Ιράν: ιστορική αναδρομή και αντιθέσεις στην άρχουσα τάξη σήμερα



Έχουμε ήδη δυο φορές γράψει σε αυτό το blog για το Ιράν. Θα επανέλθουμε για άλλη μια φορά, αποσαφηνίζοντας ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που συγκρούονται στη σημερινή κρίση.

Μεγάλο μέρος της επιμονής μας προέρχεται από το γεγονός ότι για ορισμένες αριστερές πολιτικές δυνάμεις, χρειάζεται να αποδειχθεί ότι το λαϊκό κίνημα στο Ιράν είναι (αν είναι δυνατόν!) νομιμοποιημένο από την πλευρά του εργατικού κινήματος. Για αρκετούς αριστερούς (αλλά φυσικά τέτοιες απόψεις κυκλοφορούν και στο χώρο της κεντροαριστεράς) το κίνημα που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μέρες εκφράζει, κατά κύριο λόγο, τα εύπορα τμήματα της ιρανικής κοινωνίας και μάλιστα μόνο των μεγάλων πόλεων. Ακόμα χειρότερα, ένα τμήμα της Αριστεράς ισχυρίζεται ότι πρόκειται για δάκτυλο των ΗΠΑ που επιδιώκει μια ανατροπή του είδους των “βελούδινων επαναστάσεων” που οδήγησαν σε (φιλοδυτικές) καθεστωτικές αλλαγές στη Σερβία, την Ουκρανία και σε άλλες χώρες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ έχουν επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις στη χώρα και χρηματοδοτούν τα αντάρτικο εθνικών μειονοτήτων (όπως των Κούρδων) ή της σουνιτικής  οργάνωσης  Jundallah στα σύνορα με το Πακιστάν.

Αλλά η ιδέα ότι οι ΗΠΑ κατευθύνουν το δημοκρατικό κίνημα στο Ιράν είναι παντελώς αστήριχτη. Ο βετεράνος ανεξάρτητος δημοσιογράφος  Reese Erlich, που ήταν στο Ιράν όταν διεξήχθησαν οι εκλογές, σε άρθρο του με τον τίτλο “Το Ιράν και η σύγχυση της Αριστεράς” γράφει:

“Ο δια-ταξικός χαρακτήρας των περισσοτέρων διαδηλώσεων, που αναπτύχθηκε αυθόρμητα, δεν ελεγχόταν  από τους μεταρρυθμιστές του Ιράν, και πολύ περισσότερο από τη CIA…

Ειλικρινά, από την εμπειρία μου, κανένας δεν κατεύθυνε τις διαδηλώσεις. Στη διάρκεια των εβδομάδων μετά τις εκλογές, το μαζικό κίνημα εξελίχθηκε από κίνημα διαμαρτυρίας για την εκλογική νοθεία σε κίνημα για πολιτικές ελευθερίες. Μπορούσες να το δεις αυτό στη σύνθεση των διαδηλωτών. Δεν υπήρχαν μόνο νεολαίοι από τις ανώτερες τάξεις, με εφαρμοστά τζιν και μοδάτα γυαλιά ηλίου. Υπήρχαν σε αυξανόμενο αριθμό εργάτες και γυναίκες που φορούσαν τσαντόρ”.

Η κοινωνική σύνθεση του κινήματος στο Ιράν αλλάζει διαρκώς και η ενδυνάμωση του θα απαιτήσει να αποκτήσει ρίζες στην εργατική τάξη. Για να κατανοήσουμε καλύτερα  το κίνημα, αλλά και τις μελλοντικές του προοπτικές, είναι αναγκαίο να ανατρέξουμε, εν τάχει, στην πολιτική ιστορία του Ιράν τα τελευταία 30 χρόνια μετά την επανάσταση του 1979.

Επανάσταση και αντεπανάσταση

Ο λόγος που ο Αχμεντινεντζάντ και ο ανώτατος ηγέτης Χαμενεί θέλουν να τσακιστεί το κίνημα είναι γιατί γνωρίζουν πολύ καλά τις δυνατότητες της ιρανικής εργατικής τάξης. Ήταν οι μαζικές απεργίες που γκρέμισαν το 1979 το δικτατορικό καθεστώς του Σάχη το οποίο είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ. Όπως γράφει ο Ervand Abrahamian, από τους κορυφαίους ιστορικούς του Ιράν :

“Πράγματι η είσοδος στον αγώνα της εργατικής τάξης οδήγησε σταδιακά στο θρίαμβο της Ισλαμικής Επανάστασης [...]

Από τα τέλη του Οκτώβρη [1978], μια γρήγορη εναλλαγή από απεργίες τα σάρωσε όλα  παζάρια, πανεπιστήμια, σχολεία, εγκαταστάσεις πετρελαίου, τράπεζες, κυβερνητικά υπουργεία,  ταχυδρομεία, σιδηροδρόμους, εφημερίδες, τελωνεία, αερογραμμές, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, νοσοκομεία, υφαντουργεία και άλλα μεγάλα εργοστάσια. Στην πράξη, η εργατική τάξη είχε συμμαχήσει με την μεσαία τάξη σε μια χωρίς προηγούμενο γενική απεργία.

[...] Ο Σάχης δεν αντιμετώπιζε απλά μια γενική απεργία αλλά μια πολιτική γενική απεργία [...]

Στις 25 Δεκέμβρη, μια νέα σειρά από γενικές απεργίες οδήγησαν την οικονομία σε παράλυση, ενώ εργοστασιακές επιτροπές είχαν καταλάβει πολλά μεγάλα εργοστάσια, κυβερνητικά υπουργία και επικοινωνιακά κέντρα.”

Τα εργατικά συμβούλια (shoras στη γλώσσα φαρσί), αποτελούν κλασσικά εργαλεία εργατικής εξουσίας ανάλογα των σοβιέτ στη Ρωσία το 1905 και 1917, των συμβουλίων στην Βαρκελώνη το 1936 και την Ουγγαρία το 1956.

Ωστόσο στην επανάσταση του 1979 δεν είχε την ηγεμονία η Αριστερά, αλλά ο κλήρος και η μεσαία τάξη που είχαν ως ηγέτη τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Ο  Χομεϊνί οικειοποιήθηκε τη γλώσσα (και τις διεκδικήσεις) της Αριστεράς στην πορεία προς την εγκαθίδρυση μιας “Ισλαμικής κοινωνίας”.

Αφότου επέστρεψε από την εξορία στο Ιράν  ο Χομεϊνί το Φλεβάρη του 1979, επαναστατικές επιτροπές πιστές σε αυτόν δημιούργησαν το ανάλογο μιας προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης. Αυτές οι δυνάμεις διέλυσαν τις εργατικές οργανώσεις, διέσπασαν την Αριστερά (ένα της κομμάτι συμμάχησε με τους ισλαμιστές) και αργότερα την τσάκισαν. Η εισβολή του Ιράκ (που έγινε με την παρότρυνση των ΗΠΑ) στο Ιράν το 1980, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα πολιορκίας που βοήθησε τον Χομεϊνί και τον κλήρο να παγιώσουν την εξουσία τους.

Όπως εξηγεί η ιστορικός  Nikki Keddie:

“Στην μετ” επαναστατική περίοδο, η πολιτική εξουσία συγκεντρώθηκε στα χέρια του Χομεϊνικού κλήρου και της μπουρζουαζίας του παζαριού. Αμέσως μετά τη επανάσταση, υπήρχαν καταλήψεις γης από χωρικούς σε αρκετές περιοχές, απεργίες και εργατικές επιτροπές στις αστικές περιοχές, όμως οι αρχές, είτε με συμβιβασμό, είτε με εκφοβισμό και βία, σταδιακά έλεγξαν την κατάσταση”.

Μετά την επανάσταση- διαμάχες εξουσίας

Αφού φυλάκισε, εκτέλεσε ή εξανάγκασε σε εξορία τους αντιπάλους της στα Δεξιά ή τα Αριστερά, η νέα άρχουσα τάξη διασπάστηκε σε αντίπαλες πολιτικά ομάδες. Κεντρικό ζήτημα ήταν η διαχείριση της οικονομίας. Μεγάλα τμήματα της βιομηχανίας περιήλθαν υπό κρατικό έλεγχο ή υπό τον έλεγχο θρησκευτικών ιδρυμάτων από σιίτες κληρικούς που είχαν στενούς δεσμούς με το κράτος.

Η νέα άρχουσα τάξη είχε τρεις πτέρυγες: Την ισλαμική Αριστερά, που διατήρησε κάποια από τη ρητορική της επανάστασης. Την ισλαμική Δεξιά, που η βάση της είναι το συντηρητικό ιερατείο. Και μια πραγματιστική Δεξιά που κυριαρχείται από κληρικούς, με στενούς δεσμούς με το μεγάλο κεφάλαιο ή και που οι ίδιοι έχουν γίνει αστοί.

Στη διάρκεια του Ιρανο-ιρακινού πολέμου 1980-1988, η Ισλαμική Αριστερά είχε το πάνω χέρι. Ο Χουσείν Μουσαβί, τότε πρωθυπουργός, εξασκούσε εκτεταμένο κρατικό έλεγχο στην Ιρανική οικονομία. Η κυβέρνηση με δελτία τροφίμων έτρεφε τους φτωχούς στις περιόδους καλπάζοντος πληθωρισμού. Ο Μουσαβί δικαιολογούσε την πολιτική του σε θρησκευτική βάση: “Το Ισλάμ επιδιώκει την κοινωνική δικαιοσύνη [...] το κεφάλαιο δεν πρέπει να κυβερνά και η προτεραιότητα του κράτους πρέπει να είναι οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι”. Η οικονομική πολιτική του Μουσαβί ήταν η χρησιμοποίηση του κράτους για την ανάπτυξη της οικονομίας όπως γινόταν και στα καθεστώτα του “αραβικού σοσιαλισμού” όπως του Νάσερ στην Αίγυπτο στις δεκαετίες του 1950 και 1960.

Το τέλος του πολέμου με το Ιράκ και ο θάνατος του Χομεϊνί, έφερε στο φως τις διαμάχες στην κρατική γραφειοκρατία και την άρχουσα τάξη. Ο κληρικός Αλι Ακμπαρ Ραφσαντζανί , ένας πλούσιος επιχειρηματίας που ήταν ηγέτης της πραγματιστικής Δεξιάς, επέβαλε συνταγματική αναθεώρηση η οποία κατάργησε τη θέση του πρωθυπουργού, και μετά εξελέγη πρόεδρος. Ο  Ραφσαντζανί ήταν (και είναι) υπέρμαχος της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας”, και επεδίωκε την προσέγγιση με τη δύση. Ο  Ραφσαντζανί είχε παίξει κεντρικό ρόλο στο σκάνδαλο Ιραν-Κόντρας (αποκαλύφθηκε τον Νοέμβρη του 1986), στο οποίο το Ιράν αγόρασε όπλα των ΗΠΑ σε αντάλλαγμα την απελευθέρωση δυτικών ομήρων από τον Λίβανο. Τα Ιρανικά χρήματα κατέληξαν στους δεξιούς αντεπαναστάτες της Νικαράγουας.

Στις δυο προεδρικές θητείες του (1989-1997) ο Ραφσαντζανί απέτυχε να σπάσει τη διεθνή απομόνωση του Ιράν ενώ η ιρανική οικονομία παρέμεινε αδύναμη, εξαρτημένη από τις διακυμάνσεις της τιμής του πετρελαίου. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, πιεζόμενο και από το χρόνιο πληθωρισμό, είχε πληγεί σοβαρά με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές το 1992 και ξανά στα 1994-95.

Ο  Ραφσαντζανί δεν μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία στις προεδρικές εκλογές του 1997 (υπάρχει συνταγματικός περιορισμός δυο θητειών) ενώ η απήχηση της πραγματιστικής Δεξιάς έφθινε λόγω της κυβερνητικής πολιτικής που είχε ακολουθήσει. Έτσι βρέθηκε η λύση της συμμαχίας της πραγματιστικής Δεξιάς με την Ισλαμική Αριστερά. Με την πίστη της στην κρατικά ελεγχόμενη οικονομία να βρίσκεται υπ” ατμόν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ισλαμιστική Αριστερά κινήθηκε προς τα δεξιά ασπαζόμενη τα νεοφιλελεύθερα δόγματα που κυριαρχούσαν στην παγκόσμια οικονομία.

Η Ισλαμική Αριστερά μεταμορφώθηκε σε μεταρρυθμιστές που επικεντρώνουν στις πολιτικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και σε περιορισμό της ισλαμικής αστυνόμευσης των ηθών. Με την υποστήριξη λοιπόν του  Ραφσαντζανί και των συμμάχων του, ο Μοχάμεντ Χαταμί ένας πρώην μεταρρυθμιστής υπουργός παιδείας, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 1997.

Ωστόσο ο Χαταμί απέτυχε να εκπληρώσει στη διάρκεια των δυο θητειών του τις υποσχέσεις του (επανεξελέγη το 2001 για δεύτερη προεδρική θητεία ).

Η ισλαμιστική Δεξιά, με την υποστήριξη του ανώτατου ηγέτη Χαμενεί, εμπόδιζε οποιεσδήποτε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Οι φοιτητές και το γενικότερο δημοκρατικό κίνημα αντιμετωπιζόταν με βιαιότητα από την αστυνομία και τους Μπασιτζί, μια παραστρατιωτική δύναμη που έχει ως βάση τα τεμένη και ελέγχεται από τη Δεξιά. Εφημερίδες των μεταρρυθμιστών έκλειναν και οι εκδότες τους φυλακίζονταν. Οι διανοούμενοι της μεσαίας τάξης αισθάνονταν απογοητευμένοι, αν όχι προδομένοι, από τον Χαταμί.

Οι εργαζόμενοι ήταν ακόμα πιο εχθρικοί, πολύ περισσότερο που ο Χαταμί δεν τους είχε υποσχεθεί το οτιδήποτε. Το οικονομικό πρόγραμμα του Χαταμί προωθούσε τις ιδιωτικοποιήσεις και την απορύθμιση των αγορών, που οδηγούσε σε επιδείνωση του επιπέδου διαβίωσης, μειώσεις μισθών, αύξηση της ανεργίας  και σε έναν επίμονο πληθωρισμό.

Τα παραπάνω οδηγούσαν τους εργαζόμενους ολοένα και πιο πολύ να αψηφούν την απαγόρευση των ανεξάρτητων συνδικάτων. Τον Γενάρη του 2004, 1500 εργάτες σε ένα εργοστάσιο χαλκού κοντά στην πόλη  Khatonabad κήρυξαν απεργία και μετά κατέλαβαν το εργοστάσιο όταν η διοίκηση τους απέλυσε όλους πλην 250. Μετά από οκτώ μέρες οι δυνάμεις ασφαλείας πυροβολούσαν εν ψυχρώ από ελικόπτερα, σκοτώνοντας τουλάχιστον 25 εργάτες και τραυματίζοντας 300. Ογδόντα συνελήφθησαν και βασανίστηκαν.

Αντί να έχει η καταστολή σαν αποτέλεσμα το πάγωμα των αγώνων, κινητοποιήσεις ξέσπασαν σε όλη τη χώρα σε διάφορα εργοστάσια ενώ το Μάρτιο του 2004 το ένα τρίτο των δασκάλων του Ιράν απεργούσαν.

Οι εργαζόμενοι συχνά οργάνωναν τη δράση τους ιδρύοντας στους χώρους εργασίας φιλανθρωπικές επιτροπές που στην ουσία ήταν παράνομα σωματεία. Στην πόλη  Gilan οι εργαζόμενοι που πάλευαν εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων αναβίωσαν τα εργατικά συμβούλια (shoras). Στο βιβλίο τους  Iran on the Brink (2007), οι δημοσιογράφοι  Andreas Malm και Shora Esmailian πήραν αρκετές συνεντεύξεις από εργάτες για την πάλη τους. Ένας εργάτης από το εργοστάσιο  Khodro, το μεγαλύτερο εργοστάσιο οχημάτων στη Μέση Ανατολή, εξηγεί την απεργία τον Γενάρη 2004:

“Το μόνο πράγμα που θέλουμε είναι το δικαίωμά μας στη βελτίωση της κατάστασής μας. Παλεύουμε για το δικαίωμα μας στην απεργία, να ιδρύουμε σωματεία, όλα αυτά τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα. Οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να κρατηθεί μυστικό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι η Ισλαμική Δημοκρατία να καταρρεύσει. Πρέπει να εξασκήσουμε το δικαίωμά μας να οργανωθούμε, χωρίς να περιμένουμε την άδεια κανενός. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε όπως οι άνθρωποι στην Khatonabad”.

Ενδεχομένως η πλέον γνωστή εργατική απεργία να είναι αυτή των οδηγών λεωφορείων της Τεχεράνη που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν παλεύοντας για τη δημιουργία ανεξάρτητου συνδικάτου. Το 2005 προχώρησαν σε απεργία 17.000 εργάτες του Συνδικάτου των Εργατών της Τεχεράνη και της Εταιρείας Λεωφορείων για τις άσχημες συνθήκες εργασίας. Ο ηγέτης του συνδικάτου  Mansour Osanloo φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του ηγήθηκε ξανά απεργίας το 2006 που είχε σαν αποτέλεσμα να συλληφθεί εκ νέου.

Ο ψευδο-λαϊκισμός του Αχμεντινεντζάντ

Αν οι μεταρρυθμιστές είχαν απογοητεύσει (και αποπροσανατολίσει) τους υποστηρικτές τους, η Δεξιά συσπειρωνόταν θεωρώντας την οποιαδήποτε χαλάρωση του καθεστώτος θανάσιμη απειλή. Ο Αχμεντινεντζάντ γέννημα και θρέμμα των κατασταλτικών μηχανισμών μετατράπηκε σε προστατευόμενο του υπερσυντηρητικού Χαμενεί. Και ενώ  “εμφανίστηκε από το πουθενά” στην κεντρική πολιτική σκηνή, νίκησε τον διεφθαρμένο πολυεκατομμυριούχο μεταρρυθμιστή Ραφσαντζανί στις εκλογές του 2005 παρουσιάζοντας τον εαυτό του λαϊκιστή και (οικονομικά και κοινωνικά)  “σεμνό και ταπεινό” (στις εκλογές του 2005 οι ψηφοφόροι των μεταρρυθμιστών απείχαν σε υψηλά ποσοστά).

Πολλές φορές έχουμε δει στις ελληνικές εφημερίδες να παρουσιάζουν τον  Αχμεντινεντζάντ σαν να έχει την “υποστήριξη των φτωχών αγροτών και εργατών” σε αντίθεση με τον Μουσαβί που έχει την “υποστήριξη της μεσαίας τάξης και των πλουσίων”.

Όπως έχουμε ξαναπεί (στις δυο προηγούμενες δημοσιεύσεις) αυτό δεν ισχύει.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι ο Αχμεντινεντζάντ διαφέρει από τους μεταρρυθμιστές  ως προς το βαθμό που η ιρανική οικονομία θα ανοίξει προς τις δυτικές εταιρείες και για το είδος των επενδύσεων που πρέπει να γίνουν. Ωστόσο είναι το ίδιο νεοφιλελεύθερος με τους μεταρρυθμιστές και το πρόγραμμά του για τις αποκρατικοποιήσεις είναι η απόδειξη.

Λίγο μετά την εκλογική νίκη του Αχμεντινεντζάντ  το 2005, ο ανώτατος ηγέτης Χαμενεί άνοιξε το δρόμο για σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις ερμηνεύοντας εκ νέου την υποστήριξη που δίνει το ιρανικό σύνταγμα στην κρατική ιδιοκτησία. Ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση αποφάσισε τη μείωση της κρατικής συμμετοχής σε “μη-ουσιώδεις” τομείς κατά 20% το χρόνο και να ιδιωτικοποιήσει κατά 80% τους “ουσιώδεις” τομείς- όπως ορυχεία, βαριά βιομηχανία, τράπεζες, επικοινωνίες και ακόμα μερικές στρατιωτικές βιομηχανίες.

Σύμφωνα με τον Ιρανικό Οργανισμό Αποκρατικοποιήσεων, μια κρατική υπηρεσία, κάπου 247 κρατικές επιχειρήσεις έχουν μερικώς ή πλήρως ιδιωτικοποιηθεί από την εποχή της πρώτης προεδρίας του  Αχμεντινεντζάντ το 2005.

Ο  Αχμεντινεντζάντ προσπάθησε να ωραιοποιήσει τη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων μοιράζοντας κάποιες μετοχές των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων σε φτωχούς. Έτσι μοιράστηκαν σε 6 εκατομμύρια άτομα μετοχές αξίας 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων (προφανώς αστείο ποσό, όταν μάλιστα μοιράζεται σε εκατομμύρια άτομα).

Το μοντέλο για τις ιδιωτικοποιήσεις του  Αχμεντινεντζάντ το παρέχουν η πρώην ΕΣΣΔ και οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες απατεώνες επιχειρηματίες αγόρασαν στη φτήνια κρατικές επιχειρήσεις και δημιούργησαν τεράστια ιδιωτικά μονοπώλια

Παρ” όλα αυτά, το κράτος εξακολουθεί να κυριαρχεί στην ιρανική οικονομία, με τις 500 μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις να δημιουργούν τα 2/3 του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) του Ιράν. Αυτό σημαίνει ότι για τους Ιρανούς καπιταλιστές το ποιοί θα επωφεληθούν από τα φιλέτα των ιδιωτικοποιήσεων είναι το μέγα ζητούμενο. Το γεγονός αυτό μετατρέπει τον κρατικό μηχανισμό σε πεδίο μάχης μεταξύ συντηρητικών και μεταρρυθμιστών.

Μέχρι στιγμής ο  Αχμεντινεντζάντ πέτυχε να μοιράσει τα οφέλη στους συμμάχους του στον κατασταλτικό μηχανισμό από τον οποίο προέρχεται και ο ίδιος (όπως ακριβώς συνέβη και στη Ρωσία μετά την πτώση του κρατικού καπιταλισμού, γι” αυτό άλλωστε και η ανάδυση του Πούτιν στην εξουσία). Αυτή τη “μοιρασιά” τη θεώρησε “άδικη” και επικίνδυνη για τα συμφέροντά της η “παραδοσιακή” μπουρζουαζία υπό τον  Ραφσαντζανί που φοβάται ότι κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί από τα “νέα τζάκια”.

Οι διαμάχες λοιπόν στην άρχουσα τάξη ήσαν αυτές που δημιούργησαν ρήγμα στο καθεστώς από το οποίο ξεπήδησε το τελευταίο κύμα του κινήματος αντίστασης και ανατροπής στην νεολαία και τους εργαζόμενους του Ιράν. Η ανάπτυξή του, το να ξαναστηθούν τα shoras, αποτελούν τη μεγάλη ελπίδα για μια νέα επαναστατική ανατροπή στο Ιράν. Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να δώσει σε αυτό το κίνημα την αμέριστη συμπαράστασή της.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο. Πολύ συζήτηση γίνεται για το αν έγινε νοθεία ή όχι στις πρόσφατες εκλογές. Το ερώτημα που θέλω να θέσω είναι: έχει κάποια σημασία;

Από μια πλευρά έχει. Αν έστω και οι (στενά) ελεγχόμενες εκλογές που γίνονται από το καθεστώς είναι και αυτές τελικά μια απάτη, τότε το καθεστώς είναι πλήρως απόνομιμοποιημένο. Το καθεστώς κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς έστω ένα φύλο συκής.

Ωστόσο είναι σαφές ότι αυτό, όσο σημαντικό και να είναι για την εικόνα του καθεστώτος, είναι δευτερεύων σε σχέση με το πρώτιστο: το καθεστώς είναι βάρβαρα καταπιεστικό, είναι άγρια ταξικό, απαγορεύοντας τη δράση της Αριστεράς και των εργατικών συνδικάτων. Από αυτή την άποψη είναι πλήρως απονομιμοποιημένο για το εργατικό κίνημα. Η εξέγερση για την ανατροπή του (με ή χωρίς καθεστωτικές εκλογικές διαδικασίες) είναι απολύτως δίκαιη και επιβεβλημένη!

Άγγελος Κ

Για το άρθρο χρησιμοποίησα (σε πολλά σημεία το άρθρο μου είναι ελεύθερη μετάφραση) το άρθρο του Lee Sustar  στο Sosialistworker.org που θα το βρήτε στο:

http://socialistworker.org/2009/07/01/roots-of-irans-revolt.

Αξίζει, αν ξέρετε καλά αγγλικά, να το διαβάσετε.

Επίσης αξίζει να διαβάσετε το εξαιρετικό άρθρο του Ιού στη Ελευθεροτυπία

http://www.iospress.gr/ios2009/ios20090705.htm

Αποκαλυπτικό είναι το άρθρο του Αράς στην Εποχή

http://www.epohi.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3138

…και η συνέντευξή του

http://www.epohi.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3095

Category: Χωρίς κατηγορία