Επίθεση “φασιστικού τύπου” από αναρχικούς σε πάρτι ακροαριστερών

Σχόλια (21)

Trackback URL | Comments RSS Feed

1. Ο/Η SMASH λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 12:25 μμ

   H8ELA NA KSERA AYTA POU GRAFETE TA SKEFTESTE?EXETE MPERDEPSI ATOMA K KATASTASHS EPIDI ETSI APLA SAS SHMFERI…MILATE GIA EPI8ESI SE EAAKITI POU EGINE APO ENA ATOMO K POU O KSEFTILAS DN EIXE MPESA NA PARADEXTI OTI TON VARESE ENAS K FONAKSE MPRAVOUS APO TO CLUB POU EGINE TO SKINIKO LEGONTAS OTI TON VAROUSAN 10!!!!ELEOS!TI ALLA PSEMATA 8A PEITE?ENA AYTO!!2,H EPI8ESI STO MAGAZI POU SYXNAZOUN GAY EGINE APO ALLO KOSMO K TO POUSTHDES EKSO APO TA EKSARXIA DN AKOUSTIKE POTE!!!AN HTAN KANENAS KEFTES APO ESAS EKEI 8A TO KSERATE K DN 8A LEGATE MLKIES!TRITON..PARAPONIESTE POU SAS EPITE8IKAN NA SAS PAROUN TIS KALPES??GT ???SKEFTITE GIA POIO LOGO HR8AN NA PAROUN TIS KALPES K META KLAFTITE..FOTIA SE KA8E KALPH..K KATI AKOMA!MHN KLEGESTE STO DIADYKTIO ,ELATE NA TA POUME APO KONTA…K OSO GIA TO PARTY,OSO VAZETE EISODOUS MAS VRIZETE ASFALITES K ROUFIANOUS ENO PAIZOUME TON KOLO MAS KA8E FORA GIA TA PISTEVO MAS K FTANOUME STA AKRA GIA AYTA..OSO LOIPON MAS LETE ETSI K GRAFETE OTI NA NAI 8A SAS ANTIMETOPIZOUME XEIROTERA K APO FASISTES,OSO 8A KRINETE XWRIS NA KSERETE K 8A GRAFETE TOU KOSMOU TA PSEMATA TOSO 8A SAS KHNHGAME..K STAMATISTE PIA NA LETE OTI O A/A XWROS PREPEI NA VGALEI TO FIDI APO THN TRYPA.MONOI SAS DN MPOREITE?

   YPARXOUN POLLA POU DN KSERETE K ALLA POU KSERETE ALLA DN SAS SHNFERI NA TA PEITE,KRYFTITE LOIPON PISW APO TO DAXTYLO SAS.

   AN ASXOLI8IKATE LIGO ME THN MESOLOGIOU HTAN MONO GIA NA STREPSETE TON KOSMO ENANTIA TOU K NA TA PITE OPWS SAS VOLEVOUN..EMEIS EIMASTE K 8A EIMASTE ETSI!!KANEIS DN MAS ALLAZI OUTE ME TSAMPOUKADES OUTE ME TPT!!!

   FILAKIA STOUS PSEFTES!!!
2. Ο/Η ΚΚ λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 1:22 μμ

   Απάντηση από ΚΚ

   Προσπάθησα να περιγράψω τα χαρακτηριστικά της δράσης “ομάδας Μεσολογγίου” χωρίς εμπάθεια, ακόμα και χωρίς τον θυμό που δικαιολογημένα αισθάνεται κανείς όταν δέρνουν συντρόφους του. Αντίθετα σύντροφε από εσένα, που από τις αναφορές σου γίνεται σαφές ότι υπερασπίζεσαι τέτοιου είδους ενέργειες, οι οποίες είναι ξένες προς κάθε κίνημα καταπιεσμένων που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του. Οι βία εναντίον όσων διαφωνούν μαζί μας, ως προς το ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει αυτός ο αγώνας, ιστορικά έχει καταγραφεί σαν σταλινισμός. Μια “ασθένεια” του κινήματος απέναντι στην οποία κανένας χώρος δεν έχει αναπτύξει αντισώματα, ούτε καν ο αναρχικός χώρος. Αντιθέτως, εγώ πιστεύω ότι η “γονιδιακή” προδιάθεση του αναρχισμού προς τον σταλινισμό είναι πολύ ισχυρή… αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα και εν πάση περιπτώσει είναι ένα ζήτημα προς συζήτηση. Εννοώ ότι όσο ποιο σοβαρές είναι οι διαφωνίες και οι εντάσεις ανάμεσα στις διαφορετικές πτέρυγες του κινήματος, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αναπτύσσεται η συζήτηση για να λύνονται αυτές οι διαφορές. Δεν θα ήταν λοιπόν πιο χρήσιμη για το κίνημα από αυτή την άποψη, η συζήτηση αντί των καδρονιών; Και δεν θα ήταν πιο εύκολο εάν το Indymedia (το οποίο έχει καταξιωθεί σαν βήμα συζήτησης των ανθρώπων του κινήματος και γι’ αυτό βρίσκεται στο στόχαστρο της λογοκρισίας) έδινε την δυνατότητα να ανοίξει αυτή η συζήτηση, που απ’ ότι φαίνεται ενδιαφέρει πολύ κόσμο; Αντ’ αυτού όμως το Indymedia επέλεξε να επιβεβαιώσει αυτό που λέω (ως υπόθεση εργασίας) παραπάνω, περί σταλινικών γονιδίων και στον αναρχικό χώρο.
3. Ο/Η SMASH λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 1:35 μμ

   EGW DN KANW POLITIKI AYTH THN STIGMI..TO MONO POU 8ELW EINAI NA STAMATHSOUN OI PSEFTIES POU LEEI O KA8ENAS XWRIS NA KSEREI TI EGINE..ENA 8A SOU PW..EIMOUN MPROSTA,KANEIS APO THN MESOLOGIOU DN EIXE DIA8ESI GIA KAVGA K TELOS AYTH HTAN H ANTIDRASI OTAN ARXISAN NA FONAZOUN FASISTES ROUFIANI MPATSOI K DIAFORA TETOIA POU DN TA DEXETE KANEIS APO EMAS OUTE GIA PLAKA…K LIGA EPA8AN APO THN WRA POU EIPAN TETOIES XONTREDES,K OTAN O ALLOS ERXETE NA MPI GIA NA AKOUSI LIGO MOUSIKI K NA XOREPSI DN TON YPODEXESE ME KADRONIA K PETRES STHN PORTA!!AYTH HTAN H DRASH APO MERGIA ANTARSYA K AYTA POU EPA8AN META H ANTIDRASH APO THN MESOLOGIOU..DN EINAI TYXAIO OTI VRE8IKAN META AFOU KRYFTIKAN OLOI KRANH ME MARMARA K PALOUKIA PIO DIPLA!!K MHN MOU PEIS OTI TA EIXAN GIA ALLO LOGO…K GIA ALLO LOGO NA HTAN TA XREISHMOPOIHSAN ENANTIA STON KOSMO POU ARAZEI STON PEZODROMO TIS MESOLOGIOU..

   OLA TA ALLA PERI INDY MEDIA DN ME APASXOLOUN..EGW LEW TA ALH8HNA GEGONOTA K OLOI (AN OXI OLOI OI PERISOTERI)KSERETE PIA EINAI H ALI8IA K PWS EGINAN TA PRAGMATA..
4. Ο/Η enasapotoparty λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 3:03 μμ

   ημουν στο παρτυ. ειμαι μελος της ανταρσυας. ο περισσοτερος κοσμος του παρτυ δεν ειχε καμια σχεση με τις μαλακιες που φωναχτηκαν και πολλοι διαφωνησαν (οπως και εγω). γι’ αυτην παραλογη κατασταση φταινε και οι δυο πλευρες. αυτο που ξερω ειναι οτι την πληρωσε κοσμος που δεν ειχε ιδεα τι ειχε γινει. δυστηχως η βλακεια ειναι σοβαρο πραγμα τελικα. σιγουρα μπορει να προσβληθηκαν καποιοι με το ρουφιανοι-ασφαλιτες που ακουστικε αλλα δεν απαντας με τυφλη βια σε κοσμο ασχετο! τα πραγματα smash & k.k εινα σοβαρα και πρεπει να δουμε τι θα κανουμε ωστε να ηρεμησουν τα πνευματα.
5. Ο/Η anwnymos λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 3:21 μμ

   Ρε πατε καλά. Σβηστε τις φωτογραφίες τωρα.
6. Ο/Η anwnymos λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 3:26 μμ

   Στις φωτογραφιες φαίνετε κόσμος. Σβηστε τα πρόσωπα τουλάχιστον.
7. Ο/Η Nes λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 6:14 μμ

   Το τι έγινε στο παρτυ της Νομικής το ξέρεις πολύ καλά SMASH κ εσύ κ οσοι ηταν εκεί. Εντός κ εκτός κτιρίου. Ήμουν κ εγώ εκεί, στο πρώτο παρτυ που πήγα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ήταν μαζί μου ένας φίλος (ασχετος με τα πολιτικα και ενδοκινηματικα μας) που ίσως δεν ξαναπάει ποτε. Γιατι? Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ είναι ΟΛΟΙ μάχημοι. ΔΕΝ είναι όλοι έτοιμοι να πάνε στο νοσοκομείο, να χάσουν καποιες μέρες απο τη δουλεία τους, να χάσουν γενικότερα τη δουλεία τους κ γενικά να ρισκάρουν πράματα που εσύ ή εγω θα το κανουμε.
   Το θέμα όμως τελικά δεν είναι αν οι πολίτες αυτού του τόπου θα ρισκάρουν. Και ούτε εσύ ούτε εγώ θα πρέπει να τους κατακρίνουμε. Αυτοί οι πολίτες είναι η κοινωνία. Αυτοί ειναι που θα αλλαξουν τα πραγματα. Εμείς, αριστεροι κ αναρχικοί παιζουμε αλλο ρόλο. Εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχτούμε οταν ΑΥΤΟΙ το αποφασίσουν.
   Με τετοιες διασπαστικές κ προβοκατόρικες ενέργειες παμε μονο πίσω φίλε μου. Το ξέρεις κ το ξέρω.

   Τωρα όσων αναφορα το συγκεκριμένο περιστατικο. Να σου πω πως το είδα απο τη μερία μου..

   Περί τα 10 άτομα φτάνουν στη Μασσαλίας και επιχειρούν να μπουν τζάμπα στο «ΠΑΡΤΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.» . (Όσοι δεν θέλουν να ενισχύσουν οικονομικα την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. μπορούν να ΜΗΝ έρθουν. Δεν είναι υποχρεοτικο.)
   Οι διοργανωτές του παρτυ «ριχνουν πορτα» στους 10 νταίδες τζαμπατζιδες, ενώ προηγουμένως είχαν αφήσει αλλους σεμνούς τζαμπατζιδες να μπουν.

   Οι 10 αυτοί λοιπόν φωναζουν «παρεα» απο τη Μεσολογγιου. (Πως ειναι τα δικάβαλα των γηπεδικών ενα πραμμα. Η πολιτική ΔΕΝ είναι γηπεδο για Hooligania).

   Όντος όπως είπες SMASH κάποιοι απο μέσα φώναξαν κάποια συνθήματα, χοντρά αν το θες. Δεν με ωρίσκεις απέναντι σου εδώ. Αλλα μην ξεχνάμε τα προηγούμενα που υπάρχουν. Βλέπε Ιατρικη, βλέπε εκλογές και ξyλο στο πολυτεχνείο. (Το θέμα των εκλογών δεν εχει νόημα να το αναλήσουμε εδω, είναι άσχετο topic).

   Με τα πολλά μετα απο κανα 15λεπτο σκάνε οι εφεδρίες της Μεσολογγιου να υπερασπιστούν το δικάιωμα τους στα δωρεάν πάρτυ. (καυστικο το ξέρω αλλα δεν έιμαστε κ κολλητοι ε?).

   Και εκεί ξεκινάει το γλέντι. Οι Μεσολογγιτες πέταγαν στα ΤΥΦΛΑ Πέτρες και μπουκάλια αδιαφορόντας προφανώς για τις σωματικές βλάβες που θα προξενούσαν.

   Εσεις είστε λοιπόν που ρισκάρετε τη ζωη σας? «MAS VRIZETE ASFALITES K ROUFIANOUS ENO PAIZOUME TON KOLO MAS KA8E FORA GIA TA PISTEVO MAS K FTANOUME STA AKRA GIA AYTA. Τον έπαιξες τον κώλο σου πριν 2 βδομάδες στον πυροβολισμό στην κλούβα του ΠΑΣΟΚ? Γιατί όταν έσκασαν 4-5 διμοιρίες στη Μεσολογγιου μονο πελάτες, αριστεριστες κ κάτι αναρχικοί ήμασταν εκέι και συνεχίσαμε να πίνουμε τη μπύρα μας. Που ήσασταν να προστατέψετε την Μεσολογγίου? Λαγοί! Όπως ακριβώς αποκαλούν οι Γαυροι και Βαζελοι Hooligans ο ένας τον άλλο.

   Και αντί να χαλάτε την δυναμική σας για να ενοχλήσετε ενα μεγάλο κομματι του κινηματος, διαβάστε για τους συντρόφους σας 15 χρόνια πριν. Εκει πριν το ’95 και την μεγάλη σας δίαλυση. Αυτοί θα ήταν στη Μεσολογγιου κοντρα στα ΜΑΤ κ όχι στη Νομική κοντρα στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
8. Ο/Η stinathina λέει:

   21 Ιουλίου 2009 στις 8:26 μμ

   πολύ καλή προσπάθεια. Με βοηθήσατε να δω ψύχραιμα μερικά πράγματα. Είμαι χαρούμενος που διάβασα το κείμενο σας. Υπάρχει ακόμα ένα κάτι «αφ’υψηλού» αλλά το βρίσκω αναπόφευκτο τελικά όταν σκεφτόμαστε τα πράγματα να υπάρχει μια έπαρση που επιτρέπει να τα δούμε από τον «υψηλό» μας θώκο. Θα ήθελα να μιλήσω αυστηρά λίγο για τον αριστερό σας χώρο, και για την αναρχική μου πρόσφατη εμπειρία.. αλλά δε μου βγαίνει τώρα. Είσαστε ειλικρινής πιστεύω. Καλή συνέχεια. Η απάντηση είναι στο δρόμο, στους ανθρώπους που δεν αφήνουμε να βγούν από τον καναπέ τους.
9. Ο/Η inlovewithlife λέει:

   22 Ιουλίου 2009 στις 10:50 πμ

   Εξαιρετικό το κείμενο.

   @smash

   Φιλαράκο το ότι παίζεις τον κώλο σου κάπου, ότι ονομάζεις τον εαυτό σου αναρχικό και ότι κάνεις κάποια πράγματα δε σε/σας αφήνει έξω από κριτική, δε σε/σας κάνει αλάνθαστους. Σιγά ωρε οπλαρχηγέ, ο Ντουρούτι είχε λιγότερη (πολύ λιγότερη) ιδέα για τον εαυτό του.

   Η εξίσωση του ΕΑΑΚίτη με το μπάτσο και το φουλ ξύλο εναντίον του, επειδή σε είπε δεν ξέρω γω τι και επειδή δε σε άφησε να μπεις στο πάρτυ του, είναι σοβαρή και ανεγκέφαλη μαλακία. Το να μεταχειρίζεσαι βία σε όποιον διαφωνεί πολιτικά με τις ιδέες σου (αλήθεια με ποιο σκοπό, για να «πειστεί»? προφανώς για να τον εξαφανίσεις) είναι ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ. Βάλτο καλά στο μυαλουδάκι σου και άσε τις φιοριτούρες και τις δικαιολογίες των αδικαιολογήτων. Ανέσυρες τις χειρότερες ιδεολογικές πρακτικές αυτών που έδερνες, τους οποίους μάλιστα έδερνες επειδή πιστεύουν ακριβώς σε αυτές. Μουσταλευριά τα ‘χετε κάνει.

   @συγγραφέα

   Ναι ρε σύντροφε έχετε δίκιο. Να πάρουμε όμως θέση «καταδικάζοντας» τέτοιες ηλιθιώδεις ενέργειες δε νομίζω ότι έχει νόημα (το γράφεις άλλωστε πιο πάνω). Απάντηση είναι η δράση του κάθε χώρου και η μαζικοποίηση του κινήματος. Δε βρίσκω άλλη λύση απέναντι σε τέτοιους τραμπουκισμούς.
10. Ο/Η άτομο με σχιζοειδή στοιχεία προσωπικότητας λέει:

    22 Ιουλίου 2009 στις 12:45 μμ

    Κ.Κ.,το κείμενο σου διατυπώνει μία σειρά θέσεις οι οποίες δεν τεκμηριώνονται από την επιχειρηματολογία που αναπτύσεις. Πρώτα και κύρια η αναγωγή ορισμένων πρακτικών (βίαιων επιθέσεων κατά διαφόρων στόχων), σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Υποστηρίζεις πως οι “της Μεσολογγίου” δεν είναι πλουσιόπαιδα των βορείων προαστείων αλλά το αντίθετο, είναι εκπρόσωποι του πιο φτωχού και καταπιεσμένου – ξεβρασμένου από το σύστημα κομματιού της νεολαίας (με συμμετοχή πολλών παιδιών μεταναστών μάλιστα). Από που προκύπτει αυτό το συμπέρασμα; πράγματι το Δεκέβρη κινητοποιήθηκε και αυτή η νεολαία που περιγράφεις, αλλά όχι μόνο. Ο Δεκέμβρης ήταν ένα διαταξικό ξέσπασμα της νεολαίας (κυρίως μαθητικής) που εκφράστηκε με τον ίδιο τρόπο, τόσο στις λαϊκές συνοικίες, όσο και στα βόρεια προάστια ή την επαρχία: με σπασίματα, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, τράπεζες κλπ. Οι ευρύτερες κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις που κατέστησαν αυτό το ξέσπασμα εφικτό διαχέονται σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και όχι μόνο στα πιο φτωχά εργατικά τμήματα. Στη πραγματικότητα και σε μεγάλο βαθμό ο Δεκέμβρης συνιστά μία ενιαία μόρφη (εξέγερση, σπασίματα κλπ) με την οποία έγινε προσπάθεια να εκφραστούν με πρωτόλειο τρόπο διαφορετικά αιτήματα, διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Ένα ενοποιητικό στοιχείο, σε επίπεδο έκφρασης πάλι, ήταν το αντιμπατσικό. Ο κοινωνιολογισμός που στηλιτεύεις όταν απορρίπτεις θέσεις του τύπου: η δράση τους είναι μικροαστική (τυφλή βία ενάντια σε άλλα τμήματα του χώρου), άρα είναι πλουσιόπαιδα των β.π., επιστρέφει αντεστραμμένος στη δική σου ανάλυση: είναι φτωχόπαιδα που έχουν εξαιρετικά περιορισμένη γλώσσα με την οποία αρθρώνουν την αντίθεση τους στην καταπίεση που τους επιφυλάσσει το σύστημα. Εδώ εκτός από κοινωνικό αναγωγισμό, υφέρπει και ένας ελιτισμός: η φτωχή νεολαία, τα παιδιά των μεταναστών, σε αυτή τη συγκυρία, μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να εκφραστούν. Σε κάθε περίπτωση τα αδιαφιλονίκητα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής για την κοινωνική τάξη ατόμων αντιπροσωπευτικών των πιο βίαιων λογικών του χώρου είναι ανάμικτα (πχ Βούτσης, παρέα Γρηγορόπουλου από τη μία, Κουνταρδάς από την άλλη κοκ).
    Στην πραγματικότητα το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο. Ανέκαθεν υπήρχαν στον ευρύτερο αναρχικό χώρο λογικές πλήρους φετιχοποίησης της βίας και πρακτικές βίαιες που στρέφονταν ενάντια σε τμήματα του χώρου. Ο Δεκέμβρης πολλαπλασίασε τους φορείς αυτών των λογικών, όπως και άλλων, πιο πολιτικών. Εκεί που πρέπει να προβληματιστούμε είναι πάνω στην έκταση που έχει πάρει η υποκατάσταση της πολιτικής (ή της μη πολιτικής) με τη βίαιη, φυσική αντιπαράθεση και η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Η φετιχοποίηση της βίας από ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που εξεγείρεται είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Πρωτα και κύρια η απουσία πολιτικού υποβάθρου και άρα μία πολιτικής γλώσσας μέσα από την οποία μπορεί να εκφραστεί η αντίσταση σε μία βιωματικού τύπου καταπίεση. Το όποιο βίωμα πρέπει να γίνει γλώσσα για να εκδηλωθεί με συνειδητό τρόπο και αν δεν υπάρχει μία τέτοια στη διάθεση των καταπιεσμένων (όπως σήμερα με την ιστορική αδυναμία της ευρύτερης αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου των αναρχικών), είτε θα εκδηλωθεί με τη γλώσσα του καταπιεστή, ως αντίδραση των “υποτελών” που δεν μπορούν να “μιλήσουν” (α λα Σπίβακ), είτε ως σύμπτωμα με την ψυχαναλυτική έννοια, ως η γλώσσα του ασυνείδητου, που χρειάζεται τη διαμεσολάβηση του “ψυχαναλυτή” (ποιος θα παίξει αυτό το ρόλο σήμερα) για να ενταχθεί στο συμβολικό πλαίσιο του “ασθενούς” και άρα να γίνει κατανοητή από αυτόν. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο, της απουσίας γλώσσας και της υϊοθέτησης της γλώσσας του καταπιεστή πρέπει να δούμε την κυριαρχία του θεάματος και δη του χολιγουντιανού. Το πρότυπο του μοναχικού (vigilante), ηρωικού μάτσο τιμωρού που τα βάζει με όλο το σύστημα και είτε νικάει είτε πεθαίνει θεαματικά, ή εικόνα του “αναρχικού” έτσι όπως έχει φιλοτεχνηθεί από τα μήντια: του οργισμένου νέου, επαναστάτη χωρίς αιτία που συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής. Όσο περισσότερο προβάλλονται αυτού του τύπου οι ¨αναρχικοί” από τα κανάλια, ως κορυφαία απειλή τόσο περισσότερο ελκτικοί γίνονται. Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω την εφηβική εξεγερσιακή διάθεση (αμφισβήτηση της εξουσίας του πατέρα, καθηγητή, κοινωνικών μηχανισμών γενικότερα στα πλαίσια της αυτονόμησης του υποκειμένου) και έχετε μία περιγραφή, ελλειπτική αναγκαστικά του φαινομένου.
    Ωστόσο για την εν λόγω ομάδα της Μεσολογγίου αυτά δεν είναι αρκετά. Από τη δράση της απουσιάζει σχεδόν κάθε πολιτικό υπόβαθρό. Δεν συμμετέχει σε κάποια κατάληψη, δεν υπερασπίζεται κάποιον ελεύθερο χώρο, δεν παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες, δεν διατυπώνει κάποιο , έστω πρωτόλειο πολιτικό λόγο. Περισσότερο συγκροτείται ως ομάδα που με τη δύναμη των αριθμών και την αποφασιστικότητα να χρησιμοποιήσει βία, ελέγχει τους δρόμους επιβάλλοντας τη θέληση της, εξασφαλίζοντας προνόμια για τα μέλη της (μπαίνουν όπου θέλουν και κάνουν ότι γουστάρουν κλπ). Ο τρόπος έκφρασής της είναι η φυσική αντιπαράθεση είτε με τους μπάτσους (ως φυσικά πρόσωπα και λιγότερο ως σύμβολα εξουσίας) ή με όποιον άλλον θεωρούν εχθρό. Η πολιτική διάσταση της δράσης είναι δευτερεύουσα, αν όχι προσχηματική. Αυτό που τους έλκει είναι περισσότερο η αίσθηση της δύναμης και της κυριαρχίας πάνω σε άλλους. Η φυσική αντιπαράθεση εκκινά περισσότερο από διάθεση εκτόνωσης και λιγότερο από πολιτικά κίνητρα. Από αυτή την άποψη έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία με οπαδούς ομάδων (οι οποίοι άλλωστε συγκρούονται περισσότερο με τους μπάτσους από ότι οι αναρχικοί). Τέλος να θυμισουμε πως ένα τμήμα των νέων που στελέχωναν τα SA των Ναζι τη δεκαετία του 20 ήταν λούμπεν νεολαία που σε πρώτη φάση στρατολογούνταν από ναζί καθοδηγητές σε επιθέσεις, με αντάλλαγμα τη συγκίνηση της σύγκρουσης και τζάμπα μπύρες αργότερα στη μπυραρία.

    Δεν πιστεύω λοιπόν πως υπάρχει δυνατότητα συνομιλίας με τη συγκεκριμένη ομάδα. Προσπάθησαν άλλωστε διάφοροι από τον αναρχικό χώρο χωρίς αποτέλεσμα. Όμως όπως προσπάθησα να δείξω παρά πάνω, τα όρια ανάμεσα στους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται πολιτικά ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας σήμερα και σε τέτοιες εκφυλισμένες πρακτικές είναι πολύ ρευστά, άρα η αντιμετώπιση της κατάστασης δεν μπορεί παρά να είναι πρώτα και κύρια πολιτική και δευτερευόντως κατασταλτική. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με αυτά που προτείνεις στο κείμενό σου, αλλά πιστεύω πως είσαι αφ’ ενός μεν ιδιαίτερα σκληρός με τον αναρχικό χώρο και όχι όσο θα έπρεπε με την αντικαπιταλιστική αριστερά. Κατ’ αρχην μία σειρά αναρχικές ομάδες επίσημα ή ανεπίσημα έχουν τοποθετηθεί κριτικά απέναντι στη δράση της συγκεκριμένης ομάδας (πρόσφατα μέχρι και η συσπείρωση αναρχικών έβγαλε ανακοίνωση), δεύτερον ο αναρχικός χώρος δεν είναι ενιαίος ούτε εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο όπως η αριστερά (εφημερίδες, ανακοινώσεις τύπου κλπ). Τρίτον, όπως είπα και πιο πάνω έχουν περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας με την εν λόγω ομάδα. Χρειάζεται βέβαια το σύνολο του χώρου να διαχωριστεί άμεσα και με όποιο τρόπο μπορεί από τέτοιες πρακτικές, κάτι που νομίζω πως γίνεται.

    Όμως η αντιμετώπιση της αριστεράς είναι πολύ κακή. Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μνημείο συνομωσιολογίας, μικρομεγαλισμού και απογείωσης. Μετέτρεψε την πολιτική και οργανωτική αδυναμία της να προστατέψει μία διαδικασία της, σε δύναμη και μεγαλείο: είμαστε τόσο επικίνδυνοι για το σύστημα που μας επιτίθεται μέσω παρακρατικών κλπ κλπ. Αστυνομική αντίληψη της ιστορίας και εξηλεκτρισμός ίσον σοσιαλισμός, για να παραφράσω το Λένιν. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι μεγαλύτερο από την αυτοϊκανοποίηση. Προσπάθησε να διαχειρισθεί το Δεκέμβρη με όρους διαμεσολάβησης. Η ίδια, ως αντικαπιταλιστική, επαναστατική κλπ όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, θεωρεί τον εαυτό της ως την ενσάρκωση των ιστορικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Αμέσως μετά το Δεκέμβρη το βασικό της μέλημα ήταν να συγκροτήσει εκλογικό σχήμα για να εκφράσει και αυτή την εξέγερση σε αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ που είναι ρεφορμιστικός και διεκδικούσε το ίδιο πράγμα. Συμφωνώ πως ο αναρχικός χώρος δείχνει τελευταία σημάδια πειριχαράκωσης απέναντι στην αριστερά, αλλά πιστεύω πως βασική ευθύνη γι αυτό φέρει η δεύτερη με την πολιτική διαμεσολάβησης και ηγεμονισμού που προκρίνει, σε βάρος λογικών κοινής δράσης και μονιμότερης συζήτησης.

    Ο Δεκέμβρης δεν ήταν κανενός, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ που κλέγεται γιατί δεν πήρε το αναμενόμενο ποσοστό, ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που απογοητεύτηκε γιατί δεν κέρδισε κάποιες χιλιάδες ψήφους παραπάνω, ούτε των αναρχικών παρ’ όλο που πολλές μορφές εκφρασης του Δεκέμβρη ήταν δανεισμένες από αυτό το χώρο. Όπως έλεγε και ο Ξυδάκης εκείνες τις ημέρες “είδαν οι αναρχικοί του πιτσιρικάδες και φοβήθηκαν”. Η προσπάθεια νοηματοδότητησης ενός γεγονότος συνεχίζεται για πολύ καιρό μετά το πέρας του γεγονότος και δεν γίνεται μόνο από εμάς, το κίνημα, την αριστερά, την αναρχία . Γίνεται και από το κράτος και από ότι φαίνεται το τελευταίο κερδίζει αυτό το γύρο. Αυτό που ακολούθησε το Δεκέμβρη είναι γνωστό, ξενοφοβία, ανασφάλεια, ένταση της καταστολής, άνοδος της ακροδεξιάς. Στην πράξη λοιπόν, σε ποίον ανήκει ο Δεκέμβρης;
11. Ο/Η Manolo Kasimatis λέει:

    22 Ιουλίου 2009 στις 3:26 μμ

    Συγχαρητηρια και στον πρωτομαστορα του αρχικου κειμενου (και του μπλοκ)
    που τολμησε παρα πολλα
    αλλα και σε οσους σοβαρα και με επιχειρηματα ανταπαντησαν.
    Η εκρηξη αυτων των συλλογιστικων, των αναλυσεων και συνταξης των κειμενων
    αν και καποιοι μπορει να την θεωρουν τζουφια
    αποδεικνυει παρα πολλα αλλα μπορει να εχει παρα πολλους αποδεκτες
    και ισως και τους εαυτους μας…
    Μια επισημανση που την θεωρω πολυ βασικη και μαλλον την προπερασαμε.
    Τι ακριβως εγινε περι δημοσιευσεων με το indy ;
    Γιατι με αφορμη ενα γεγονος δεκα αλλα φυτρωνουν.

    υσ. ισως καποιοι μπορει «να εχουν τον σαματα για ψωμοτυρι»
    ομως τα νοσοκομεια και το περιβαλλον τους
    (παρολο τις φιλοτιμες προσπαθειες καποιων γιατρων)
    δεν ειναι οτι το καλυτερο…
12. Ο/Η stinathina λέει:

    22 Ιουλίου 2009 στις 4:24 μμ

    Αγαπητό «άτομο με σχιζοειδή στοιχεία προσωπικότητας» θα ήθελα να συμφωνήσω με όλα όσα λες αλλά δε μπορώ να μη διαφωνήσω με ένα σημείο.
    Λες:
    Συμφωνώ πως ο αναρχικός χώρος δείχνει τελευταία σημάδια πειριχαράκωσης απέναντι στην αριστερά, αλλά πιστεύω πως βασική ευθύνη γι αυτό φέρει η δεύτερη με την πολιτική διαμεσολάβησης και ηγεμονισμού που προκρίνει, σε βάρος λογικών κοινής δράσης και μονιμότερης συζήτησης.

    Δυστυχώς ενώ η κριτική που κάνεις στον αριστερό χώρο με βρίσκει σύμφωνο έχουμε λόγους νομίζω να είμαστε λιγότερο συγκαταβατικοί με τον αναρχικό χώρο.
    Από την πρώτη στιγμή μερίδα του αναρχικού χώρου φέρθηκε με παροιμιώδη αδιάλαξια και επιθετικότητα απέναντι στους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Κραυγαλέα παραδείγματα το πάρκο Κύπρου και Πατησίων και ακόμα και στο αντίστοιχο της οδού Ναβαρίνου, ενώ υποτίθεται πως εκεί το προηγούμενο πείραμα είχε διδάξει κάτι μερικούς.. Η συνεχής απαξίωση των κατοίκων έδειξε τα όρια αυτής της λογικής και τις βλαπτικές της συνέπειες. Η αντινομία της «κατάληψης» (βλέπε στην πράξη ιδιοποίησης και καπαρώματος) ενός ανοιχτού χώρου είναι πλέον κατάδηλη, πήραμε αυτούς τους χώρους για να παίξουμε το πολιτικό μας παιχνίδι εμπαίζοντας τους εαυτούς μας και μετά από ολόκληρο Δεκέμβρη είμαστε ακόμα 3000-5000 που τρέχουμε σε όλα τα μέτωπα. Να η διαμεσωλάβιση από την πίσω πόρτα, βάζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού κι όσοι δε θέλουν να έρθουν να παίξουν με τις «πολιτικές μας» είναι εχθροί. Κάνουμε πόλεμο φθοράς μέχρι να γίνει το δικό μας και ψέμματα πολλά ψέμματα και ρητορίες ξύλινες, γελοίες.

    Και όλη αυτή η μαγκιά στον Αγ. Παντελεήμονα; Θεωρώντας πως οι κάτοικοι είναι εκεί για να μας ακολουθούν; Με ποιά γλώσσα μιλάμε σε ποιόν; Μήπως μιλάμε στην πάρτη μας; Και στην Λυρική; (που έμοιαζε με παράδεισο κάποιες στιγμές..) Εκεί οι αριστεροί ήταν που έκοβαν τους άλλους και τους έλεγαν τι να πούνε; Δεν υπήρχε μια ηγεμονική ψυχολογία από το αναρχικό κομμάτι της συνέλευσης; Το φοβερό είναι πως αυτό το δέχτηκαν όλοι αλλά η χρήση που έγινε ήταν κοντόφθαλμη και ερήμην του ανθρώπινου παράγοντα. Και η συμπεριφορά λες και εμείς ξέρουμε για την Κωνσταντίνα Κούνεβα καλύτερα από αυτήν και λογοκρίνουμε όποιον θέλουμε με απειλές και όταν μας ξεμπροστιάζει η ίδια με επιστολή της αρνούμαστε να την ακούσουμε κι αρχίζουμε τα διάφορα που δε διαφέρουν με τις αστειότητες που περιγράφεις για το ανακοινωθέν του Ανταρσία λίγο πιο πάνω..

    Υπήρχαν οι εξαιρέσεις ευτυχώς, αλλιώς δε θα καθόμουν να έγραφα μια λέξη, θα ήταν χαμένος χρόνος, τελείως. Τελικά ο αναρχικός χώρος έχει ωφεληθεί, (αυτή είναι η ανάλυση που γίνεται στα καφενεία και στις συνελεύσεις) το κοινωνικό μέτωπο, όμως, όχι. Διώξαμε μάλλον τον κόσμο, δεν τον ενημερώσαμε, και δεν αλλάξαμε την σκέψη και την συνείδηση του, επενδύσαμε στην δυσαρέσκεια τυφλά και στην απελπισία λέγοντας πως αυτό θα οδηγήσει όλο και περισσότερους να κατανοήσουν και να αφυπνιστούν..
    Τι κρίμα. Θεωρώ πως πολύ περισσότερο απ’ όσο παραδεχόμαστε, το πεδίο ήταν κατεξοχήν πεδίο πειραματισμού του αναρχικού χώρου και μάλιστα, ότι έπαιξε άσχημα μέχρι τώρα. Δεν πρότεινε στην πραγματικότητα κάτι.

    Όλα αυτά ενώ η κοινωνία ασφυκτιά και χάνει κάθε εμπιστοσύνη στην «Δημοκρατία» Ι.Χ. που έχουν στήσει τα κόμματα.
    Η έπαρση και η ανοησία των αναρχικών με ξένισε περισσότερο από των άλλων.. Οι λόγοι είναι μάλλον συναισθηματικοί βέβαια αλλά ακόμα κι αν είναι αυτός ο λόγος δε μπορώ να διαβάσω αυτά που λέτε και να μείνω σιωπηλός. Αν δε τα πούμε δε θα πάμε πουθενά.
    Ένα από τα μαθήματα αυτών των ημερών είναι πως δεν είναι μόνο ο Σύριζα ή η Ανταρσία που καπελώνουν αλλά και οι αναρχικές ομάδες και πρέπει τελικά να δούμε πως αντιμετωπίζεται αυτό. Δε ξέρω. Και δεν είμαι σίγουρος πως θέλω να μάθω, πλέον. Νομίζω πως πρέπει οι χώροι και οι αγώνες να ανοίξουν, αρχίζω να σκέφτομαι μόνο με βάση συγκεκριμένα προβλήματα για να μη πέσω στα νύχια των πολιτικά ενσυνείδητων.
    Σας εύχομαι καλή συνέχεια, υγεία, διαύγεια και δύναμη.
13. Ο/Η aformi λέει:

    22 Ιουλίου 2009 στις 6:39 μμ

    Απάντηση ΚΚ προς άτομο με σχιζοειδή στοιχεία προσωπικότητας
    Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε κάποιες από τις αντιρρήσεις που αναπτύσσεις.
    1. Δεν υποστήριξα ότι “οι της Μεσολογγίου” είναι “εκπρόσωποι του πιο φτωχού κτλ κομματιού της νεολαίας” (και η ορολογία έχει νομίζω σημασία). Οι εκφράσεις που χρησιμοποίησα, είναι: “πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι του κοινωνικού δυναμικού που έκανε την εξέγερση του Δεκέμβρη” και σε άλλο σημείο: “ένα δυναμικό τμήμα αυτής νεολαίας που εξεγέρθηκε και έχασε”. Ο όρος “εκπρόσωποι” υποδηλώνει α) μια σαφή ανάληψη από τη συγκεκριμένη ομάδα ενός ρόλου (να εκπροσωπήσει), β) μια κάποια αναγνώριση αυτού του ρόλου από κάποια κοινωνικά σύνολα (τμήματα της φτωχής νεολαίας να τους αναγνωρίζουν ως εκπροσώπους δηλ.) και γ) μια συνοχή (ιδεολογική και πολιτική) την οποία οι της Μεσολογγίου δεν διαθέτουν.
    Θα επιμείνω όμως στην άποψη που διατύπωσα, ότι ο το κοινωνικό δυναμικό που έκανε την εξέγερση του Δεκέμβρη, ήταν η φτωχή νεολαία. Ο όρος φτωχή νεολαία που χρησιμοποίησα, περιγράφει νομίζω το διαταξικό χαρακτήρα αυτής της εξέγερσης (δεν υποστήριξα ότι πρόκειται για νεολαία προερχόμενη από την εργατική τάξη για παράδειγμα), αλλά η αναφορά της διαταξικότητας ως εργαλείο ανάλυσης (και όχι απλής περιγραφής) έχει νομίζω κινδύνους. Ο πιο σοβαρός είναι να μην μπορέσουμε να αντιληφθούμε την εξέγερση σαν σημαντική στιγμή της ταξικής πάλης, στην οποία συμπυκνώνονται μια σειρά από αντιφάσεις και με την οποία εκφράζονται ποικίλες δυσαρέσκειες. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί εάν δεν υπάρχει εκ των προτέρων ή δεν έχει αναδειχθεί από την συγκυρία ένα στοιχείο που θα επανανοηματοδοτήσει όλα τα άλλα στοιχεία της εξέγερσης. Αυτό το στοιχείο στην εξέγερση του Δεκέμβρη (της οποίας πρωταγωνιστές ήταν νεολαίοι) δεν είναι ακριβώς ταξικό, αλλά όμως δεν διαμορφώνονταν και σε απόσταση από τις επιπτώσεις της ταξικής πάλης στη συγκυρία. Η νεολαία που έκανε την εξέγερση είναι οι άνθρωποι που διαπαιδαγωγούνται σήμερα(και δεν αναφέρομαι μόνο στην εκπαιδευτική διαπαιδαγώγηση), για να δεχθούν να αναλάβουν ταξικούς ρόλους στις κατώτερες κοινωνικές βαθμίδες αύριο, με χειρότερους όρους απ’ ο,τι η προηγούμενη γενιά. Οι αιτίες της εξέγερσης δεν προέκυπταν μόνο από την άρνησή τους να αναλάβουν αυτόν το ρόλο, αλλά και από τη δυσαρέσκειά που γεννούν οι μέθοδοι διαπαιδαγώγησης (η εκπαίδευση, η καταστολή, ο αποκλεισμός κτλ). Από τη στιγμή που αυτή η δυσαρέσκεια εκδηλώθηκε σαν αμφισβήτηση (έστω και με ασαφή πολιτικά χαρακτηριστικά) μπορούσε να γενικευτεί και να συμπεριλάβει ένα πλήθος νεολαιίστικων προβλημάτων, ακόμα και παιδιών με διαφορετική ταξική καταγωγή (όπως πχ της γονεϊκής εξουσίας).
    2. Θεωρώ λοιπόν ότι η δράση της “ομάδας Μεσολογγίου” μπορεί να κατανοηθεί και να ερμηνευτεί μόνο σε σχέση με μια φτωχή νεολαία που εξεγέρθηκε και έχασε. Νομίζω πως υποτίμησες το στοιχείο της ήττας της εξέγερσης, το οποίο όμως παίζει κάποιον ρόλο στην προσέγγισή μου. Υποστηρίζω ότι αυτή η ομάδα προσπαθεί να αναπαραστήσει την εξέγερση (κάποια μάλλον συγκινητικά της στιγμιότυπα) σε συνθήκες ήττας, την οποία δεν μπορεί ούτε να κατανοήσει, αλλά ούτε και να αποδεχθεί. Γι’ αυτό και σε πολύ μεγάλο βαθμό οι επιθέσεις τους στρέφονται κυρίως προς την άκρα αριστερά. Κι αυτό είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα στοιχείο πολιτικού συλλογισμού, εξαιρετικά απλοϊκού, αλλά εντός των πλαισίων της πολιτικής σκέψης του χώρου των αναρχικών και της άκρας. Με τις επιθέσεις αυτές δηλώνεται μιαν αναγνώριση πολιτικής εγγύτητας των δύο χώρων, από την οποία όμως αναγνώριση καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι το νόημα (ή κάτι παρόμοιο) της εξέγερσης κινδυνεύει από την άκρα, περισσότερο απ’ ότι από τον ΣΥΝ για παράδειγμα. Και οπωσδήποτε περισσότερο από όσο κινδυνεύει από την ΚΝΕ (η οποία δεν μπορεί φυσικά να διεκδικήσει την εξέγερση).
    Δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει στην κατανόηση αυτού του φαινομένου το παράδειγμα του χουλιγκανισμού, γιατί έτσι θα μείνουμε μόνο στο επίπεδο της διαπίστωσης επιφανειακών ομοιοτήτων (η τυφλή βία κτλ) υποτιμώντας τα πολιτικά χαρακτηριστικά που υπάρχουν στη δράση της ομάδας Μεσολογγίου. Τα παραθέτω: ιδρυτικό γεγονός της συγκρότησής της είναι ο Δεκέμβρης και πιο συγκεκριμένα η υποχώρηση της κατάστασης εξέγερσης. Ο χώρος συγκέντρωσής τους και δράσης τους είναι τα Εξάρχεια, η πιο πολιτικοποιημένη περιοχή της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα, ο τόπος όπου σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος. Οι ιδεολογικοπολιτικές τους αναφορές είναι ο Γρηγορόπουλος, ο Δεκέμβρης και η αναρχία. Οι διαδικασίες με τις οποίες συγκροτούνται και καθορίζουν την δράση τους είναι συνελευσιακού τύπου (έστω και σαν κακέκτυπα συνέλευσης). Οι στόχοι τους επιλέγονται με πολιτικά κριτήρια, είτε πρόκειται για την άκρα αριστερά, είτε για δυνάμεις καταστολής (ακόμα και στην περίπτωση της επίθεσης στο γκέι μπαρ, υπήρχε ένα κάποιο πολιτικό κριτήριο).
    Δεν νομίζω πως βοηθάει όμως και η σύγκριση με τα SA του Ρεμ και εξάλλου έχω κάποιες διαφωνίες στον τρόπο που περιγράφεις τα χαρακτηριστικά των SA. Νομίζω πως και σε αυτή την περίπτωση το στοιχείο της ταξικής και μάλιστα αντικαπιταλιστικής αναφοράς (οπωσδήποτε στρεβλής και εκφυλισμένης) υπήρχε: ας μην ξεχνάμε τα SA εξολοθρεύτηκαν από τα SS, στην προσπάθεια του Χίτλερ να πείσει την Γερμανική αστική τάξη και το Γερμανικό Επιτελείο Στρατού, ότι δεν είναι εξτρεμιστής. Τα SA τον βοήθησαν να ανέβει στην εξουσία με την υπόσχεση ότι έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για να προχωρήσουν σε μια “δεύτερη αντικαπιταλιστική επανάσταση” (έτσι προσδιόριζαν τα μέλη των SA τις φιλοδοξίες τους). Όμως το πιο σημαντικό είναι, ότι η σχέση των εξαθλιωμένων κομματιών με το φασισμό, δεν προκύπτει αυτόματα, από την “ταξική τους φύση” (όπως θα μπορούσε να πει κάποιος).
    Επίσης νομίζω πως θα πρέπει να είμαστε κάπως προσεχτικοί με την χρήση του όρου “λούμπεν” ο οποίος έχει έντονη και αρνητική συναισθηματική φόρτιση, αλλά καμιά αναλυτική αξία.
    Στην περίπτωση της ομάδας Μεσολογγίου δεν έχουμε να κάνουμε με μια εν δυνάμει φασιστική συμμορία, αλλά (θα επιμείνω σ΄ αυτό) με ένα κομμάτι της νεολαίας του Δεκέμβρη αποκομμένο από τις πολιτικές εμπειρίες και τις πολιτικές παραδόσεις και λογικές του χώρου, που θέλει να συνεχίσει την εξέγερση και μισεί όσους του λένε ότι η εξέγερση σταμάτησε.
    Δεν εννοώ, ούτε υπαινίσσομαι ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αντιπροσωπευτικός όλης της φτωχής νεολαίας. Κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχαμε (τουλάχιστον σε αυτή την έκταση) ανάλογες επιθετικές συμπεριφορές και η συγκεκριμένη ομάδα δεν υπήρχαν καν.
    2. Επίσης δεν ανέφερα πουθενά ότι οι φτωχοί νεολαίοι “μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να εκφραστούν” (αυτό θα ήταν όντως ελιτισμός). Προσπάθησα να σκιαγραφήσω τα χαρακτηριστικά της πολιτικής έκφρασης της νεολαίας σε κατάσταση εξέγερσης ή ξεσπάσματος, τα οποία δεν ταυτίζονται με τον τρόπο σκέψης της “ομάδας Μεσολογγίου”. Δεν συμφωνώ ότι αυτή η πολιτική σκέψη μπορεί να κατανοηθεί με παραδείγματα αντιαποικιοκρατικής αμφισβήτησης (εξοβελίζοντας δηλαδή το στοιχείο της ταξικής αντιπαράθεσης), αλλά ούτε και με όρους ψυχανάλυσης, όπου αφετηρία μας θα είναι η αποδοχή αυτής της σκέψης και αυτών των συμπεριφορών ως “σύμπτωμα”, που θα καθιστούν αναγκαία την συνδρομή του ψυχαναλυτή (ίσως έναν “συλλογικό” ψυχαναλυτή, απαλλαγμένο από συμπτώματα), για να αποκωδικοποιήσει την “συμπτωματική” τους γλώσσα και να την εντάξει σε ένα συμβολικό σύστημα (ποιο μπορεί να είναι αυτό το συμβολικό σύστημα, το οποίο δεν γίνεται αποδεκτό εκ των προτέρων από τον “ασθενή” και εξαιτίας αυτής της αναγνώρισης της εγκυρότητας του συμβολικού συστήματος παράγεται εν μέρει το σύμπτωμα).
    Αυτό που προσπάθησα να πω μένοντας περισσότερο στο επίπεδο της περιγραφής παρά της ανάλυσης είναι ότι η σύγχρονη φτωχή νεολαία στερείται της πρόσβασης, όχι μόνο στα “αγαθά”, την προσφορά των οποίων διαφημίζει ο καπιταλισμός, αλλά και στις θεσμικές πολιτικές και κινηματικές διαδικασίες (οργανώσεις του κινήματος, συνδικαλισμός κτλ) για τη διεκδίκησή τους. Και ως εκ τούτου, όταν εξεγείρονται ή ξεσπάνε, η ιδεολογική και πολιτική γλώσσα με την οποία θα κατανοήσουν την εμπειρία τους, δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά του πολιτικού λόγου των οργανώσεων του κινήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι η “γλώσσα τους” είναι τσιμενταρισμένη και δεν δέχεται επιρροές και επανανοηματοδοτήσεις. Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό είναι (όχι να αναλάβει κάποιος την ψυχανάλυσή τους, αλλά) οι οργανώσεις του κινήματος να μπουν οι ίδιες στη διαδικασία διαμόρφωσης ενός πολιτικού λόγου, μορφών οργάνωσης και δράσης που να περιλαμβάνουν και την εμπειρία αυτών των ανθρώπων. Και κυρίως να τους δίνουν κινηματικό περιεχόμενο δράσης.
    Δεν νομίζω πως έχει νόημα να επιχειρηματολογήσω, για ποιο λόγο πιστεύω ότι αυτό πρέπει να το κάνει η αντικαπιταλιστική αριστερά, όπως επίσης δεν έχει νόημα (στα πλαίσια αυτής της συζήτησης που κάνουμε) να ασχοληθούμε με το ποιος έχει ευθύνες για την έλλειψη συνεργασίας μεταξύ αντικαπιταλιστικής αριστεράς και αναρχικού χώρου.
    Ωστόσο δεν έχεις δίκιο όταν γράφεις ότι είμαι “ιδιαίτερα σκληρός με τον αναρχικό χώρο και όχι όσο θα έπρεπε με την αντικαπιταλιστική αριστερά”. Η μομφή που διατυπώνω εναντίον του αναρχικού χώρου, είναι ότι δεν κάνει όσα θα μπορούσε για να περιοριστεί η δράση αυτής της ομάδας, γιατί πιστεύω ότι ο αναρχικός χώρος είναι ο μόνος αυτή τη στιγμή που μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Επίσης χρεώνω κυρίως στον αναρχικό χώρο την ευθύνη της μη συνεργασίας. Αλλά είναι νομίζω σαφές, ότι (επειδή το κείμενο αποσκοπεί κυρίως να απαντήσει σε απόψεις τέτοιες όπως αυτές που εκφράστηκαν στην ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), η κριτική μου είναι πιο σκληρή εναντίον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ακριβώς γιατί απ’ αυτήν έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις.
    Θα συμφωνήσω επίσης ότι ο Δεκέμβρης δεν ήταν κανενός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές, κοινωνικές ή όποιες άλλες συλλογικότητες και άτομα συμμετείχαν (με τον τρόπο που συμμετείχαν) δεν έχουν το δικαίωμα να αναφέρονται σε αυτόν και να τον ερμηνεύουν, με βάση την ιδιαίτερη μεθοδολογία τους. Ας κρίνουμε την αποτελεσματικότητα αυτής της μεθοδολογίας και ας μην επιχειρούμε να αγιοποιήσουμε μια ζωντανή κινηματική διαδικασία.
    Τέλος θα πρέπει να σου πω ότι είναι σωστός ο υπαινιγμός που λανθάνει (;) στην ερώτηση “τι στοιχεία διαθέτω”. Το κείμενο (είναι νομίζω σαφές) δεν βασίζεται σε κανενός είδους έρευνα, αλλά προκύπτει από πολιτικές συζήσεις και από πληροφορίες που μου έχουν δώσει σύντροφοι και του ακροαριστερού και του αναρχικού χώρου. Και βέβαια στην εμπειρία της πολιτικής μου δράσης από τις θέσεις της επαναστατικής αριστεράς. Ως εκ τούτου μπορεί ο βαθμός αυθαιρεσίας να είναι πολύ μεγάλος. Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να συμβάλω με τρόπο ψύχραιμο, στη συζήτηση και στην κατανόηση ενός σοβαρού προβλήματος. Από κει και πέρα, τα προβλήματα της σύγχρονης νεολαίας, η πολιτική της σκέψη, καθώς και τα χαρακτηριστικά της “ομάδας Μεσολογγίου” μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο κοινωνιολογικής, πολιτικής επιστημονικής, ακόμα και ανθρωπολογικής μελέτης, που δεν είμαι σε θέση να κάνω.
14. Ο/Η . λέει:

    22 Ιουλίου 2009 στις 8:55 μμ

    οφείλω εξαρχής να ξεκαθαρίσω ότι δε διάβασα λεπτομερώς όλες τις τοποθετήσεις, κυρίως γιατί το θέμα μ’ αφήνει αδιάφορη ως είδηση.
    αλλά δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι η προσέγγιση για τον ταξικό χαρακτήρα της εξέγερσης του δεκέμβρη του κ.κ. είναι ολίγον σούπα και εκτός πραγματικότητας.
    κατ΄αρχάς, είναι σούπα γιατί ξεχειλώνει τόσο πολύ την έννοια του ταξικού – υποψιάζομαι το λόγο αλλά δεν είναι της παρούσης – που καταλήγει να μην έχει περιεχόμενο.
    και δεύτερον, να του υπενθυμίσω δυστυχώς αυτό που έχει προσπαθήσει πολύ να ξεχάσει: οι πρώτοι και πρώτες που βγήκαν στο δρόμο το πρωι της δευτέρας ήταν οι μαθητές και οι μαθήτριες των βορείων προαστίων (του ψυχικού, για παράδειγμα). αυτά τα παιδιά (που καλά έκαναν και βγήκαν στο δρόμο και όλοι και όλες το χαρήκαμε) δε βγήκαν ούτε γιατί προέρχονται από τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα ούτε γιατί το μέλλον τους επιφυλλάσει τις χειρότερες θέσεις στην παραγωγική αλυσίδα του καπιταλισμού. βγήκαν για άλλους λόγους οι οποίοι είναι εμφανώς και προφανώς κοινωνικοί – όχι ταξικοί.
    αν ήταν ταξικοί οι λόγοι των παιδιών των β.π., τι να πούμε εμείς, οι προλετάριοι και προλετάριες των γειτονιών του κέντρου που λιώνουμε για 3 κι 60 (που λέγανε κάποτε);

    εις το επανιδείν.
15. Ο/Η άτομο με σχιζοειδή στοιχεία προσωπικότητας λέει:

    22 Ιουλίου 2009 στις 9:58 μμ

    ΚΚ, προφανώς δεν προσπαθώ να σου αποδώσω την άποψη πως η ομάδα της Μεσολογγίου εκπροσωπεί πολιτικά τη φτωχή νεολαία που εξεγέρθηκε το Δεκέμβρη, εννοούσα αυτό που γράφεις, πως η εν λόγω ομάδα είναι αντιπροσωπευτική αυτής της νεολαίας. Με αυτή τη θέση διαφώνησα ακόμη και αν πάρουμε υπόψιν την ήττα του Δεκέμβρη. Ωστόσο ακόμη και αυτή δεν είναι δεδομένη. Ποια ήταν τα αιτήματα του Δεκέμβρη που δεν πραγματώθηκαν; Ακόμα και η ήττα που αναφέρεις ήταν μία εκ των υστέρων αφήγηση που δόθηκε από ορισμένα τμήματα, πολιτικοποιημένα που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, προβάλλοντας τα δικά τους αιτήματα τα οποία δεν μπόρεσαν σε καμία στιγμή να γενικευτούν. Σίγουρα ο Δεκέμβρης ήταν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης, όπως τα πάντα άλλωστε. Η διαταξικότητα έχει να κάνει με το γεγονός πως στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν
    και μεσοστρώματα και παιδιά των πιο ευκατάστατων κομματιών της εργατικής τάξης κ.α., άρα δεν μπορείς να δώσεις ένα ξεκάθαρο ταξικό στίγμα σε αυτές, στο βαθμό που δεν κυριάρχησαν συγκεκριμένα αιτήματα που να το αναδεικνύουν. Στην πραγματικότητα είχες μία ενιαία μορφή και ένα γενικό περιεχόμενο (το αντιμπατσικό ούτε καν το αντικατασταλτικό), που όμως υπέκρυπτε το γεγονός πως διαφορετικές κοινωνικές ομάδες νεολαίας κινητοποιούνταν ορμώμενοι από διαφορετικά βιώματα και επιδιώκοντας διαφορετικούς στόχους. Η κατάληψη του πολυτεχνείου εκείνες τις μέρες, απείχε μίλια από αυτή της Νομικής, παρά το ότι τα δύο κτίρια απέχουν πέντε στενά μεταξύ τους. Στο πρώτο σου κείμενο υπαινίχθηκες πως η δράση της συγκεκριμένης ομάδας
    είναι αντιπροσωπευτική των όρων πολιτικοποίησης και δράσης της φτωχής νεολαίας (ακόμα και συνυπολογίζοντας την ήττα). Αυτό όμως δεν προκύπτει από κάπου και στο βαθμό που δεν υπάρχουν στοιχεία για την ταξική καταγωγή των μελών της ομάδας αυτής, την πολιτική συγγένεια της δράσης της με αυτή της φτωχής νεολαίας (έστω και στην ακραία εκδοχή της) κλπ η θέση αυτή είναι αυθαίρετη και παραπέμπει σε ελιτίστικες λογικές. Αυτό που προσπάθησα να καταδείξω στο πρώτο μου κείμενο είναι πως το κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής δράσης σήμερα, είναι αυτό της επίθεσης στα “σύμβολα”, της υποκατάστασης, της βίαιης φυσικής αντιπαράθεσης με την όποια εξουσία, των συμβολικών ενεργειών. Είναι μία “γλώσσα” που αναπτύχθηκε πάνω στην ήττα και υποχώρηση αυτών της αριστεράς, της πολιτικής αναρχίας και άλλων ρευμάτων, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τα μήντια και το “θέαμα”. Αυτός ο τρόπος έκφρασης δεν αντιστοιχεί σε ορισμένα μόνο κοινωνικά τμήματα: τη φτωχή νεολαία πχ.

    Ακριβώς επειδή βλέπεις τη δράση αυτής της ομάδας ως αντιπροσωπευτική ευρύτερων κομματιών φτωχής νεολαίας καταβάλλεις ιδιαίτερη προσπάθεια να αναδείξεις πολιτικά στοιχεία και μάλιστα με θετικό ταξικό πρόσημο σε αυτή. Το γεγονός πως έχουν τη βάση τους στα Εξάρχεια και στη Μεσολογγίου δεν λέει κάτι από μόνο του (ο πυρήνας τους υπήρχε και πριν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και είχε δημιουργήσει προβλήματα πιο μικρής έκτασης βέβαια). Πριν κάμποσο καιρό και ο τοπικός σύνδεσμος της ΑΕΚ είχε αντίστοιχη δράση, αλλά δεν του απέδωσε κανείς τέτοιο πολιτικό υπόβαθρό. Το ότι την πέφτουν συνέχεια σε μέλη των ΕΑΑΚ και της άκρας αριστεράς έχει να κάνει με το γεγονός πως οι τελευταίοι, αφ’ ενός μεν αντιστάθηκαν, άρα δημιουργήθηκε βεντέτα, αφ’ ετέρου είναι “αριστεροί” άρα κακοί. Το ότι δηλώνουν αναρχικοί δεν σημαίνει τίποτα. Σε ένα κείμενό του ο Αντόρνο για τους Ναζί έγραφε πως αυτό που τους παρακινούσε σε μεγάλο βαθμό δεν ήταν τόσο η επιδίωξη κάποιων πολιτικών στόχων (η κυριαρχία του έθνους της φυλής κλπ) άλλα η φαντασίωση της απόλυτης εξουσίας με όλα τα προνόμια που αυτή συνεπάγεται (προφανώς δεν ισχυρίζομαι πως είναι φασίστες, ούτε κάνω ψυχαναλυτική ερμηνεία). Η συγκεκριμένη ομάδα, όπως ανέφερα και στην πρώτη μου απάντηση δεν έχει καμία πολιτική δραστηριότητα (κάτι που έχει και η πιο πρωτόγονη αναρχική ομάδα), δεν διατυπώνει κανένα πολιτικό λόγο, ακόμη και αυτόν τον ασυνάρτητο της Σέχτας. Η λογική της είναι αυτή της εξουσίας – κυριαρχίας, και της εκτόνωσης. Αυτά που εσύ προσπαθείς να αναδείξεις ως πολιτικά στοιχεία είναι επιφανειακά και συγκυριακά. Από κάποιο σημείο και ύστερα κάθε ομάδα που διεκδικεί να είναι πολιτική την κρίνεις από τη δράση της και το λόγο της. Από αυτή την άποψη είναι απόβλητο του Δεκέμβρη και όχι αντιπροσωπευτικό, ούτε καν της ήττας του. Το ταξικό υπόβαθρο των SA που αναφέρεις δεν αναιρεί το γεγονός πως αντιπροσώπευαν ένα θανάσιμο κίνδυνο για το εργατικό κίνημα (αν και επηρεάζει την τακτική αντιμετώπισής τους).

    Γράφεις: “Δεν εννοώ, ούτε υπαινίσσομαι ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αντιπροσωπευτικός όλης της φτωχής νεολαίας. Κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχαμε (τουλάχιστον σε αυτή την έκταση) ανάλογες επιθετικές συμπεριφορές και η συγκεκριμένη ομάδα δεν υπήρχαν καν.
    2. Επίσης δεν ανέφερα πουθενά ότι οι φτωχοί νεολαίοι “μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να εκφραστούν” (αυτό θα ήταν όντως ελιτισμός). Προσπάθησα να σκιαγραφήσω τα χαρακτηριστικά της πολιτικής έκφρασης της νεολαίας σε κατάσταση εξέγερσης ή ξεσπάσματος, τα οποία δεν ταυτίζονται με τον τρόπο σκέψης της “ομάδας Μεσολογγίου””. Εδώ αντιφάσκεις, είναι ή δεν είναι αντιπροσωπευτική η εν λόγω ομάδα; αν ναι χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης και αντιμετώπισης γιατί τέτοιες καταστάσεις θα βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας και μάλιστα με αυξανόμενη συχνότητα και ένταση, αν όχι τι νόημα έχει να το συζητάμε; χρησιμοποίησα τη ρήση (και βιβλίο της Σπίβακ) για να καταδείξω την έλλειψη γλώσσας από τη μεριά των καταπιεσμένων σήμερα ώστε να μπορούν να εκφράστουν θετικά, με την έννοια ενός κάποιου στοιχειωδώς συνεκτικού προτάγματος και όχι απλά με αυθόρμητα ξεσπάσματα – αντιδράσεις στην καταπίεση. Αναφερόμουν δηλαδή στη μη συγκρότησή τους ως συλλογικά πολιτικά υποκείμενα, αποτέλεσμα της ήττας, τίποτα περισσότερο. Υποτιμάς το πόσο αυτή η γλώσσα ή οι “θεσμικές πολιτικές και κινηματικές διαδικασίες (οργανώσεις του κινήματος, συνδικαλισμός κτλ)”, όπως αναφέρεις είναι που διαμορφώνει τα πολιτικά υποκείμενα και όχι απλά η ταξική τους θέση (class reductionism). Η τελευταία λειτουργεί διπλά, με το να παράγει συγκεκριμένες ωθήσεις και να θέτει ορισμένα όρια στην πολιτική τοποθέτηση, αλλά μέχρι εκεί.

    Όσον αφορά τις ευθύνες. Επαναλαμβάνω πως ο αναρχικός χώρος είναι πολύ λιγότερο ενιαίος από την αριστερά. Έχει σημαντικά λιγότερες δυνατότητες ενιαίας τοποθέτησης από αυτή η οποία σε κάθε περίπτωση εμφανίζεται και ως περισσότερο πολιτική (η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για παράδειγμα συσπειρώνει τις περισσότερες οργανώσεις του χώρου). Η ανάλυση που προσπάθησα να κάνω υπονοεί πως τέτοιες πρακτικές δεν αντιπροσωπεύουν καμία τάση και πρέπει να απομονωθούν πλήρως, πρώτα και κύρια από τον αναρχικό χώρο, γιατί τα εν λόγω άτομα διεκδικούν για τον εαυτό τους τον τίτλο του αναρχικού. Λογικές του τύπου: αφού αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και χτυπούν κατά κύριο λόγο αριστεριστές, τους ανεχόμαστε, είναι λάθος. Ωστόσο είναι περισσότερο καθήκον της αριστεράς να ρίξει γέφυρες προς τους αναρχικούς, ακριβώς επειδή είναι πιο πολιτικοποιημένος χώρος και με περισσότερες δυνατότητες ενιαίας έκφρασης. Άλλα και για έναν επιπλέον λόγο. Επειδή το μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ριζοσπαστικοποίησης για διάφορους λόγους που δεν μπορώ να αναπτύξω εδώ κατευθύνεται προς τον ευρύτερο αναρχικό χώρο. Είναι άλλο πράγμα ο πολιτικός ανταγωνισμός και άλλο η έχθρα και η αναρχοφοβία η αριστεροφοβία αντίστοιχα. Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.

    Τέλος προς τον σ. Stinathina δεν διαφωνώ μαζί σου για τις πρακτικές μεγάλου κομματιού του αναρχικού χώρου. Δεν τις θεωρώ ούτε πιο δημοκρατικές, αδιαμεσολάβητες, ουτε λιγότερο υπακαταστατικές. Ίσα ίσα, όπου δεν υπάρχουν τυπικές δομές (που η αριστερά λιγότερο ή περισσότερο τις έχει) τα πράγματα μπορεί να είναι και χειρότερα (η τυραννία της απουσίας δομών που έγραφε και μία παλιά φεμινίστρια) με αποτέλεσμα να αναπαράγονται φαινόμενα κυριαρχίας του “αρσενικού Α”. απλά αναφερόμουνα αποκλειστικά στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης ομάδας και στη διαμόρφωση μονιμότερων σχέσεων αριστερού – αναρχικού χώρου. Οι πρακτικές και ο πολιτικός λόγος και των δύο χώρων έχουν πολλές αδυναμίες, αλλά όπως και συ αναφέρεις ποιά είναι η εναλλακτική; στον πόλεμο (και η ταξική πάλη είναι πόλεμος) πας με τα όπλα που έχεις, όπως έλεγε και ο Ράμσφελντ, ο οποίος κάτι ήξερε από πολεμους.
16. Ο/Η KK λέει:

    23 Ιουλίου 2009 στις 12:09 μμ

    ΚΚ
    “άτομο με σχιζοειδή στοιχεία προσωπικότητας” νομίζω πως επιμένεις να αναπαράγεις ένα λάθος για το οποίο με κατηγορείς. Λες ότι δεν ξέρουμε κάτι πιο συγκεκριμένο για την ομάδα Μεσολογγίου (πχ ταξική της σύνθεση) για να μπορούμε να γενικεύσουμε, αλλά από αυτή τη διαπίστωση περνάς σε κρίσεις ψυχολογικού (ή ψυχαναλυτικού αν θες) χαρακτήρα, και σε διαπιστώσεις που είναι πάρα πολύ γενικές για να έχουν μια κάποια αξία ως μέσα κατανόησης (πχ ο ρόλος των μίντια, η κυρίαρχη ιδεολογία). Επίσης λες ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν είναι αντιπροσωπευτική της φτωχής νεολαίας, αλλά οι διαπιστώσεις που κάνεις για τη γλώσσα των καταπιεσμένων αφορούν (αδιαφοροποίητα σχεδόν και ταυτοχρόνως) αυτά τα δύο διαφορετικά σύνολα (από τη μια έχουμε “ομάδα” και από την άλλη κοινωνικό στρώμα).
    Νομίζω όμως ότι και στην άποψη σου για την εξέγερση υπάρχει ένα προβληματικό σημείο: επιμένεις να αναζητάς ένα “υποκείμενο ταξικής πάλης” και όταν δεν το βρίσκεις καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το ταξικό στοιχείο (ως το καθοριστικό στοιχείο της εξέγερσης αλλά και της ανάλυσής της) απουσιάζει (ή υποβαθμίζεται).
    Θα επιμείνω (χωρίς να επαναλάβω) στη σκιαγράφηση των ταξικών χαρακτηριστικών της εξέγερσης. Θα επισημάνω απλώς ότι η απουσία ενός ενιαίου πολιτικού λόγου που να ενοποιεί τις επιμέρους πολιτικές επιδιώξεις και να διαμορφώνει τα στοιχεία μιας, λίγο – πολύ, ενιαίας ιδεολογίας για τους εξεγερμένους, δεν πρέπει να μας κάνει εύκολα να περνάμε στην θεωρία των διαφορετικών “αφηγήσεων”, γιατί έτσι παραβλέπουμε ότι σε κάθε επιμέρους αφήγηση, υπάρχει ισχυρό το στοιχείο της διεκδίκησης να καταστεί ηγεμονική (η κάθε επιμέρους αφήγηση).
    Λέγοντας ηγεμονική αφήγηση, καταλαβαίνουμε ότι δεν εννοώ την εξαφάνιση όλων των άλλων αφηγήσεων υπέρ μιας που στο τέλος γίνεται η αφήγηση όλων, αλλά την ικανότητα μιας αφήγησης να αναδειχθεί σε πολιτικό λόγο (πολιτική ιδεολογία, προοπτική), αφενός μεν ενσωματώνοντας στοιχεία επιμέρους αφηγήσεων (πχ. στόχους άλλων κοινωνικών ομάδων), αφετέρου δε επανανοηματοδοτώντας μέρος του περιεχομένου των άλλων αφηγήσεων.
    Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει μια σειρά από διαφορετικές αφηγήσεις να διαρθρώνονται ως συστήματα πολιτικού λόγου, με κάποια κοινή αναφορά από την οποία αντλούν την εγκυρότητά τους (πχ η ίδια η εξέγερση, ή οι καταπιεσμένοι, ή τα δικαιώματα κτλ). Αν δεν υπάρχει αυτή η κοινή αναφορά οι αφηγήσεις δεν μπορούν φυσικά να επικοινωνήσουν μεταξύ τους (όπως πχ δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους οι αφηγήσεις ενός φασίστα και ενός αναρχικού).
    Στο Δεκέμβρη καμιά επιμέρους αφήγηση δεν κατέστη ηγεμονική, γι’ αυτό και δεν έγινε εφικτό να διατυπωθούν εκείνα τα αιτήματα που θα μπορούσαν να δώσουν συνέχεια και διέξοδο στην εξέγερση. Όμως οι διάφορες αφηγήσεις (κατά την εξέγερση και μετά) αναπτύχθηκαν εντός ενός πλαισίου που καθιστά δυνατή και επιτρεπτή την αντιπαράθεση για τη διεκδίκηση ηγεμονίας.
    Συμφωνώ ότι η γλώσσα των καταπιεσμένων διαμορφώνεται κάτω από την κυριαρχία της κυρίαρχης ιδεολογίας. Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Γιατί χρησιμοποιούμε τη διατύπωση “η γλώσσα των καταπιεσμένων”; Δηλαδή γιατί ενώ δεχόμαστε ότι μια γλώσσα (αυτή που παράγει η κυρίαρχη ιδεολογία, οι μηχανισμοί της) ενοποιεί ιδεολογικά τις τάξεις ή τα ταξικά υποσύνολα, ταυτόχρονα μιλάμε πάλι για καταπιεσμένους; Γιατί φυσικά πρόκειται για μια γλώσσα που διαμορφώνεται από το γεγονός ότι η κυρίαρχη ιδεολογία επιχειρεί να καλύψει την ίδια την ταξική εμπειρία της καταπίεσης. Άρα η ίδια η γλώσσα των καταπιεσμένων είναι ένα πεδίο ταξικής πάλης. Η γλώσσα των καταπιεσμένων σήμερα (σε πολύ μεγάλο βαθμό) επικαθορίζεται από τον ταξικό συσχετισμό (νεοφιλελευθερισμός, ήττα της εργατικής τάξης κτλ), αλλά και από την αδυναμία της αστικής τάξης (των μηχανισμών που αναπαράγουν και επιβάλλουν την κυριαρχία της) να ενσωματώσει τμήματα της νεολαίας και της νέας εργατικής τάξης σε μια κοινά αποδεκτή προοπτική (γι’ αυτό και αυξάνεται και η καταστολή).
    Στην άποψή σου για τη “γλώσσα” των καταπιεσμένων, υπάρχει νομίζω το εξής αντιφατικό: αν οι καταπιεσμένοι κινητοποιούνται αλλά κατανοούν αυτή τη δράση τους με τη “γλώσσα” των από πάνω, τότε δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να συνδεθεί η δράση με την ιδεολογία με τρόπο διαλεκτικό. Το ένα να επηρεάσει το άλλο.
    Υπάρχει κάποιος ελιτισμός σε αυτό, κυρίως όταν θεωρείς ότι μόνο οι (σύγχρονοι) καταπιεσμένοι επηρεάζονται από την κυρίαρχη ιδεολογία, σε αντίθεση με τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς και των αναρχικών (έτσι θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μια γενική έκκληση προς ακροαριστερούς και αναρχικούς να σώσουν τους καταπιεσμένους). Εγώ νομίζω όμως ότι και η ιδεολογία και η πολιτική των οργανώσεων των δυο χώρων, φέρουν ισχυρά τα ίχνη της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας. Οι μομφές του σ. Stinathina για τον αναρχικό χώρο είναι μερικά τέτοια παραδείγματα. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άλλα τόσα και από τον χώρο της άκρας αριστεράς (απόψεις για τα εθνικά, για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, απόψεις για την οργάνωση και πολλά άλλα). Υπάρχει μια διαφορά: η γλώσσα των καταπιεσμένων διαμορφώνεται υπό την επίδραση μηχανισμών, οι οποίοι απευθύνονται στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Η γλώσσα των οργανωμένων μελών του κινήματος, σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθορίζεται από πιο ισχυρούς ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως πχ. είναι τα πανεπιστήμια.
    Όσον αφορά τη συγκεκριμένη ομάδα, εσύ θεωρείς επιφανειακά και συγκυριακά τα πολιτικά χαρακτηριστικά που αναφέρω. Ο χαρακτηρισμός “συγκυριακά” δεν νομίζω ότι λέει κάτι, δεδομένου ότι εξετάζουμε αυτή την ομάδα στην συγκυρία (που έχει το χαρακτηριστικό της μεταεξεγερσιακής περιόδου – ας το πούμε έτσι). Για το αν όμως είναι επιφανειακά σηκώνει συζήτηση. Φαίνεται σαν να εννοείς, ότι πρόκειται για μια επιφάνεια που υποκρύπτει ένα περιεχόμενο με άλλες σκοπιμότητες, ή ότι απλά οι πολιτικοί λόγοι που επικαλούνται σαν δικαιολογία για την δράση τους είναι άνευ σημασίας (θα μπορούσαν για παράδειγμα να επικαλεστούν κάποιους άλλους λόγους, ακόμα και μη πολιτικούς). Δεν θα συμφωνήσω. Ακριβώς επειδή το πιο σίγουρο στοιχείο που διαθέτουμε είναι αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με τη συγκεκριμένη δράση τους, θα πρέπει κατ’ αρχάς να αξιολογήσουμε αυτά τα στοιχεία και όχι να τα παρακάμψουμε, με αφηρημένες ψυχολογικές ή κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, οι οποίες, χωρίς να είναι απαραίτητα λανθασμένες είναι… παντός καιρού (λες “η λογική της είναι αυτή της εξουσίας – κυριαρχίας, και της εκτόνωσης”).
    Απορρίπτεις απ’ ότι καταλαβαίνω την άποψη, ότι αυτή η ομάδα αποτελεί προϊόν της ήττας του Δεκέμβρη, αλλά εισηγείσαι τον όρο “απόβλητα του Δεκέμβρη”. Από τι ακριβώς αποβλήθηκαν; Μέσα στο κίνημα δεν έγινε καμιά διαδικασία “ξεσκαρταρίσματος” (το αστείο είναι ότι αυτή η ομάδα επιδίδεται σε τέτοιου είδους πρακτικές) και επιμένω ότι η δράση τους (ως γενικευμένο φαινόμενο και όχι με τη μορφή πυρήνων που προϋπήρχαν) είναι κάτι που προέκυψε όταν άρχισε να υποχωρεί το κίνημα του Δεκέμβρη και όταν όλες οι πολιτικές συνιστώσες που συμμετείχαν στο Δεκέμβρη, προσπάθησαν να περάσουν σε άλλης μορφής κινηματικές δράσεις (καταλήψεις χώρων, επιτροπή για την Κούνεβα… ακόμα και εκλογές). Από αυτή την μεταδεκεμβριανή πολιτική επιλογή, “αποβλήθηκε” εκείνο το κομμάτι, το οποίο δραστηριοποιήθηκε μέσα στο Δεκέμβρη, μόνο στη βάση της αντιπαράθεσης με την αστυνομία και δεν μπορούσε να αποδεχθεί (ή δεν είχε την ικανότητα να κατανοήσει) ότι η εξέγερση είχε τελειώσει.
    Επιμένεις σε μια κάποιου τύπου σύγκριση με τα SA, και υποβαθμίζεις τα ταξικά κίνητρα των SA προβάλλοντας το κίνητρο της “φαντασίωσης της απόλυτης εξουσίας με όλα τα προνόμια που αυτή συνεπάγεται”.
    Στη Γερμανία της περιόδου της οικονομικής κρίσης είχαν δημιουργηθεί ένα πλήθος από συμμορίες που το στοιχείο που τους ενοποιούσε ήταν το μίσος για την κοινωνία και τις αξίες της. Έπαιρναν συνήθως ρομαντικά ονόματα από ινδιάνικες φυλές και επιδίδονταν σε κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά. Τα SA μπόρεσαν να τραβήξουν ένα κομμάτι αυτής της νεολαίας γιατί τους υποσχέθηκαν ότι θα ανατρέψουν την κοινωνία που μισούσαν. Ακόμα και ο αντισημιτισμός των SA, διαμορφώνονταν με άξονα την ναζιστική καρικατούρα του Εβραίου τραπεζίτη (υποτίθεται εκπρόσωπο όλου του κεφαλαίου) και όχι τόσο με άξονα την καθαρότητα της φυλής. Φυσικά τίποτα το αντικαπιταλιστικό δεν υπήρχε στα SA. Ένα κομμάτι φτωχής νεολαίας, κάτω από την ηγεσία των φασιστών, δραστηριοποιήθηκε πολιτικά, αλλά το ίδιο είχε στόχους που εξακολουθούσαν να διαμορφώνονται από το μίσος του για την αστική κοινωνία. Τους στόχους αυτούς αξιοποίησαν οι ναζί, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς επειδή αυτοί οι στόχοι υπήρχαν και εμπόδιζαν τους ναζί να γίνουν αποδεκτοί από την αστική τάξη, ο μόνος τρόπος για να τελειώνουν μαζί του ήταν να τους σφάξουν.
    Υπάρχει ένα άλλο ιστορικό παράδειγμα, το οποίο ενδεχομένως παρουσιάζει κάποιες αναλογίες. Στα Δεκεμβριανά του 1944, η ΟΠΛΑ ανέλαβε την (αιματηρή) επίλυση των διαφορών που υπήρχαν μεταξύ του ΚΚΕ και της Αριστεράς που αμφισβητούσε τη γραμμή του. Η ΟΠΛΑ σε πολύ μεγάλο βαθμό στελεχώνονταν από την εξαθλιωμένη νεολαία των πόλεων, που στερούνταν τις πολιτικές και οργανωτικές εμπειρίες της εργατικής τάξης και είχε ενταχθεί στο κίνημα στη βάση της βίαιης αντιπαράθεσης. Η δράση τους τις μέρες του Δεκέμβρη δεν οφείλονταν μόνο στο ότι εκτελούσαν τις κομματικές εντολές (που φυσικά και το έκαναν), αλλά και στο ότι με αυτό τον τρόπο προσπαθούσαν να καλύψουν την πραγματικότητα της ήττας που είχε ήδη έρθει.
    Παρ’ όλ’ αυτά δεν πρέπει να παραβλέπουμε τη σημαντική διαφορά που υπάρχει στα δύο ιστορικά παραδείγματα από τη μια και την περίπτωση της ομάδας Μεσολογγίου από την άλλη: ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό δρουν και λειτουργούν αυτόνομα, χωρίς να υπακούν σε κάποια αναγνωρισμένη ηγεσία (φυσικά και υπάρχουν ανάμεσα τους διάφοροι “καθοδηγητές”).
    Τέλος, δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα με αυτή την ομάδα είναι οι επιθέσεις τους εναντίον της αριστεράς, γιατί νομίζω πως αυτό με κάποιον τρόπο μπορεί να ελεγχθεί (ακόμα και πολύ σκληρά να χρειαστεί). Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά από μια εξέγερση που έβγαλε στον δρόμο νεολαία για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ένα κομμάτι αυτής της νεολαίας έχει στραφεί σε αυτή τη μορφή δράσης και δεν έχει στελεχώσει τις οργανώσεις του ακροαριστερού και αναρχικού χώρου. Για να απαντήσουμε σε αυτό δεν έχει νομίζω νόημα να αντικαθιστούμε την προβοκατολογική εκδοχή της ανακοίνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλες εκδοχές, περί αποβλήτων του Δεκέμβρη, χούλιγκαν κτλ., οι οποίες αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα: γιατί ο χώρος δεν κατάφερε να τους εντάξει στις διαδικασίες του και να τους διαπαιδαγωγήσει; Η απάντηση ότι ο χώρος μας είναι τόσο υψηλού επιπέδου που δεν μπορεί να τον προσεγγίσει το χαμηλό (χουλιγκάνικο, λούμπεν ή ο,τι άλλο) επίπεδό τους, δεν νομίζω ότι αρκεί.
17. Ο/Η άτομο με σχιζοειδή στοιχεία προσωπικότητας λέει:

    23 Ιουλίου 2009 στις 2:39 μμ

    ΚΚ, δεν προσπάθησα να εξηγήσω ψυχαναλυτικά την εξέγερση. Τα ψυχαναλυτικά σχόλια επανατάσσονται σε μία προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς της συγκεκριμένης ομάδας και είναι μόνο ένα μέρος της ανάλυσης που παραθέτω. Επίσης δεν υποτιμώ το ταξικό υπόβαθρο της εξέγερσης. Απλά το αντιλαμβάνομαι ως τέτοιο, υπόβαθρο δηλαδή. Αντίθετα εσύ προβάλεις το ταξικό ως από μόνο του αρκετό για να νοηματοδοτηθούν θετικά συγκεκριμένες ενέργειες. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Τι θα έλεγε κανείς για τον “αυθόρμητο” ρατσισμό τμημάτων των φτωχών που βιώνουμε αυτές τις μέρες, ότι είναι μία στρεβλή μεν, αυθόρμητη δε έκφραση της ταξικής καταπίεσης (άρα κάπως προοδευτικός); Και λέω αυθόρμητο γιατί στην παρούσα συγκυρία οι κάτοικοι του Αγ. Παντ. Όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το φαινόμενο συγκέντρωσης πολλών μεταναστών σε άθλιες συνθήκες, στη γειτονιά τους το ερμηνεύουν με τη τα εργαλεία της κυρίαρχης ιδεολογίας: του εθνικισμού (έλληνες εναντίων άλλων), της ασφάλειας (είναι εγκληματίες) κλπ με αποτέλεσμα ορισμένοι από αυτούς να εκδηλώνονται ρατσιστικά (με τη βοήθεια και της ακροδεξιάς βέβαια). Η άλλη προσέγγιση, αυτή της ταξικής αλληλεγγύης και του κοινού μετώπου απέναντι στο κράτος και τους αστούς, δεν υπάρχει και χρειάζεται κάποιοι να τη βάλουν. Η επιμονή μου στη “γλώσσα” απορρέει ακριβώς από αυτή τη διαπίστωση: πως ότι κάνουν οι καταπιεσμένοι δεν είναι πάντοτε αντικειμενικα προοδευτικό (δεν μιλάω για το Δεκέμβρη εδώ) επειδή είναι καταπιεσμένοι. Αυτό δεν σημαίνει πως η αριστερά, η αναρχία κα θα πρέπει να παίξουν το ρόλο του σωτήρα. Από δυο σκοπιές απορρίπτω αυτή τη λογική. Πρώτα και κύρια διότι πιστεύω πως οι καταπιεσμένοι στα πλαίσια της δικής τους δράσης μπορούν να αμφισβητήσουν ΜΟΝΟΙ τους την κυρίαρχη ιδεολογία. Δεύτερον γιατί και η αριστερά είναι παιδί της εποχής της δηλαδή σήμερα της ιστορικής ήττας, άρα ως ένα βαθμό είναι μέρος του προβλήματος της αδυναμίας συγκρότησης πολιτικών μαζικών υποκειμένων. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω πως μπορεί να είναι μέρος και της λύσης αρκεί να παρέμβει με συγκεκριμένο τρόπο. Οι λογικές του τύπου: το Δεκέμβρη εξεγέρθηκε η πόλη, το Μάρτη ο κάμπος, ΕΜΕΙΣ έχουμε το πρόγραμμα – εμπρός για κυβέρνηση εργατών – αγροτών είναι η ακραία εκδοχή της στάσης μεγάλου τμήματος του χώρου, που ενώ δεν κατάφερε να προβάλει πειστικά ούτε ένα σύνθημα εκείνες τις μέρες, έχει υϊοθετήσει μία σχεδόν ναρκισιστική ταύτιση με το απωλεσθέν αντικείμενο επένδυσης (η εξέγερση), το οποίο δεν είχε ποτέ, με συνέπεια μία αυτάρεσκη παράλυση, την ώρα που το πολιτικό σκηνικό γίνεται αρκετά επικίνδυνο. Ακριβώς εκεί οδηγούν οι αντιλήψεις περί αντικειμενικών ταξικών και ιστορικών εκφράσεων και αναγκαιοτήτων.

    Προσπάθησα να σκιαγραφήσω τους σύγχρονους όρους πολιτικοποίησης: την επίθεση στα σύμβολα, τη βίαιη άμεση δράση, τις συμβολικές ενέργειες κλπ. Αυτού του τύπου η πολιτικοποίηση παράγει πολλές στρεβλώσεις όπως η φετιχοποίηση της βίας, που ταλανίζει τον αναρχικό χώρο πολύ καιρό τώρα, περισσότερο μετά το Δεκέμβρη. Αυτό το υπόβαθρό μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα τύπου μεσολογγιτών. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να δούμε πως σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για ποιοτική μεταβολή, τη μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα. Προκρίνεις ένα πολιτικό υπόβαθρό στη δράση της εν λόγω ομάδας, το οποίο μάλιστα, υπαινικτικά, το αξιολογείς θετικα (όχι τη βία αλλά τις πολιτικές προϋποθέσεις αυτής), στη βάση δύο υποθέσεων που δεν τεκμηριώνεις πουθενα: την ταξική καταγωγή των μελών της (κυρίως; φτωχα παιδιά και παιδιά μεταναστών) και το ότι η συγκεκριμένη δράση, είναι ακραία μεν, αλλα αντιπροσωπευτική ευρύτερων στρωμάτων φτωχής νεολαίας. Όσον αφορά το πρώτο οι ενδείξεις που έχουμε μέχρι στιγμής μάλλον το αντίθετο αποδεικνύουν. Για το δεύτερο, υπέδειξε μου και άλλες ομάδες ή ενέργειες τέτοιου τύπου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μόνο ομάδα που κινητοποιεί από 10 έως 50 με 60 το πολύ άτομα. Επιμένω πως τα πολιτικά στοιχεία εδώ είναι προσχηματικά και κρύβουν την πραγματικότητα της δράσης της που δεν είναι άλλη από τον έλεγχο μίας περιοχής με τη βία την, επιβολή, την εκτόνωση με βίαιες συγκρούσεις και πολιτικός λόγος μηδέν. Φυσικά πάντοτε υπάρχει ένα πολιτικό υπόβαθρο, τα πάντα είναι πολιτικά, αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αξιολογούμε. Και άλλες ομάδες κάνουν ή έκαναν βίαιες ενέργειες αλλά πάντοτε προσπαθούσαν να τις αιτιολογήσουν πολιτικά. Όχι όμως οι συγκεκριμένοι που είτε δεν δίνουν απάντηση είτε δίνουν ορισμένες του στιλ: αυτοί άρχισαν, έτσι γουστάρουμε, θα σας εξοντώσουμε κλπ (δες την όποια συζήτηση στα κρυμμενα του ιντυμήντια). Η μόνη τους δραστηριότητα είναι οι επιθέσεις (τη Δευτέρα το βράδυ γύρω στους δεκαπέντε από αυτούς έψαχναν στην Τσαμαδού έναν Αρασίτη για να τον χτυπήσουν. Τι θα γινόταν αν τον βρίσκαν;). Ποιά ήταν η πολιτική διάσταση της επίθεσης στο gay bar; ή στα άλλα μπαρ επειδή δεν τους δίνουν τζάμπα ποτά; η κριτική στη εμπορευματοποίηση;

    θεωρώ, αντίθετα με σένα, πως η συγκεκριμένη ομάδα δεν εκφράζει, έστω με ακραίο τρόπο ευρύτερες πολιτικές δυναμικές τμημάτων της νεολαίας. Πιστεύω όμως πως είναι υποπροϊόν του κυρίαρχου μοντέλου πολιτικοποίησης που ανέλυα πριν. Εκεί πηγαινε ο όρος “απόβλητοι”, μέσα στην κλιμάκωση του Δεκέμβρη. Γι αυτό και θεωρώ πως η αντιμετώπιση πρέπει να είναι πολιτική. Γιατί ακριβώς το πρόβλημα βρίσκεται στο μοντέλο και όχι στη συγκεκριμένη καρικατούρα του. Όλοι πλέον καταγγέλουν τη δράση αυτής της ομάδας. Χρειάζεται όμως προσοχή, ώστε να μην μείνουμε στην επιφάνεια. Η συζήτηση που πρέπει να γίνει αφορά τη δράση των “πολιτικών” ομάδων και όχι των μεσολογγιτών. Πρέπει να φτάσει στον πυρήνα: πόσο αποτελεσματική είναι η επίθεση στα σύμβολα, τι ρόλο παίζει η βία, τι νόημα έχουν οι συμβολικές ενέργειες κλπ. Αυτή η συζήτηση δεν αφορά βέβαια μόνο την αναρχία, αφορά και την αριστερά, που αν εξαιρέσεις το στοιχείο της βίας, τα υπόλοιπα χαρακτηρίζουν και τη δική της παρέμβαση, με λιγότερη θεαματικότητα βέβαια και όχι πάντα στον ίδιο βαθμό. Μόνο τότε θα μπορέσουν να απομονωθούν πολιτικά τέτοιες πρακτικές όπως των μεσολογγιτών, που συνιστούν ποιοτική διαφοροποίηση από ότιδήποτε άλλο. Τα υπόλοιπα περί ΟΠΛΑ και των SA του μεσοπολέμου νομίζω πως είναι άσχετα με το περιεχόμενο της συζήτησης και δεν τα αρνούμαι βέβαια.
18. Ο/Η prkls λέει:

    23 Ιουλίου 2009 στις 9:49 μμ

    http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1061811#1061811
19. Ο/Η @ λέει:

    25 Ιουλίου 2009 στις 2:47 μμ

    Για να πούμε και του στραβού το δίκιο…

    Σαφέστατα είναι καταδικαστέες οι βιαίες επιθέσεις καθώς η βία αποτελεί αυταρχικό τρόπο επίλυσης των όποιων προβλημάτων. Το παράξενο της υπόθεσης είναι το ότι εδώ βλέπουμε τους τροτσικιστές (που ουσιαστικά ο τρότσκι με την βοήθεια του λένιν έσφαζε χιλιάδες εξεγερμένους εργάτες είτε στην Κροστάνδη είτε τους αναρχικούς του Μάχνο βγάζοντας τους ρουφιάνους ή προδότες (πρακτική που καλλιεργείτε σε μεγάλο βαθμό απο κκεδες και χρυσαυγίτες – πράγμα που κατ εμε είναι επακόλουθο του αντεπαναστατικού χαρακτήρα του λενινισμού) να τρώνε ξύλο απο άτομα της αναρχικής υποκουλτούρας καθώς στον παρελθόν οι όποιοι υπερασπιστές αναρχικοί είχαν υποφέρει τα πάνδεινα απο τους γραφειοκράτες.

    Και γεννιέται το εξής ερώτημα, πόσο εξουσιαστικό είναι το βια στην βια; και δεν μιλάω για περιπτώσεις αυτοάμυνας. αλλά με αφορμή ξεκαθαρίσματα ιστορικών λογαριασμών (ο παππούς μου σκότωνε φασίστες, η παπούς μου ήταν στην ομάδα του Στίνα και τον σκότωσε το εαμ, είσαι δολοφόνος μπολσεβίκος οπότε την πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα, ψηφίζεις νδ και εκμεταλλεύεσαι αλβανούς οπότε θα φας της χρονιάς σου,ο θειός σου είναι εθνικιστής,κλπ).

    Δυστυχώς βλέπω στις νεώτερες γενιές αναρχικών το να αποκτούν σιγα σιγά συμπεριφορά που αρμόζει σε γραφειοκράτες-αριστερους, αν αρχίσουν να δρούν σαν αγέλες (γιατί η αγέλη είναι το κόμμα καθώς υπάρχει η πρωτοπορία και τα ηλίθια κομματόσκυλα που που εκτελούνε, ειδικότερα στις λενινιστικές γκρούπες), στο να ξυλοφορτώνουν όποιον δεν συμφωνεί (τακτική ΚΚΕ χημείο, πορείες,κλπ) και το να πιστεύουν ότι έχουν την μια και μοναδική ορθή άποψη που προκειμένω να την επιβάλλουν χρησιμοποιούν μέχρι και βία (τακτική του μεγάλου θαυμαστή του Νετσάγιεφ, Λένιν).

    Και ναι λοιπόν ο έχθρός είναι ΚΑΙ ο κουμουνισμός (όταν λέω κουμουνισμό εννοώ τον ολικό κρατικό καπιταλισμό των ανατολικών καθεστώτων και όχι τον συμβουλιακό κουμουνισμό ή τον καταστασιασμό ή τον αναρχοκουμουνισμό,κλπ) αλλά κάποιοι εξεγερμένοι πρέπει να βάζουν το μυαλό τους να σκεφτεί μην τυχόν και δρούνε και οι ίδιοι με τον τρόπο τον οποίο κατα τα άλλα στηλιτεύουν…
20. Ο/Η perastikos λέει:

    27 Ιουλίου 2009 στις 9:28 πμ

    katrxin theoro to gegonos oti se duskoles stigmes , uparxei diathesi apo pleuras ton perisoteron edo mesa gia sobares analuseis para polu thetiko . Gia na boithiso se autin ti sizitisi tha thela na kano duo treis episimanseis pou pisteuo oti tha boithisoun

    1) aneksartita to poso sumfonei mazi tous i oxi oi messologites einai mia omada (esto kai xamili politikopoisi) tou legomenou a/a xorou , pisteuo auto einai ekdilo kai apo to gegonos oti oli idioi auto xaraktirizodai etsi ( einai simadiko oti dialegoun mia politiki tautotita gia na perigrapsoun ton eauto tous ) eidika malista otan kai peristasiaka analambanoun eithini gai tis opoies prakseis tous , http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1029752 . Auto kai mono to gegonos tis analipseis tou ksexorizei apo opiadipote simoria geitonias pou dra se kapia perioxi. Ara kata tin gnomi mou tha prepei na adimetopizodai os mia politiki odotita

    2) blepo polu edona mesa sto dialogo mia entoni iriopoiisi me plagio tropo tis dinamikotitas ton xoulihanon kai genikotera ton «loupen stoixeion» . Einai logiko gai tin aristera na uperthematizei tin en dunamei epanastatikotita kai eidikotera tin simboli teteion stoixeion stin ekesgersi tou dekembri mias kai me auto tropo kribei tin diki tis gimnia eidika apenadi ston anarxiko xoro . Einai boliko na metafero to baros ton sugrouseon se enan oxlo epanastatimenon ergatopedon para na tou anagnorizo mia xoristi politiki odotita , tin opia einai duskolo argotera na oikiopoitho . Sigoura upriksan polloi eksrgemenoi opadoi , metanastes klp ton dekebri to kurio omos baros ton sugkrouseon omos to sikosan oi anarxikoi px epistheseis se kubernitika ktiria trapezes , upourgeia , katalipseis klp . To idio epanalambenete otan lete oti oi xouliganoi sigrouodai pio polu me tin astinomia apo tous anarxikous , kati pou fisika den isxiei kathso oi xouligkanoi sigrouodai kurios metaksi tous kai i astunomia aplos bainei stin mesi .

    auta pros stibmin ta upolipa argotera mias kai greeklish den sikonei allo
    euxaristo gai tin filoksenia
21. Ο/Η topaiditisplateias λέει:

    3 Αυγούστου 2009 στις 11:16 μμ

    Να απαντήσω και εγώ σε αυτό το άρθρο, είμαι υπέρ της ειρηνικής κατάστασης και όποιες διαφωνίες υπάρχουν χωρίς βία και ξύλο πρέπει να λύνονται
    Όμως μερικές φορές στο χώρο της αριστεράς όταν υπάρχει μια σταθερή γραμμή, η βία είναι και αυτή ένα μέρος της λύσης.
    Υπάρχουν ορισμένοι αντιεξουσιαστές-ακροαριστεροί που το παίζουν πατρόνες της Επανάστασης και του Αγώνα, αυτοί οι τύποι είναι εμετικοί και δεν διαφέρουν απο τους φασίστες της Χρυσής Αυγής(απλά το παίζουν πιο αριστεροί)

    Έχω δεί σε πορείες να πιάνουν πιτσιρίκια και να τους κάνουν Αριστερή Κατήχηση για να έχουν επαναστική συνείδηση.
    Ακόμα και για το πώς να πετάξουν μια πέτρα(έλεος ρε μάγκες…)

    Δεν με ενδιαφέρει τι λένε ορισμένοι(χέστηκα με το συμπάθειο) αλλά τέτοιοι ακραίοι τύποι πρέπει να απομονώνονται, διότι όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα αλλά κρατάνε και το κίνημα στην μιζέρια του…

    Τον Δεκέμβριο του 08 είχαμε τέτοια φαινόμενα ομάδες αναρχικών και ακροαριστερών σε πολλές περιπτώσεις μέσα στο γενικό χαμό ήρθανε στα χέρια, άλλοι το έπαιζαν επαναστάτες και άλλοι απλά ήθελα να εκφράσουν την οργή τους.

    Το ζήτημα είναι ότι 8 μήνες μετά κάποιοι θέλουν να το παίξουν οι αδικημένοι του συστήματος για να μαντρώσουν κάποιο πολιτικό ψήφο και αυτό μου θυμίζει αστικά κόμματα τύπου ΣΥ.ΡΙΖΑ…