…Και που πήγε?…



Σάββατο πρωί…. Και κατεβαίνω στο «κέντρο» για cd’s. Η μέρα φαινόταν σαν όλες τις άλλες. Ηλιόλουστη και παραδόξως, με αρκετό κόσμο στους δρόμους για τη σαββατιάτικη βόλτα του. Καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά της Ομόνοιας, ανάβω ένα τσιγάρο και «χαζεύω» λίγο τους τίτλος των εφημερίδων στα δύο περίπτερα της Πανεπιστημίου. Ο προορισμός μου… το Metropolis πάνω στον ίδιο δρόμο. Στην είσοδο, παρατηρώ το λιγοστό κόσμο και χωρίς να δώσω σημασία, κατευθύνομαι στα σκαλιά για τον δεύτερο όροφο και το τμήμα της Rock… Έναν όροφο πριν, βρίσκεται το τμήμα της Jazz και καθώς τον διασχίζω για να ανηφορίσω, μου κλείνει το δρόμο μία αλυσιδίτσα που γράφει «Απαγορεύεται η είσοδος»… ? … Σαστισμένος και περίεργος, ρωτάω τον υπεύθυνο του ορόφου, για να με πληροφορήσει ότι μεταφέρθηκαν στο νούμερο 54 πιο πάνω… ?! … Ανεβαίνω λοιπόν την Πανεπιστημίου και η περιέργειά μου αρχίζει να απογειώνεται καθώς αφήνω πίσω μου ένα χώρο, άκριτα συνδεδεμένο με τα μαθητικά και εφηβικά μου χρόνια, μέχρι και το σήμερα, αφού αποτέλεσε το σημείο συνάντησης, έρευνας και αποκάλυψης, όχι μόνο για μένα, αλλά και για χιλιάδες Αθηναίους καθώς ήταν και είναι σίγουρα, ένας από τους πληρέστερους χώρους σε ότι αφορά τη μουσική.

…Η οδός Εμ. Μπενάκη βρίσκεται μπροστά μου, και το τύπου νεοκλασικό κτίριο με τις τεράστιες τζαμαρίες στη γωνία της, με την Πανεπιστημίου με περιμένει, ανυποψίαστο και επιφυλακτικό, με την όλη αλλαγή. Μπαίνοντας… έμεινα πραγματικά εμβρόντητος. Η έκπληξη ήταν τεράστια, αφού η μοντέρνα αισθητική, τα υλικά και η διάταξη του χώρου, με άφησαν να περιμένω για κάποια δευτερόλεπτα στην είσοδο, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω την όλη εικόνα. Το φως πλημμυρίζει το ισόγειο του νέου Metropolis, με τα stand των βιβλίων…?! να με υποδέχονται, υποψιασμένο πια για τις αναγκαία ριζικές αλλαγές που έγιναν, αν και καθυστερημένα, στο μεγαλύτερο δισκάδικο της πόλης. Ρίχνω μία ματιά στις νέες κυκλοφορίες και κατευθύνομαι καρφί, για το section της Rock στον πρώτο όροφο. Το σκηνικό το ίδιο. Ένας τεράστιος χώρος με stand δεξιά και αριστερά, βινύλια!, βιβλία! και special editions! να σε αποπροσανατολίζουν από τις όποιες επιλογές είχες, πριν μπεις στο χώρο. Ξεκινάω την έρευνα μου και αφού αποφάσισα, κατηφόρισα προς τα ταμεία…

Το νέο Metropolis είναι γεγονός, ότι είναι ένας «πολυχώρος» που θα ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό κοινό, αφού εκτός από το cafe του τρίτου ορόφου (που δεν το επισκέφτηκα σήμερα), έχει χώρο με μπλουζάκια και διάφορα αντικείμενα «lifestyle» αρκετά εμπορευματοποιημένο και εκτός της δικής μου λογικής αλλά …ok…? και section με games, πολύ καλά ενημερωμένο.

Έξοδος, και όμως έχω την αίσθηση ότι κάτι λείπει… …

…Κατηφορίζω προς τον «ηλεκτρικό» και κοιτάζω την παλιά πρόσοψη του αριθμού 64 και τότε το συνειδητοποίησα… Ήταν σαν την απώλεια της αίσθησης, τού να βρίσκεσαι σε ένα χώρο αναζήτησης, της μουσικής που αγαπάς, τόσο οικείο και τόσο μοναδικό, σαν κομμάτι του ίδιου του εαυτού σου, που δυστυχώς, δεν υπάρχει πια. Ήταν η σχεδόν εβδομαδιαία συνήθεια να ξεκινάς για το συγκεκριμένο σημείο συνάντησης, για πάνω από 15 χρόνια με προορισμό τα ασφυκτικά γεμάτα ράφια του δευτέρου ορόφου ή το κλειστοφοβικά, μικρό «δωματιάκι» της electronica στο ισόγειο, που καθώς μεταλλάχτηκε σε κάτι σύγχρονο, μεγάλο και ολοκληρωμένο σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει, τις ζωντανής ακόμα μνήμες, των ατελείωτων ωρών, ψάχνοντας γεμάτος έξαψη και ανυπομονησία, για το επόμενο αριστούργημα ή το σκουπίδι που θα έφερνε στο δρόμο μου εκείνος, ο άδειος από ζωή πια όροφος…

Η αλλαγή τοποθεσίας και της όλης αισθητικής σίγουρα καλοδεχούμενη, αφού το όλο αποτέλεσμα τη δικαιώνει και με το παραπάνω…

Και όμως, εγώ έχω την αίσθηση, ότι κάτι ακόμα, σαν να λείπει… …

Υ.Σ. Για όσους ακούνε Jazz! Τσεκάρεται τον Διονύση στο πρώτο όροφο του παλιού Metropolis. Ο τύπος είναι πραγματικά τρελαμένος με το είδος!… Ανέβαινα για το Wavering Radiant των Isis και έφυγα με το King of Blue του Miles Davis…?!!!

Αnti

Category: Χωρίς κατηγορία