Στείλτε μας τις δικές σας φωτογραφίες δρόμου!



Στο τέλος της δημοσίευσης μπορείτε να δείτε ένα slideshow με το δεύτερο μέρος από φωτογραφίες δρόμου που έχω τραβήξει κατά καιρούς. Για το πρώτο μέρος κλικ εδώ.

Η σχέση μου με τη φωτογραφία άρχισε με την ορμή ενός κεραυνοβόλου έρωτα….

Μια (αλίμονο, πολύ παλιά μου πλέον…) σχέση (η Τέτη!) σε κάποια γενέθλια μου έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Αυτό ήταν! Παθιάστηκα τόσο πολύ, που η φωτογραφία μου έγινε εμμονή και πάθος. Τα επόμενα χρόνια μετέτρεψα το ένα δωμάτιο του, τότε, σπιτιού μου σε σκοτεινό θάλαμο και δούλευα ασταμάτητα, τόσο μέσα στο θάλαμο όσο και διαβάζοντας βιβλία για την φωτογραφία και πηγαίνοντας σε φωτογραφικές εκθέσεις.

Και, φυσικά, τραβώντας χιλιόμετρα φιλμ…

Μετά ήρθε η ψηφιακή εποχή και το photoshop. Ωστόσο το πάθος για τη φωτογραφία παρέμεινε αναλλοίωτο.

Το είδος φωτογράφισης που, εξ’ αρχής, μου άρεσε περισσότερο ήταν η φωτογραφία δρόμου. Για ποιους λόγους;

Είναι μια εξαιρετική άσκηση παρατηρητικότητας. Τα μάτια μας συνήθως τα έχουμε για… βιτρίνα (τα έχουμε για να τα έχουμε)! Στην πραγματικότητα σπανίως «βλέπουμε». Περνάμε ένα δρόμο χιλιάδες φορές και το κάνουμε, απλά, μηχανικά. Ακόμα και στις βόλτες μας, η σχέση μας με τα γύρω δρώμενα είναι μηδενική. Είμαστε χαμένοι στις σκέψεις μας, κλεισμένοι στον «δικό» μας κόσμο. Σχεδόν αυτιστικοί.

Και ξαφνικά, πηγαίνοντας για φωτογράφιση δρόμου, ΒΛΕΠΟΥΜΕ! Ο ίδιος δρόμος, που έχουμε διαβεί χιλιάδες φορές, γίνεται (με μιας!) πολύ ενδιαφέρον: μια φθαρμένη πινακίδα, μια λακκούβα στο δρόμο γεμάτη βρόχινο νερό που αντανακλά τα μπαλκόνια της διπλανής πολυκατοικίας, πολύχρωμα σκουπίδια στο δρόμο.

Και ασφαλώς, οι άνθρωποι. Άνθρωποι, που βολτάρουν, πάνε για ψώνια ή πηγαίνουν για δουλιά, το ίδιο με σένα, χαμένοι στον κόσμο τους. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μόνοι ή με παρέα, χαρούμενοι ή λυπημένοι σε μια απάνθρωπη (…αλά πολύ ενδιαφέρουσα!) πόλη. Μετανάστες σε μια πολυπολιτισμική πλέον Αθήνα, να σέρνουν τεράστια μπαγκάζια με την πραμάτεια τους κυνηγημένοι από τους μπάτσους, στην αγωνιώδη προσπάθεια για να βγάλουν ένα μεροκάματο. Ζητιάνοι, άστεγοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά σ’ ένα φοβερό παζλ που σου ζητά να το σχολιάσεις, να το κατανοήσεις, να το αγαπήσεις, να το μισήσεις.

Η φωτογραφία δρόμου μετατρέπεται σε κοινωνική καταγραφή, σ’ ένα κοινωνικό σχόλιο.

Αν και σεις ασχολείστε συστηματικά ή όχι (δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) με τη φωτογραφία δρόμου θα χαρούμε πολύ να μας στείλετε τις δικές σας φωτογραφίες (καλό θα ήταν να τις σχολιάσετε και λίγο, αν φυσικά το επιθυμείτε). Θα τις δημοσιοποιούμε στο site στην ενότητα (κατηγορία) Φωτογραφίες δρόμου που βρίσκεται στη δεξιά στήλη (κάτω από το ημερολόγιο).

Τις φωτογραφίες σας τις στέλνεται στο [email protected]. Μόνο να είναι χαμηλής ανάλυσης (72 dpi), σε μορφή αρχείου jpg, και να μην υπερβαίνουν (αν είναι κάμποσες) τα 5-6 ΜΒ σ’ ένα mail.

Άγγελος Καλοδούκας

Category: Χωρίς κατηγορία