του Κούρδου

Category: Χωρίς κατηγορία